Juliane Werding : Stimmen im Wind

Volgens mij heb ik het nooit gehad over de Duitse muziek. Ik ben opgegroeid met Conny Froboes, Freddy Quinn met zijn zeemansliedjes, Peter Maffay en later ook Gerhard Wendland (Tanze mit mir in den Morgen), der Heino en die Nicole. Sommige Duitse liedjes waren minder leuk. Dat vertelde men mij toen, na de oorlog. Die waren namelijk afgeleid van de Duitse soldatenliedjes en die riepen nare herinneringen op bij veel mensen. Het liedje van Juliane Werding midden jaren 80 mag er wel zijn : Stimmen im Wind.

Een beurt voor de Honda CBX

Synchroniseren carburateurs

Ontsteking controleren

Vorige keer heb ik me moeten beperken tot het verversen van de motorolie en het vervangen van het oliefilter. Maar ik heb nu de overige onderdelen in huis en... het benodigd gereedschap. Ik ben maar eerst begonnen met het controleren van de ontsteking. Ooit deed ik dat met een vloeipapiertje dat ik tussen de contactpunten stak. Maar de CBX heeft een elektronische ontsteking. Met die ouwe gouwe stroboscooplamp is de timing eenvoudig te controleren. En wat denk je? De timing was uitmuntend! Een 10 dus. Vervolgens heb ik de cilinderkop schoon geblazen met de compressor. Toen pas heb ik de bougies vervangen. Dat schoon blazen moet eerst gebeuren, anders valt er zand e.d. in de verbrandingsruimten zodra ik de bougie eruit heb gedraaid. Daarna kwam de synchronisatie van de vier carburateurs aanbod. Daarvoor gebruik ik een vacuümmeter met vier kolommen gevuld met kwik. Dat ding heb ik eind jaren 80 gekregen als blijk van dank voor mijn inzet bij een klant. De vier slangen van de meter worden met speciale nippels op de aanzuigflensen  van de carburateurs gemonteerd. Het lastigste van deze klus is dat de motor moet draaien, terwijl de benzinetank gedemonteerd is. Dus heb ik de tank op de workmate geplaatst en met een extra lange benzineslang aansluiting gemaakt op de carburateurs. Toen ik de motor startte zag ik direct op de vacuümmeter, dat twee carburateurs een erg afwijkende onderdruk aangaven. Dus die heb ik even bijgesteld via de speciale stelschroeven op de carburateurs. Ik kon horen dat het blok na deze ingreep aanzienlijk mooier liep. Na deze tijdrovende klus heb ik de CBX schoongemaakt. Al met al een hele middag bezig geweest. Maar met goed resultaat. Zo, en nu de Seeley nog.....

Funny is oud

Weer rustig na de aanval

In de middag, weer hersteld

Deze week logeert ze weer bij ons. De oude dame Funny. Weduwe van Floyd. Ze is merkbaar oud aan het worden. De laatste tijd heeft ze last van epileptische aanvallen. Ze eet ook niet zo goed meer. Ze is erg kieskeurig. Ze zakt ook geregeld door haar achterpoten / -lijf. Arm beestje. Vanmorgen maakte ze ons wakker. Nou ja, ze maakte Sonja wakker, die op haar beurt mij deed ontwaken (gááááp). Toen ik slaperig beneden kwam lag Funny wat ongelukkig op haar kussen. De vloer was drijfnat, want ze had haar waterbak omgegooid. En ze had zelf ook e.e.a. laten lopen. Slappe sluitspieren dus. Haar ogen draaiden wild rond en haar kop schudde heen en weer. Dus waren Son en ik vanmorgen om kwart voor vijf in de keuken bezig. Het duurde bijna anderhalf uur voordat Funny weer rustig was geworden en kon gaan liggen. 's Middags was ze weer hersteld van de aanval. Een dag of wat eerder had ze een enorme kuil onder een struik in de tuin gegraven. Ik dacht eerst dat Tim stiekem een hut had willen bouwen. Maar de afdrukken in de aarde verraadde de graver : een hond. Volgens haar baasje heeft Funny nooit eerder een kuil gegraven. Misschien was ie wel voor haar zelf. Om zich rustig terug te trekken in afwachting van haar dood. Wie zal het zeggen? Overdag ging het weer met Funny. Al kan je wel aan haar merken, dat ze steeds wankeler op haar pootjes staat.

Bejaarden in de kou

Bronkhorst

Hier in Lelystad zit een groot aantal bejaarden in de kou. Oke, niet met dit weer. Maar straks dus wel. De centrale verwarming in hun tehuis, De Buizerd, doet het wel maar ook weer niet. Wie het fris krijgt, moet namelijk met een tang de cv aanzetten! Zie je het al voor je? Een bejaarde met een tang! De thermostaatkranen werken namelijk niet. Het betreft al een zeer oude klacht, die zelfs de nodige handtekeningen heeft opgeleverd. Maar woningbouwvereniging Centrada heeft tot op heden de oudjes in de kou laten zitten. Morgen, 1 oktober, is het de dag van de ouderen. Dat wordt gevierd in de Hanzeborg. Centrada is ook aanwezig. Je kunt daar informatie opvragen of je laten inschrijven voor een woning. Hopelijk met een goed werkende cv. Op gezeur over een thermostaatkraan zit Centrada morgen niet te wachten. Dat laat haar koud. Directeur (L)Eep Bronkhorst van Centrada zit er zelf wel warmpjes bij. Wat wil je met zo'n riant inkomen. Bronkhorst kan het hele jaar stoken, zonder daar koud of warm van te worden. Het vervangen van zo'n kraan is al lang geen ingrijpende toestand meer. De boel hoeft niet eens meer te worden afgetapt. Ze bevriezen de leiding en verwijderen dan de kraan. Nieuwe erop, ontdooien en klaar is kees. Een fluitje van een cent. Ik bedoel nog geen 45 euro incl. btw! Hoe ik dat weet? Heb ik even nagevraagd. Als Eep elke dag een paar woningen laat doen, dan is het voor de kou weer warm in De Buizerd. Dan maar geen bonus.

NS Station Lelystad oficieel geopend

Vandaag is het NS station van Lelystad officieel geopend. Het spoor is verbreed en de stationshal vergroot in dezelfde stijl. Het oude deel is gerenoveerd, zodat het eruit ziet alsof hier een spiksplinternieuw station staat. ProRail heeft aan het gebeuren een leuke feestelijke invulling gegeven. Er reed ook een stoomtrein (gehoord, noch gezien) en in de stationshal was muziek, ballonnen, een standbeeld van vlees en bloed en versnaperingen. Als alles naar wens verloopt, kan ik volgend jaar rond mijn verjaardag met de Hanzelijn een ritje maken naar Kampen en Zwolle. Ik denk dat meer mensen die kant op zullen gaan zodra de spoorlijn operationeel is. De beide steden hebben duidelijk een regionale functie.

