Man en paard

Afval van vissers

Vanmorgen had ik wat tijd over. Dus toog ik naar de garage om mijn outfit aan te doen en mijn gereedschap te pakken. Ik ging even wat zwerfvuil opruimen. Daar is tijdens mijn zeer leuke vakantie niets van gekomen. En ik ben aan het werk, dus heb ik weinig tijd.

Verboden afval te storten

Maar zolang het droog weer is, vind ik het geen punt om even een rondje te doen. Ik hoef dan geen speciale maatregelen te treffen in de vorm van regenkleding en laarzen aantrekken. Dat werkt alleen maar vertragend. Een kleine ronde is voor mij de Ringdijk en de parkeerplaats bij de Aldi. Die heb ik maar gedaan. Voor de klok zeven uur sloeg was ik weer thuis, om me voor te bereiden op mijn seizoenswerk. Ik zit weer tussen de jonge, hard werkende mensen en de fietsen. Erg leuk, maar ik moet bekennen dat ik nog niet helemaal omgeschakeld ben na die vakantie. Of is het louter het gelukzalige gevoel om na ruim 40 jaar eindelijk weer in Roemenië te zijn geweest? Daar viel het overigens met het zwerfvuil erg mee. Ik zag opvallend veel mensen, ook jongeren, hun afval keurig in containers deponeren. Maar er waren ook uitzonderingen. Laten het nou toevallig vaak zigeuners zijn. Dat mag je daar gewoon zeggen. Hier niet. Net zoals toen we een dagje op stap gingen. Ik vroeg of het huis niet afgesloten hoefde te worden. Dat was niet nodig, want de Roemeense boeven zitten nu in jouw land, kreeg ik te horen. Ook iets wat je hier niet mag zeggen. Het 'man en paard noemen' is hier inmiddels bijna verboden. Man en paard (met wagen) maken in Roemenië gewoon deel uit van het dagelijks leven.

Afscheid van Roemenië -4-

Met broer Mircea naar tennis

Met broer Ovidiu op de Mures

Als het KLM toestel haar wielen losgooit van Roemeense bodem en het signaal klinkt dat de veiligheidsriem los mag, leun ik achterover in mijn stoel en denk na over mijn verblijf. Ik heb veel indrukken opgedaan en voel me erg goed. Gedurende een aantal decennia had ik het gevoel alsof ik mijn Roemeense vrienden in de steek had gelaten. Belofte maakt immers schuld. Ik voel me dan ook erg opgelucht en tevreden. De reis heeft niet alleen de oude belofte ingelost, maar nog veel meer opgeleverd dan ik ooit had durven dromen. Als ik het woord 'vrienden' gebruik,  dan klopt het niet met het gevoel wat ik erbij heb. Ze zijn voor mij familie. Misschien stammen hun voorouders ook uit Hongarije, het land waar de roots van mijn lieve mamma liggen. Wie zal het zeggen. Mijn Roemeense familie dus. Ik heb niets kunnen ontdekken dat deze kwalificatie zou kunnen afzwakken.
Toen mijn zwager Jan overleed vroeg ik me even af, waarom zijn heengaan mij zo raakte. Natuurlijk behoorde hij tot mijn dierbaren. Maar wat ik vergeten was, is dat ik hem ook al zo'n 50 jaar kende. Zo kwam ik er pas later achter dat hij en mijn broers mijn beste vrienden waren geworden. Maar toen waren ze er niet meer. Dat was en is nog steeds het grote gemis in mijn leven. Maar in Roemenië heb ik nieuwe broers gevonden in Ovidiu en Mircea. Kletsen over auto's, vissen, sporten, politiek enz.. Dezelfde tv programma's kijken en je jongensachtig gedragen. En met als extra's de vele hugs. De vele keren een hand op mijn schouder gaf me een vertrouwd gevoel. Er is slechts een verschil : ik kan niet tegen alcohol. Dat wordt op dit moment aangeboden door het cabinepersoneel. Een karretje dat voortgeduwd wordt. Een tafereel dat ik in Arad ook zag.

Speed of the sound of loneliness

Wat is er in hemelsnaam gebeurd?

Goed gereedschap

Brrrt! Los. Brrrrt! Vast.

Vanmorgen was ik weer eens tussen de fietsen. Nieuwe fietsen rijklaar maken. Niet alleen de benodigde kennis is handig, ook het bijbehorend gereedschap. Goed gereedschap is het halve werk. Dat merkte ik ook 's middags, toen ik wederom de koppeling van de Honda demonteerde. Ik had overigens eerst de was opgehangen. Tijdens dat klusje viel me iets raars op.Ik gebruik gekleurde wasknijpers, die in een emmertje liggen. Om een of andere duistere reden, zoek ik telkens twee knijpers van dezelfde kleur! Idioot hè?
De luchtsleutel van Ben is een verdomd handig ding. Brrrrt! en los is de boel. Tijdens mijn vakantie waren de stalen koppelingsplaten bezorgd. Ik had nog stiekem gehoopt de klus voor mijn vertrek te kunnen afhandelen, maar de platen kwamen een dag later. De frictieplaten had ik al vernieuwd.
Ik raakte tijdens het sleutelen toch weer even de clutch kwijt. Ik had zitten knoeien met de volgorde van de onderdelen. Het duurde een half uur voordat ik weer een zeer helder moment kreeg. Die kreeg ik gelijk met het idee om mezelf even voor mijn kop te slaan. Vanwege mijn verstrooidheid. In de huiskamer las ik het werkplaatshandboek voor de juiste volgorden, maar op weg naar de garage (nog geen 10 meter verder) gooide ik die toch weer door elkaar. Ik heb drie keer heen en weer gelopen. Zoals gezegd had ik die handige luchtsleutel, dus de koppeling voor de zoveelste keer demonteren was niet echt een probleem. Maar nu zit ie er weer echt goed op. Alles dus nieuw : de frictie- en de stalenplaten. Morgenochtend ga ik hem testen.  Als die dan nog slipt, dan....

