Als je driekwart jaar zonder hond bent, ben je bepaalde situaties vergeten. Ze worden niet meer geregeld levendig gehouden, tijdens het uitlaten.
Vanmorgen zag ik een vrouw met een rottweiler. Aan haar gedrag zag ik dat ze zich voorbereidde op iets heftigs. Terwijl Max stond te snuffelen, gaf ik met mijn hand de richting aan waarheen wij zouden lopen. De vrouw knikte. en toen deed ze iets erg opvallends. Ze draaide de riem om een boom en ging er zelf achter staan. Haar hond had al die tijd zijn focus op Max gericht. In plaats van haar rottweiler te corrigeren, leek het alsof de vrouw zich verstopte voor ons. Een duidelijk geval van beschermend gedrag van de hond, want de vrouw was dus bang.
Toen wij op vrij grote afstand passeerden, Max bleef al die tijd rustig en keek niet eens naar de rottweiler, ging de rottweiler als een gek te keer. Ik hoorde de vrouw op vriendelijk en vragende toon tegen haar hond praten. Van corrigeren was totaal geen sprake. Ik vroeg me af waarom een klein en bang persoon zo'n bakbeest wil gaan uitlaten. Heel onverstandig. Voor een hond moet je stevig in de schoenen staan en je leiderschap uitstralen en tonen. Maar misschien is die rottweiler een soort van compensatie voor haar eigen persoonlijkheid. Ik vind het onverantwoord om zoveel risico's te nemen. Ik zag alleen nadelen voor zowel haar, de hond en andere hondeneigenaren.