Lidl bouwt voort

Het gaat behoorlijk snel met de bouw van het nieuwe pand van de Lidle in de Tjalk. Het is ook niet de traditionele bouw met sec bakstenen, maar prefab elementen en een stalen constructie. Zo te zien komt er ook een etage bovenop.

Real Madrid - Ajax

De eerste vijftien minuten heb ik genoten van het voetbal dat Ajax in Madrid op de grasmat liet zien. Jammer dat er toen niet gescoord werd. Na dat kwartiertje kwam het typisch Hollands hobbelpaard-voetbal weer in beeld. Tikkie opzij, tikkie terug, tikkie vooruit, tikkie achteruit enz. Zelfs in de tweede helft, waarin Ajax niet echt belabberd speelde, kreeg het spel van de Amsterdammers weer een hoog Mens-erger-je-niet gehalte. Bij Real gebeurde het ook, maar dat is logisch als je met 2-0 voor staat. Dat heet 'de tijd vol spelen'. Ajax maakte nauwelijks gebruik van de ruimte achter de verdediging van Real. Die keren dat het wel gebeurde via een lange bal was het direct gevaarlijk. Van de gele kaart die uitgedeeld werd aan een Real verdediger maakte de Ajax aanval geen gebruik. Zoals gewoonlijk waren de voorzetten van Van der Wiel matig tot slecht. Ook het terugkomen in de verdediging verliep bij Van der Wiel vaak te traag, met alle gevolgen van dien. Toch speelde Ajax aanzienlijk beter dan vorig seizoen, hoewel de eindstand van 3-0 dat niet doet vermoeden. Natuurlijk moeten we niet vergeten dat Real een miljoenen zo niet een miljarden club is, met torenhoge schulden en een elite korps in het veld en op de reservebank. Concurrentievervalsing van de bovenste plank. Met een dergelijk negatief financieel plaatje mag Real niet eens aan de Nederlandse competitie meedoen. Ze was al lang geleden failliet verklaard geweest. Vanuit 'respect en fair play' gezien heeft Ajax deze wedstrijd eigenlijk met 9-0 gewonnen.Ware het niet dat bij de UEFA en FIFA van respect en fair play geen sprake is. Dus blijft het 3-0 voor Real.

Terug in de boomgaard -10-

's Morgens vroeg is het nog behoorlijk fris, mistig en vochtig. Wie geen regenpak aandoet beloopt de kans om in zeer korte tijd tijdens het plukken door en door nat te worden. De laarzen zijn ook aan, want het lange gras is ook kletsnat. Na de koffiepauze van 10 uur begint al het groen snel te drogen. De zon heeft de mist inmiddels verjaagd en het regenpak begint broeierig aan te voelen. Uittrekken dus. De zonnecrème wordt uit de tas gehaald en er wordt gesmeerd. Niet iedereen doet de regenkleding uit. Gevolg is dat er plotseling "Trek je broek eens uit" in de boomgaard te horen is. Er wacht ons nog zo'n twee weken plukken. De kleurige rijen met appelbomen veranderen in groene lanen waar kisten vol rood-gele appels uitgereden worden.  Naarmate de pluktijd verstrijkt kleuren de resterende appels steeds mooier op. Koude nachten en warme dagen doen het fruit hard groeien. Wat ook gegroeid is, is de relatie tussen de plukkers. Grappen en grollen, maar ook serieuze gesprekjes zijn aan de orde van de dag. Vandaag ging het o.a. over het vaderschap van Rob de Nijs. De oudere mannelijke plukkers onder ons zijn onder de indruk van Rob's prestatie. "Naar mate je ouder wordt, gaat de boel klonteren, krijg je verstoppingen en uiteindelijk droog je uit. Dan ben je een poederblusser geworden", reageert een van hen emotioneel. Het geeft te denken....

Jill is jarig

Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat Jill geboren werd. Hartelijk gefeliciteerd Jill en een dikke knuffel van opa, oma en Mike!

Motorrijden gevaarlijk?

Elk weekend overkomt een aantal motorrijders een ongeluk. Het is mij opgevallen dat de ongevallen vaak onder zonnige weersomstandigheden plaatsvinden. Dan stappen de zogenaamde 'mooi-weer-rijders' op hun motorfiets. Maar het betreft niet alleen deze categorie rijders. Ook zeer ervaren rijders kunnen betrokken raken bij een ongeluk. Zoals vorig weekend, toen op de N3 een ervaren motorrijder dodelijk verongelukte. Nota bene op een rijbaan zonder tegenliggers. We rijden die weg geregeld als we naar Roosendaal gaan en weer terug. Het is een overzichtelijke autoweg (100km/uur), waar telkens weer bepaalde automobilisten als gekken racen. Sommige reacties op een dergelijk triest bericht vind ik niet alleen walgelijk, maar ook getuigen van vooroordelen. De een schrijft 'eigen schuld, dikke bult', de ander wil het motorrijden verbieden omdat het zo gevaarlijk is, terwijl weer een ander er vanuit gaat dat de verongelukte motorrijder ongetwijfeld 'lekker hard aan het racen was'. Zelf ben ik twee keer aangereden door een auto. In beide gevallen liep het gelukkig goed af. In een geval stopte ik keurig voor een oranje verkeerslicht. De automobilist achter mij ging er vanuit dat ik door zou rijden. Maar tja, bij oranje word je geacht te stoppen als het mogelijk is. Ik minderde op tijd vaart, kneep een paar keer extra in het remhendel (ik zag de auto achter mij) om het remlicht te doen oplichten en toch ging de man achter mij er vanuit dat ik door zou rijden. De andere keer werd ik onder het rijden van achteren aangetipt door een bestuurder die mij op klaarlichte dag 'over het hoofd had gezien'. Met een korte heftige slinger als gevolg, maar ik bleef overeind. Ik zit al ruim 40 jaar op zo'n tweewieler en ben goed doordrongen van mijn kwetsbare positie als motorrijder. En ook ik maak weleens een fout. Kijken, kijken en nog eens kijken. Als motorrijder heb ik een geheel andere kijk op de overige verkeersdeelnemers. Dat moet wel wil ik op tijd en juist anticiperen. Eigenlijk zouden alle automobilisten eens een dagje op een motor moeten rijden. Ik ben nog geen dag op de weg geweest, zonder een automobilist tegen te komen die zich gevaarlijk ten opzichte van mij gedroeg. En dan heb ik het over onvoldoende afstand houden, gevaarlijk inhalen, (inclusief tripleren) en/of snijden. De oogsttijd is begonnen. De wegen zijn verraderlijk glad. Mede omdat er landbouwers zijn, die het niet nodig vinden om de modderbende geregeld op te ruimen. Zoals hier in de polder op de Runderweg en de Wisentweg. Er staat toch zeker een bordje?

Een leeuw op straat

Tim heeft een nachtje bij oma en opa gelogeerd. Zaterdagochtend werd hij gebracht door pappa Ben en Jill. Toen Ben en Jill weer op weg naar Dronten waren, is Tim met oma, Mike en Alex gaan zwemmen. Tim heeft immers al zijn zwemdiploma. Opa deed wat boodschappen, maakte een pan kippensoep en vertroetelde de motor. Toen de meute weer thuis kwam is Tim met de Lego en Knex gaan spelen. Daarna heeft hij een dvd opgezet van Vrouwje Theelepel. Oma ging de overige boodschappen doen. Terwijl opa naar dromenland vertrok (erg lastig om wakker te blijven als je liggend naar een film kijkt), keek Tim geconcentreerd naar de tv. Vlak voordat oma weer thuiskwam, werd opa (gelukkig) weer wakker en was Vrouwtje Theelepel uitgedraaid. Tim heeft heerlijk geslapen, net als oma en opa. En Mike. Zondagochtend, na het ontbijt heeft Tim een helikopter gebouwd en in de verf gezet. 's Middags hebben we Tim weer teruggebracht. In Dronten was het gezellig druk, want Jills verjaardag werd alvast gevierd. Opa heeft Ben even geholpen in de gaarkeuken. Ben deed de hamburgers en ik zorgde voor de gebakken uitjes. Er waren ook een paar salades en een flinke pan kippensoep. De bolletjes voor de hamburgers waren al gesneden, zodat het een kwestie van opscheppen en smullen was.
Toen we weer naar huis wilden gaan, zagen we een leeuw op z'n achterpoten door de straat lopen. Net toen opa het beest aan zijn manen wilde trekken, draaide ie zich met een woeste brul om! Opa schrok zich een hoedje, sprong in de auto en is voorzichtig snel weggereden.

Viva el torro!

Geleidelijk wordt het stierengevecht in Spanje afgeschaft. Logisch, het moorddadig volksfeest is immers niet van deze tijd. Het hoort niet thuis in de moderne beschaving. Maar ach, we hebben het wel over Spanje. Dat behoort tot het zuid Europese vaste land, dat nog niet zo lang geleden deel uitmaakte van het Afrikaans continent. Zelf genoot ik pas als de getergde stier zo'n dierenbeul (in het Spaans 'toreador') te grazen nam of midden in het publiek sprong. Ik zag me dan als enige in het publiek overeind springen en juichen. En in het minst erge geval in een ziekenhuis belanden. Geen enkel levend wezen verdient het om zo mishandeld te worden. Zelfs Spanjaarden niet. Gek dat Sinterklaas daar nooit wat aan gedaan heeft. Nu is het wel zo, dat ook in het beschaafde Nederland dieronterende dingen gebeuren. Als in dit land een kippenhok in brand vliegt, dan komen zo'n 20.000 kippen om. Dat geldt ook voor het varkenshok. En weleens op een veemarkt gekeken? Moet je echt eens doen. Bij voorkeur 's morgens vroeg als de beesten uitgeladen worden. Brrr!

Wie trouwt mijn zoon?

Toen ik die titel in een trailer over het scherm van onze tv zag rollen, keerde mijn maag zich spontaan om. En (gelukkig) weer terug. Eerst dacht ik dat het jongetjes in ontwikkelingslanden betrof, die op zeer jonge leeftijd uithuwelijkt worden. Nee dus. Het gaat om volwassen(?) personen van het mannelijk(?) geslacht, die nota bene door hun moeder aan een vrouw geholpen moeten worden. Om je dood te schamen! En dat voor miljoenen kijkers op de nationale tv. Wat later zag ik een moeder die haar zoon ter verantwoording riep, omdat hij een kandidate wat verwaarloosd zou hebben. Dat vond ze zo zielig. Zouden moeder en zoon ook samen gaan solliciteren? Zou zoonlief al zijn eigen kont schoon kunnen vegen? Het rare is (of niet?) dat er ook nog belangstelling is van de kant van vrouwen. Die hebben blijkbaar niet eens in de gaten, dat ze straks met hun eigen schoonmoeder getrouwd zijn en een volwassen kind als huisgenoot hebben gekregen. Elke dag je schoonmoeder over de vloer of op je mobieltje : "Nee, dat vindt hij niet prettig, hij wil gewoon bovenop. Heb je z'n tasje al ingepakt voor morgen? Hij moet wel z'n stropdasje om want hij heeft een vergadering. Vergeet niet zijn haartjes te kammen. Naar links, want de scheiding zit rechts hoor al beweert hij van niet. Geef hem maar een paar flinke pakkerds van mij. Dag meissie van me!"
Ik ben die zogenaamde mannen weleens tegengekomen in een kledingzaak. Met hun moeder. Een van die moeders pakte een ouderwets colbert en hield hem dat voor. Toen zei ze : "Echt iets voor jou, prachtig! Doe maar even aan." Ik vond het zo erg, dat ik ook zo'n colbert pakte en tegen Sonnepon hardop zei : "Er schijnen ook mietjes te zijn die dit soort oubollige troep dragen." Dat mietje hing zijn colbert terstond weer in het rek terug. Slappe hap dus.

Mooi initiatief!

Van kunstenares Mike ontving ik het volgende e-mail

Lieve mensen,

Al enige tijd liep ik rond met het idee om mijn creatieve talent in te zetten voor een goed doel. Dat moest een kleinschalig en persoonlijk project worden waarbij het geld direct naar de betrokkenen gaat. Mijn idee ‘een creatieve donatie’ heb ik uitgewerkt en ben toen op zoek gegaan naar een project passend bij mijn idee en doelstelling. Dat is het weeshuis Kay Angel in Haïti van Lia van de Donk geworden (www.weeshuisinhaiti.nl). Ik ben geraakt door haar inzet en toewijding om de kinderen van haar weeshuis een goed leven en een goede toekomst te bieden en draag Kay Angel dan ook een warm hart toe…..

Voor het einde van dit jaar hoop ik met de verkoop van portretten en het werven van donateurs een bedrag van 6.000 euro bij elkaar te hebben. Dit bedrag dekt de kosten  voor een jaar onderwijs van Lia’s kinderen (onderwijs, schoolboeken, uniformpjes, vervoer etc.). Kijk op mijn website voor meer informatie over “een creatieve donatie” : www.miekeopdam.nl

Het schilderen/tekenen van de portretten is al gestart!

Lieve groetjes,

Mieke

Ps. Vergeet ook niet de komende Atelierroute. Op zaterdag 1 oktober en zondag 2 oktober is de Atelierroute Lelystad waaraan ik voor de tweede keer deelneem. Dit betekent “Open Atelier” van 12.00 tot 18.00 uur op de Belterwiede 12 in Lelystad Haven. Je bent van harte welkom! Als je een folder wilt ontvangen van de route met alle deelnemers, laat het even weten dan stuur ik er één op. Graag tot ziens in oktober!

Na de oorlog weer thuis

Onderscheidingen van pa

Na de oorlog was pa wat meer thuis. Van 1953 tot 1955 heeft hij gevaren op de “Pelikaan” en “De Ruyter”. In 1954 werd pa zowaar bevorderd tot sergeant telegrafist. De oorlogsjaren leken zijn loopbaan schade toegebracht te hebben. Ik schrijf  'leken', want vlak de discriminatie bij de Marine niet uit. In april 1955 vertrok pa voor 1,5 jaar naar Nederlands Nieuw-Guinea (Hollandia/staf). Hij keerde in oktober 1956 terug. In de daarop volgende jaren tot 1960 heeft pa op de volgende boten gevaren : Hr.Ms. “Zwaardvis”, “Hertog Hendrik”, “Tijgerhaai”, “Neptunus” en “Walrus”.

In oktober 1960 vertrok pa met het vliegtuig naar de Nederlandse Antillen, voor een periode van drie jaar. Eigenlijk moest een collega van pa, maar die wist de boel zo te manipuleren dat pa zijn plaats in moest nemen om 1,5 jaar alleen naar de West te gaan. Gelukkig wist een bevriende arts daar verandering in aan te brengen : pa mocht met zijn gezin en dan voor drie jaar. Hij werd geplaatst op de marinierskazerne Suffisant en gedetacheerd op de marinebasis Parera. Pa was veel werkzaam op het radiostation St. Joris. In die tijd was pa veel thuis. Mamma herstelde vrij snel van haar zware astma. Het werd zo een bijzondere periode.

In oktober 1963 vertrok het hele gezin weer naar Nederland. Na nog even op de “Van Ewijck” gevaren te hebben, maakte pa zijn laatste dienstjaren door op Noordwijk Goeree Radio (Noordwijkerhout).

Op 5 juni 1968 werd pa eervol ontslagen uit de zeedienst, wegens het bereiken van de 50 jarige leeftijd.

Terug in de boomgaard -9-

Het schiet behoorlijk op met de pluk. Wegens gebrek aan mankracht is een viertal Polen ingezet. Wat mij betreft geen enkel probleem hoor. Het is een beslissing van de eigenaar. We hebben nu een Hongaarse, een Engelsman (op doorreis) en dus 4 Polen onder het plukvolk. Polen kunnen veel meer uren maken, omdat ze anders toch niets te doen hebben. Ik bedoel, ze komen om te werken en hebben meestal hun gezin niet hier. Velen werken vanaf 's morgen vroeg zodra het licht wordt tot 's avonds als de duisternis invalt. Wie veel Polen in dienst neemt, krijgt te maken met een andere bedrijfscultuur. En daar zit niet iedereen op te wachten. Eerlijk gezegd weet ik weinig van Polen. Het enige dat ik weet is naar aanleiding van berichten in het nieuws. En die zijn altijd negatief. Van dronkenschap en veel te hard werken tot aardig zijn tegen een asielzoeker en onderbetaald worden. Dat hoort nu eenmaal niet in dit land. Toch leeft er tussen de Noord- en Zuidpool wel degelijk de gewone Pool. Poolse mensen die zich weten te gedragen. De negatieve berichten hebben telkens weer geleid tot een tweespalt in onze samenleving. Dus zijn er veel Nederlandse tegenpolen en Nederlanders tegen Polen. Het is maar dat je het weet.

Op de knieën

Ben is hier in de buurt aan het werk. De bestaande woning van de klant wordt fors uitgebreid en er komt o.a. vloerverwarming in. Een mooie gelegenheid om even een kijkje te gaan nemen. Het is een behoorlijk vloeroppervlak wat van vloerverwarming moet worden voorzien. Naar schatting is daar zo'n 650 meter slang voor nodig. De slang wordt geknoopt aan het betonijzer dat klaarligt voor het storten van de vloer. Het knopen wordt op de knietjes gedaan. Dus dan weet je het wel. Eerder is de riolering aangelegd en aangesloten op het bestaande systeem. Dat verliep niet echt gladjes, want onder de woning bleek het riool tamelijk golvend te zijn aangebracht. Dus dat moest eerst verholpen worden. Daarna kon Ben pas het nieuwe riool aansluiten op het bestaande. Dat was een klus van bijna 3 uur in de kruipruimte. Als de vloerverwarming ligt, moeten nog elektra en water voorbereid worden. Kortom. Ben is nog even bezig. Maar het weer werkt prima mee. Zelf vind ik het erg interessant om de nieuwste materialen, technieken en gereedschappen van dichtbij te zien. Er zijn soms opdrachten waarbij 6 kilometer van dat slang aangelegd en geknoopt moet worden....Pffff! Een ware martelgang.

Ons winkelcentrum

Het gerenoveerde pand van het voormalig Café De Haven staat te huur. Er hangt een groot makelaarsbord aan het raam. Of dat verstandig is zal blijken. Het is dus nog niet bekend wat in het pand gaat komen. Wat er ook nog niet is, maar wel verwacht wordt is een pinautomaat. Die zal bij het postagentschap in de apotheek komen te staan. Maar wanneer dat gaat gebeuren is mij niet bekend. Maakt voorlopig niet uit, want de laatste tijd zijn er nogal wat storingen met pinautomaten. Gewoon bij de Aldi even extra pinnen. Wel even iets kopen, anders gaat de pin-vlieger niet op.

Brug Noordersluis bleef hangen

Het schijnt de laatste tijd een hype te zijn onder de Flevolandse bruggen : in de storing modus zijn. Waarschijnlijk een soort stres bij bruggen. Vanmorgen was het de beurt aan de brug over de Noordersluis. De brug bleef hangen in geopende stand. Op zo'n moment wordt iedereen die de brug wil passeren weer even herinnerd aan het feit, hoe het hier met alternatieve routes gesteld is :  treurig. Het duurde een paar uur voordat de brug zich alsnog op z'n plaats liet zakken. Intussen hadden veel automobilisten (moeizaam) en tweewielers (gemakkelijk)  rechtsomkeert gemaakt. Hoewel, niet alle tweewielers. Sommigen namen de sluiproute over de sluis aan de hoge kant. Scheelt een flinke omweg.
(foto's Ton S.)

Kraan 'Karma'

Bijgaande foto geeft een aardige indruk van de werktuigen, waarmee de dijken van Flevoland zijn aangelegd.  Hoewel er nog veel met stoomkracht werd gewerkt, was de "Karma" diesel-elektrisch aangedreven. In de wandeling de "elektrische kraan" genoemd. Het schip er naast is de "Breezand" een directievaartuig van de ZZW. Deze werkmaatschappij had twee van dit type schepen waaronder ook de "Block van Kuffeler". Deze laatste ligt tegenwoordig in de haven van Huizen. Overigens waren deze schepen niet erg zeewaardig (te hoog op het water en te rank) waardoor er al met windkracht zeven niet meer mee op het destijds grote water van het IJsselmeer kon worden gevaren.

(tekst en foto : Luijt Postma)

Class of '65, Peter and Gordon

In 1965 deden mijn broer Joop en ik ons eindexamen voor de Mulo. Aan de Van Geerstraat in Leiderdorp, waar de school toen stond, hebben we leuke jaren meegemaakt. Jaren die vooral gevuld waren met muziek. Wat wil je, de British Invasion was aan de gang. Weg met die treurige klassieke muziek! Weg met het autoritaire gezag! Weg met de oorlogen. Love & Peace. Dienstweigeraars, lange haren, Puchs, lsd, provo's, sleep ins en flower power. Peter and Gordon vormden in die tijd een bekend duo. Peters zus Jan Asher had verkering met ene Paul McCartney van The Beatles. Ik ging naar de HBS, Joop wachtte zijn oproep voor de militaire dienst af. Voor beiden in sommige gevallen een pijnlijk afscheid van de Mulo-tijd. In het algemeen voelden we ons bevoorrecht de jaren 60 en 70 te hebben meegemaakt. Sindsdien is het met de muziek bergafwaarts gegaan, met hier en daar een piekje.

Prinsjesdag

Op de gouden koets staat een prent van de slavernij. Mooi toch? Sommigen willen die afbeelding laten verwijderen. Onzin, want hij geeft een stukje Hollandse historie weer. Weliswaar een zwarte bladzijde in onze geschiedenis, maar wel historie. Of eh...? De troonrede was al uitgelekt. Ook zonder lekken, weten we elk jaar wat erin staat : Jan met de Pet moet inleveren en de grootverdieners worden uit de wind gehouden. Die grootverdieners zitten bijvoorbeeld ook in de zorgsector. De mannen en vrouwen van twee en meer ton per jaar worden ontzien. Om die situaties ondanks de crisis in stand te houden moeten de zorgpremies weer omhoog. Alleen de bazin van het COA, Albayrak, moet inleveren. Ze krijgt elk jaar 273 duizend euro en moet terug naar de Balkenende norm, van 'slechts' 188 duizend euro. Ze heeft zoveel geld, dat ze vast een tweede paspoort heeft weten te kopen. Het meeste geld zit in de groep van Jan met de Pet. Dus daar is veel te halen. Aldus de redenering van menig minister van financiën. Dus moet Jan nog meer bezuinigen en misschien wel een extra uitkering aanvragen, om de grootverdiener ongemoeid te kunnen laten. Door deze ingrepen zal Jan meer steun aanvragen, wat op zich ook geld kost. Dat geld is van die andere Jan (ook met pet), die nog net genoeg had. Aldus circuleert het geld in het circuit van Jan met de Pet met een groot aantal graaiers erom heen, die geregeld hun slag slaan. De familie Pet is gevangene van dit systeem en is haar leven lang veroordeeld tot werken en inleveren. Jan met de Pet is dus gewoon een moderne slaaf. Op grond daarvan moet de slavernij-prent op de gouden koets aangepast worden. Bij die donkere slaven hoort dus ook Jan met de Pet te staan.

Van snor naar brom

Racen doe je op een circuit

Het tv programma Kassa heeft na onderzoek vastgesteld dat veel tweewielerzaken het geen probleem vinden, om een snorfiets sneller te laten rijden. Het zal duidelijk zijn, dat de programmamakers totaal geen affiniteit hebben met de wereld van gemotoriseerde tweewielerjeugd. Alles kan altijd beter en dat betreft ook de snelheid van een snorfiets of scooter. Je bent 16 en je hebt niet veel geld. Dus (voorlopig) geen rijbewijs en geen echte bromfiets of scooter. En toch wil je meekomen met of jezelf onderscheiden van de rest. De klant is koning en na hem gewezen te hebben op de consequenties van de ingreep, gaat de snorfiets onder het mes. Ringetje uit de uitlaat volstaat al. Wie meer wil koopt een iets grotere carburateur, monteert een snelle uitlaat en wijzigt de overbrenging. En dan kan nog altijd een andere (grotere of snellere) cilinder en zuiger gemonteerd worden.Met de (vaak getekende) waarschuwingen op zak (verzekering laat het afweten, garantie vervalt, verboden op de openbare weg te rijden, alsnog een helm op, geen rechten, geen claims enz.) neemt de klant zijn gekietelde snor weer in ontvangst. Niet voor op het circuit (daar is de opgevoerde snor veel te langzaam voor), maar gewoon voor op de weg.
Niet alleen snorfietsen, ook bromfietsen en scooters worden aldus wat sneller gemaakt. Zowel door de reparateur als door de eigenaar en/of diens vrienden. Wat dat laatste betreft is opvoeren samen met sex het meest besproken onderwerp in de groep. Er is allerlei materiaal te koop om sneller te gaan. Er zijn zelfs A merken, zoals Pollini, Gianelli, Metrakit en Malossi die uitsluitend dit soort snelspul op de markt brengen. Het internet biedt veel fora die het onderwerp opvoeren behandelen.Zolang de verkoop van snelle onderdelen niet verboden wordt, blijft de handhaver op de openbare weg achter de snelle feiten aanhollen.

Met open vizier

Als ik veranderingen binnen een organisatie moest doorvoeren, dan maakte ik gebruik van een bepaalde methodiek. Die hield o.a. in dat ik eerst de huidige situatie in kaart bracht. Met daarbij de knelpunten en eisen en wensen. Ook de gewenste, nieuwe situatie beschreef ik. Het rapport werd afgesloten met conclusies en aanbevelingen. In de bijlage vermeldde ik met wie, wanneer en waarover ik gesproken heb ten behoeve van het onderzoek. Soms leverde dat pijnlijke situaties op voor de betrokkenen. Bijvoorbeeld toen duidelijk werd dat in bepaalde bedrijfsprocessen flinke hiaten zaten, die tot forse (soms miljoenen euro's) verliezen leidden. De betrokken managers voelden zich bedreigd en bedreigden op hun beurt mij. Tja, eerlijkheid en openheid is soms erg lastig. Maar dat hoort erbij als je jezelf en de anderen dagelijks recht in de ogen wilt kijken. Vaak wordt vergeten dat het om het handelen van personen gaat en niet om de persoon zelf. Gelukkig had ik in alle gevallen de opdrachtgever / directie achter me staan. Als ingehuurd deskundige nam ik soms de vrijheid om ook hen subtiel de les te lezen. Immers, veel misstanden binnen een bedrijf zijn door de jaren onder hun leiding  gegroeid en gedoogd. Dus naar beneden wijzen of trappen ('iemand functioneert opeens niet goed') is wel gemakkelijk, maar niet terecht. De hand in eigen boezem durven steken is iets wat niet iedereen gemakkelijk afgaat.Maar als je veranderingen wilt aanbrengen, ontkom je niet aan enig zelfreflectie en correctie.

Einde van de oorlog in de Pacific

Bloedvlag die jaren bij ons in de huiskamer hing

Vanuit Australië heeft pa nog patrouilles gevaren met de “O21”. Onder meer naar Nederlands Indië, waar hij in oktober 1945 even terug kwam, om vlak daarop weer terug te varen naar Australië. Tijdens een van de patrouilles ontdekte men ’s morgens vroeg op 29 juli 1945 bij het eilandje Moendoe een stoomscheepje. Boven water gekomen werd er van 4.500 meter afstand met het 8.8 mm kanon het vuur geopend. Het was de eerste geschutsactie van pa, die het boordkanon moest bedienen om het vijandelijke schip tot zinken te brengen. De boordschutter en diens vervanger waren beiden ziek en pa werd als vrijwilliger aangewezen. Na vele missers werd besloten de vijand tot 300 meter te naderen. Door een mankement aan het sluitstuk van het kanon moest het vuren gestaakt worden. Er werden 62 schoten gelost, waarvan drie treffers.

In Australië werd pa bij de onderzeedienst in Perth geplaatst. Niet lang daarna werd hij met de Hr. Ms. “Kortenaer” teruggebracht naar Nederlands Indië, waar hij in april 1946 aankwam. In juni van dat jaar werd pa bevorderd tot korporaal telegrafist. Na een vaart naar Australië en weer terug, vertrok pa in mei 1947 met de “Kortnaer” naar Nederland, waar hij in juni van dat jaar arriveerde. Na zes jaar zag hij zijn vrouw terug. Voor het eerst zag hij zijn dochtertje, Hanny, die al 5 jaar was. In Nederland werd hij bij de onderzeedienst in Rotterdam geplaatst. Tot eind 1952 heeft pa op diverse onderzeeboten gevaren waaronder de “Tijgerhaai”, “Dolfijn”, “Zwaardvis” en de “O24”.

Lekker sleutelen

Kasuwa Cafe racer

Honda CB550 Super Sport

Aan mijn eerste motorfiets deed ik niet zoveel. De Benelli 125 SS was splinternieuw en ik had een aantal gratis onderhoudsbeurten. Mijn sleutelwerk begon met de opvolger, een oude BMW R26, zij het in beperkte mate. Pas met de Honda CB 550 Super Sport kwam het echte werk van de grond. De complete cilinder eraf, reviseren en weer monteren. Ik kan me nog herinneren dat ik met een stok met zuignapje en speciale schuurpasta (fijn en grof) de kleppen aan het inslijpen was. Ook het synchroniseren van de vier carburateurs deed ik zelf. Van een aantal medewerkers van een project waar ik verantwoordelijk voor was, had ik als blijk van dank zo'n dure vacuümmeter voor 4 cilinders gekregen. Een pijp met vier kwikkolommen, slangetjes en een set nippels om op de carburateurs aan te sluiten. Remklauwen werden ook onderhouden en later heb ik ook nog stalen remleidingen gemaakt en gemonteerd. Tegenwoordig is het niet meer toegestaan om zelf remleidingen te maken. Met de jaren is het sleutelen aanzienlijk minder geworden. Het laatste wat ik gedaan heb was het ombouwen van een oude Kawa twin naar een cafe racer (Kasuwa vanwege de Suzuki onderdelen). Dat was rond de eeuwwisseling. Daarbij heb ik ook het cilindergedeelte en de voorvork onder handen genomen. Op dit moment wacht mij een tweetal remklauwen. Beide van de achterrem van zowel de CBX als de Seeley. Die remmen gebruik ik nauwelijks. Gevolg is dat ze gaan vastzitten. En ze moeten gewoon werken als ik ze ooit eens een keer zou moeten aanspreken.

Opgroeien

Over een paar weken wordt Mike al 17. Wat vliegt de tijd zeg! Ik zie hem nog zo op de wereld komen in Schoonhoven. Hij kwam zo snel tevoorschijn, dat ik me afvroeg of ie in Sonja's buik iets gehoord had wat ie heel graag en snel met eigen ogen wilde zien. Tot op heden weet ik nog steeds niet wat dat is geweest. Wat karakter betreft heeft ie van beide broers wat. Qua uiterlijk lijkt ie veel op zijn oudste broer Ben, wat nogal eens wat verwarring oplevert bij vrienden en kennissen van Ben en Karly. Toen een voormalig klasgenoot van Ben Mike zag riep ze : "Hé, dat is Ben uit mijn klas!"
Het is weliswaar een andere tijd en Mike is gemiddeld 16 jaar jonger dan zijn beide broers, we hebben hem toch ook hetzelfde opgevoed als de oudste twee. Op eigen benen leren staan en verantwoordelijkheid bijbrengen zijn de hoofdlijnen. Onze ouderlijke sturing is vooral gericht op het gezonde verstand. Mike vraagt nog weleens : "Wanneer krijg ik eens een paar klappen?" Maar daar doen we niet aan en het is niet nodig.  Ook in de keus en omgang met vrienden laten we hem vrij. Als ons iets niet zint, dan zeggen we dat een keer. Dan weet hij hoe wij erover denken. Daar laten we het bij. Nog twee jaar VWO en dan wil Mike een combinatie van werken en studeren gaan doen. Dat gaat dus ook goed komen. Net als met zijn broers.

Tiesinga rapport afgebrand

Niet alleen ik heb twijfels over de kwaliteit van het onderzoek naar de twee-petten-functie van dijkgraaf Tiesinga. Een hoogleraar Bestuurskunde van de Radboud Universiteit in Nijmegen heeft onlangs forse kritiek geuit op het onderzoeksrapport, dat dijkgraaf Tiesinga vrij sprak van belangenverstrengeling. Volgens de hoogleraar rammelt het rapport aan alle kanten. Het rapport is in de ogen van de Nijmeegse hoogleraar erg eenzijdig. Daarbij is de wijze waarop het onderzoek heeft plaatsgevonden niet te controleren.. Ook is het onderzoek op verschillende momenten slecht beargumenteerd en de opdracht nogal beperkt geformuleerd.

De onderzoekers zijn eenzijdig te werk gegaan door niet de tegenstanders van het windpark te interviewen. Een haast stuitende constatering.  Dat levert een eenzijdige informatie op, wat vragen oproept of gegevens juist en volledig zijn. De namen van de geïnterviewden en de vragenlijsten zijn niet als bijlage opgenomen. De onderzoeker Hooijdonk geeft 'geen tijd' als reden om de opposanten niet aan het woord te laten en de geïnterviewden om privacy redenen niet vermeld heeft (wat overigens geheel strijdig is met de geest van dergelijke onderzoeken).
De hoogleraar komt na het lezen van het rammelend rapport tot een heel andere conclusie over de kwestie Tiesinga. "Het is klip en klaar dat de schijn van belangenverstrengeling is gewekt. De dijkgraaf wil het alleen niet toegeven. Dat hij krampachtig vasthoudt aan zijn standpunt dat hij niet inhoudelijk betrokken was, doet mij juist meer twijfelen aan zijn integriteit", aldus de hoogleraar. Het feit dat de direct betrokkenen een dergelijk onzorgvuldig onderzoek voor zoete koek slikken, geeft niet alleen aan hoe het gesteld is met hun 'deskundigheid' op dit gebied, maar ook dat het 'toevallig' helemaal op hun lijf geschreven is.
(bron : Stentor)

SVL A3 moeizaam langs Unicum

De A3 van SV Lelystad 67 trad vanmiddag thuis aan tegen stadgenoot Unicum A3. SVL nam de touwtjes in handen en liet blijken voor de winst te gaan. Na zo'n 20 minuten spelen brak Levi door. Hij werd binnen de 16 meter onreglementair gestopt. De Unicum verdediger bofte want het bleef bij geel, waar rood op z'n plaats geweest zou zijn, en uiteraard een strafschop. Vanaf de stip verzilverde Danny beheerst de penalty : 1-0. Hoewel SVL veel aan de bal was, werd de voorsprong niet verder uitgebouwd. Dat had niet alleen te maken met goed keeperswerk aan Unicum zijde, maar ook aan onzuiverheden aan SVL kant. Een bal op de paal was het enige wat SVL dicht bij een tweede treffer bracht. De verdediging van SVL kwam vanmiddag zeer solide over. In de voorste linie bleven aanvallers te vaak hangen op het middenveld, zodat de voorzetten vanaf de zijlijn vaak een prooi werd voor de Unicum keeper en/of verdediging. Een echt uitgespeelde kans deed zich niet voor. De diverse doelpogingen van afstand werden door de Unicum keeper gekeerd. De goed leidende scheidsrechter had in een paar gevallen wat mij betreft consequenter en harder mogen optreden. Er werd te vaak aan shirts getrokken en een paar keer te gevaarlijk / onbesuisd ingekomen. De goede verdediging van SVL zorgde ervoor dat keeper Boris nauwelijks hoefde op te treden. Al met al ging Unicum met lege handen naar huis.

SV Lelystad bloedloos gelijk

Tijdens de rust van de wedstrijd tussen de A3's van SV Lelystad 67 en stadgenoot Unicum, keek ik even naar de verrichtingen van de heren op het hoofdveld. Ik had eigenlijk al om half drie willen kijken, maar de ruim 200% verhoging van de toegang (5 euro inclusief een bekertje koffie) weerhield mij daarvan. De verhoging zal wel te maken hebben met het feit dat de club gepromoveerd is. Dat gold vanmiddag niet voor het vertoonde spel. Er werd gespeeld tegen HSV De Zuidvogels. De gasten hadden in mijn beleving het betere van het spel. SVL speelde slordig en futloos. Naast mij begon een aantal toeschouwers 'Slaap kindje slaap' te zingen. Niet de spelers in het veld, maar ik viel zowaar in slaap. Zodoende miste ik het beginsignaal van de 2e helft van de A3's, die een aanzienlijk aantrekkelijker duel uitvochten. Ik was allang blij dat ik om half drie geen 5 euro had neergelegd, want dan zou ik me behoorlijk opgelicht gevoeld hebben door de kwaliteit van datgene wat SVL vanmiddag op de grasmat vertoonde. Dat kon zelfs de 'gratis' koffie niet goedmaken. Het bleef zoals het was 0-0. Snel vergeten en hopelijk volgende week beter. Veel beter..

De ondergang van Hr.Ms. O19

Juli 1945, Hr.Ms O19 strandt op Ladd Rif

Van maart 1942 tot maart 1945 heeft pa vanuit Colombo veel patrouille vaarten gemaakt met de Hr.Ms. “O19”. Veel van deze patrouilles zijn beschreven in diverse boeken en op de website van Siem Spruyt, een oud collega van pappa. Een bijzonder voorval deed zich voor, toen de "O19”zwaar gehavend een tijd op de bodem van de zee moest doorbrengen. De O19 is tijdens de oorlog gedurende langere tijd voor herstel in Schotland geweest. In die periode voer pa op verschillende onderzeeboten.

In maart 1945 vertrok pappa met de onderzeeboot Hr.Ms. “KXI” naar Australië. Vanuit Perth en Fremantle  heeft pa nog diverse patrouilles gevaren met weer de “O19” in de Pacific. Met deze boot is pa weer teruggekeerd naar Colombo. Vanuit Colombo is pa begin juli 1945 met de “O19” weer richting Australië vertrokken. Op 8 juli 1945 loopt de “O19”, op weg naar Subic Bay, door een navigatiefout op het Ladd Rif. Hoewel er om een sleepboot gevraagd werd, kwam deze niet opdagen. Wel arriveerde de USS Cod. Deze Amerikaanse onderzeeboot heeft de bemanning van de “O19”aan boord genomen. De “O19”werd vervolgens met torpedo’s en kanonvuur vernietigd, om te voorkomen dat ze in handen van de Jappen zou vallen. Bijgaande foto is gemaakt vanaf de USS Cod.

Zie website : Loopbaan van mijn vader (rechter kolom)

Terug in de boomgaard -8-

Zoals ik al schreef is het erg leuk om telkens met andere mensen samen te werken. Er is gemeende belangstelling voor elkaar en er wordt veel gelachen. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen rugzakje. In sommige gevallen gaat het rugzakje helemaal open. Dan hoor ik van iemand dat ie al twee keer zijn vrouw heeft verloren en een kind. En toch weer overeind gekrabbeld, met hulp van zijn geloof en verdergaan met z'n leven. Of van een moeder wier gezinsleden, man en kinderen, allen wat mankeren. En altijd maar zichzelf wegcijfert, terwijl ze zelf ook bepaalde beperkingen heeft. Of over iemand die al een tijd thuis zit met een burn-out en wiens relatie onder druk staat. Een ander heeft heel lang voor zijn vrouw gezorgd, maar tijdens haar herstel overleed ze alsnog onverwacht. Stuk voor stuk indrukwekkende verhalen, die me duidelijk maken dat er veel meer aan de hand is dan ik vermoedde. Maar ook dat er veel helden rondlopen, die telkens weer overeind krabbelen en doorgaan met hun leven. Soms wordt mij gevraagd naar mijn rugzak. En dan valt het mij op, dat ik over de inhoud met de nodige humor kan vertellen. Dat is weleens anders geweest. Tijdens de koffiepauze raak ik in gesprek met een plukster uit Hongarije. Ze komt uit de directe omgeving van het Balatonmeer, waar veel Nederlanders een (vakantie) optrekje hebben. Toen ik haar vertelde over meneer Szabo, de oer-Sebo, reageerde ze heel enthousiast. Alsof ik een landgenoot van haar was.

The Dingoes

Tot de Britse pop uit de jaren 60 en 70 behoorde natuurlijk ook die van Australië en Nieuw Zeeland. Van Downunder de band The Dingoes met een leuk nummer 'Way out west' uit 1973. De stem van de zanger doet me denken aan Van Morrison van Them. En was Wally Tax (achter de toetsen) toen al geëmigreerd??

Trekken aan een dood paard

De kwestie van een paardenbak in de tuin van de buren aan het Ruttensepad bij Rutten  is voor de gemeente NOP heel gewoon. Het houden van een paard is niet verboden, aldus de NOP. Hoe zoiets geregeld wordt, stond deze week in de FlevoPost. Gewoon groenlicht geven, ondanks dat het eigenlijk niet toegestaan is : 'handelen in strijd met de regels'. En was je toevallig met vakantie toen de aanvraag werd gepubliceerd, dan heb je als buren gewoon pech gehad. Dus alsnog klagen is trekken aan een dood paard. Al met al een raar gebeuren. Ik weet zeker dat het overgrote deel van de inwoners niet akkoord zou gaan met dergelijke goedkeuringen. En toch doen onze 'vertegenwoordigers' het. Een kwestie van minachting, volksverlakkerij.

Batavia Regatta

Vandaag is een speciaal zeilevenement gestart bij de Bataviahaven, waarin teamzeilen centraal staat. Teamzeilen is een tak van de wedstrijdzeilsport die niet alleen voor de zeilers maar zeker ook voor de stuurlui aan wal zeer aantrekkelijk is. Het leuke is dat zeer dicht langs de kust wordt gevaren, zodat het verloop van de wedstrijd goed te volgen is. De Batavia Regatta wordt gevaren op een korte baan langs de Saerdam. De finish ligt voor het havenhoofd van de Bataviahaven. Het commentaar wordt door een groot aantal speakers langs de oever wijd verspreid.
De wedstrijden duren drie dagen, vrijdag, zaterdag en zondag. In die periode worden heel veel korte wedstrijden gevaren. De finale wordt zondagmiddag gevaren.

LelystART

Deze week en weekend wordt in Lelystad het Stadsmuseum gehouden als opening van het culturele seizoen. Een onderdeel daarvan is het '3D Streetpainting'. Er is al een aantal 3 D tekeningen gemaakt en ik moet zeggen dat ze een bijzonder effect hebben. Bij de tekeningen is aangegeven waar je het beste kunt staan om het 3d effect zo optimaal mogelijk te zien. Bij het stadhuis had de kunstenaar een speciale lens geïnstalleerd. Wie daar doorheen kijkt, ziet een ultiem gezichtsbedrog in 3D : een waterpartij midden in de stad.. Bij het LelyGaga Agora theater is een kunstwerk geplaatst dat de Lelystadse huismus , of wel de arend, symboliseert. Het metalen kunstwerk zal 's avonds met behulp van speciaal licht de bewonderaars met de ogen moeten doen knipperen van verbazing. Natuurlijk is er ook muziek. Het geheel vindt plaats rond het Agora theater, de Kubus en underground en in de Flevomeer Bibliotheek. Gewoon even gaan kijken. Erg mooi!

Geen dag zonder Fak-Fak

Pa met collega op Nieuw Guinea, 1956

Van Kees Maaswinkel (filmmaker en Nieuw Guine veteraan) ontvingen wij een dvd met een documentaire over het conflict rond Nederlands Nieuw Guinea begin jaren 60 : Geen dag zonder Fak-Fak. Die had hij ons tijdens zijn bezoek beloofd, toen Kees informatie over pa's periode bij de Onderzeedienst kwam opvragen. Op Curaçao (1961-1963) volgenden mijn broer Joop en ik de verrichtingen van 'onze' mariniers op Nieuw Guinea. Pa was immers een paar jaar eerder daar gestationeerd geweest. In deze overigens zeer interessante documentaire worden naar de nieuwsfeiten ook de visies van direct betrokkenen weergegeven. Oud mariniers vertellen over hun ervaringen op Nieuw Guinea. Het Nederlandse leger bleek niet voorbereid op een eventuele oorlog in de oerwouden. In andere situaties kwam de onervarenheid van de legertop geregeld boven drijven. Zo vertelde een voormalig marinier dat tijdens de ochtendgymnastiek Indonesische para's landden. Maar de gymles ging gewoon door. Het conflict eindigt met het akkoord in augustus 1962 waarin Nieuw Guinea weggegeven werd aan Indonesië. Zelfs na ondertekening van dit akkoord, werden Nederlandse mariniers op patrouille gestuurd met als gevolg een dodelijke slachtoffer. Hoe dat allemaal kon gebeuren wordt tot op heden verzwegen.

Crisis?

Zaterdag, op het wijde water, heb ik voor miljoenen euro's aan vaartuigen gezien bestemd voor de recreatie. Van sommige sloeg ik bijna overboord van verbazing. Crisis? Hoezo crisis? Afgelopen week kwam er ook zo'n miljoenenschip door de Noordersluis. Volgens mijn correspondent Ton, was een paar dagen eerder ook al zo'n schip naar beneden gegaan. Nog even en we gaan onder leiding van Griekenland allemaal naar beneden.
(foto : Ton S.)

Terug in de boomgaard -7-

'Als je een plas moet maken, heb je hier twee opties : of naar het toilet in de schuur, of ergens gehurkt tussen de bomen. En wat dat laatste betreft, trek je niets aan van Arno met zijn verrekijker. Dat is gewoon een kwestie van gezonde leergierigheid van die jongeman.' Omdat er hard gelachen wordt, lacht ze maar mee. Na een half uur plukken roept ze opeens : 'Waarom hebben ze me niet eerder verteld over dit werk? Hartstikke leuk en lekker buiten!' Dat klinkt erg enthousiast voor iemand die zonder laarzen en regenpak in de modder en regen staat te plukken. Ooit heb ik het UWV erop gewezen, dat ik het vreemd vond dat dit soort werk nooit door hen aangeraden is. De betreffende medewerker zei dit in de advieslijst te zullen laten opnemen. Maar drie jaar later is er dus nog niets gebeurd. Gisteren moest ik naar een andere boomgaard. Daar was men de zo goed als rijpe Elstars aan het plukken. Het was een weerzien met de collegaplukkers, waarmee ik voorgaande weken gewerkt heb. Vandaag zijn we met z'n tweeën de Gieser Wildeman gaan plukken. Dat zijn de stoofperen. Lange Bert kon nauwelijks in krappe cabine van de trekker komen, dus heb ik de hele dag in dat ding gereden. Erin, rijden, eruit, plukken, erin enz. Het was een zonnige dag en de temperatuur was hoger dan de voorspelde 18 graden. Morgen gaat men verder met de Topaz, een herfst-/winterappel.