Hoe ouder, hoe gekker

Afgelopen donderdag, toen ik nog in het Roemeense Arad verkeerde, ging het fout met een historisch vliegtuig op de luchthaven van Lelystad. De mooie Fouga Magister crashte tijdens een touch-and-go manoeuvre. Op Curaçao heb ik ook wel eens zoiets gelezen, toen een Grumman Tracker bij een soortgelijke manoeuvre op de landingsbaan van Hato klapte.
Met de Fouga, een lichte twee motorige jager/trainer was iets bijzonders de oorzaak. Een passagier trok tijdens de manoeuvre aan een hendel! Hahaha! Misschien moest ie piesen of zo? Het voorval doet me denken aan een voormalige schoonzus van mij. Die deed ook van die rare dingen als ze naast mijn broer in de auto zat. Ze gaf doodleuk een ruk aan het stuur als haar iets te eng werd of sjorde aan de versnellingspook. Gek mens. En het werd al erg snel eng voor haar. En wat te denken van die Russische piloot die zijn kinderen even in de cockpit van het passagiersvliegtuig, een Airbus van Aeroflot het vliegtuig lieten besturen?  De dochter deed het nog aardig, maar de zoon niet. De 15 jarige jongen was er de oorzaak van dat het vliegtuig neerstortte. Niemand overleefde de ramp.
Ik ben benieuwd waarom die AOW'er aan dat hendel van die mooie Fouga trok. Ik heb dat toestel nog zien aankomen op de Aviodrome en toen wat foto's gemaakt.

Afscheid van Roemenië -3-

Bijna vier uur wachten....

Na in Boekarest te zijn aangekomen, ben ik toch maar even bij de bagagetransportband gaan staan kijken. Mijn koffer is weliswaar doorgelabeld (is geen Hollands woord) naar Amsterdam, maar je weet maar nooit. De koffer bleef alsnog buiten beeld. Ik moest nog wel even mijn ticket laten controleren. Dus toog ik naar de balie van KLM. Daar zat niemand. Ik dacht slim te zijn, door naar de balie van Tarom te gaan. Immers, die maatschappij had de tickets geregeld. De dame achter de balie keek mij nors over haar dikke zwarte montuur aan en wees na mijn vraag zonder een woord te zeggen naar de balie van de KLM. Ze ging stug verder met haar papierwerk. Ik liep terug naar de KLM balie en nam een afwachtende houding aan. Toen stond de Tarom mevrouw op en sjokte naar de KLM balie waar ik stond te wachten. Ze begroette mij op een manier alsof ze mij voor het eerst zag en mij zelfs aardig vond. Dit keer werd mijn vraag vriendelijk beantwoord. Ik moest me melden bij check-in balie nummer 14. In Boekarest heb ik bijna 4 uur moeten wachten op de verbinding naar Amsterdam. Ik plofte eerst op een bankje neer. Vraag me niet hoe het kwam, maar ik zat schuin tegenover een kapelletje. "Altijd Jezus in de buurt", dacht ik nog. Ik stond toch maar weer op. De fraaie iconen trokken natuurlijk direct mijn aandacht en ik glipte naar binnen. Vreemd genoeg overviel mij direct een rustig gevoel. Even overwoog ik te bidden voor een veilige vlucht, maar ik vermande me. Ik moest optimistisch blijven en voor nu vooral in KLM mensen te geloven. Een haast duivelse opdracht. Voor mij zag ik Christus met een opengeslagen boek. De beide bladen waren met een paar woorden vol geschreven. Een echt bijzonder handschrift had Hij niet. Een schrift op zo'n manier vol schrijven mocht ik vroeger niet. Alles keurig tussen de lijntjes en zonder lege stukken. Schriftjes waren immers duur. Hij zal dit geschreven hebben toen ie nog klein was.
Er kwamen geregeld mensen binnen, die een kruisje sloegen en op de knieën in gebed gingen. Het waren enkel vrouwen. Ik moet wel toegeven dat deze Christus een knappe man was om te zien en dat Roemeense mannen een groot vertrouwen in zichzelf hebben.
Toen ik na het fotograferen de tijd op de camera controleerde, zag ik dat er een halfuur voorbij was gevlogen. Ik deed nog een schietgebedje en heb het kapelletje verlaten. Daarna ben ik de luchthaven gaan verkennen. Tijdens mijn rondgang werd ik besnuffeld door een loslopende herdershond. Op zijn rug droeg hij een tapijtje met de tekst 'Drugs'. Een hond die met drugs ventte? Zoals de St Bernhard met rum (of is het tujca?). Zijn baas liep in burger en deed net alsof de hond niet bij hem hoorde. Je weet wel, net zoals bepaalde eigenaren hier doen als hun hond rottigheid uithaalt. Even dacht ik aan een grapje, door te doen alsof ik liep te blowen. Maar mijn belangstelling voor de vertrektijd van mijn vliegtuig woog net even zwaarder dan die voor Roemeense politiebureaus en gevangenissen.

Tegen kanker in Dronten -3-

De kanjers!

Of ik nog wat foto's wilde komen maken. Maar dan van de hele groep. Willem en foto's maken, dus op naar Dronten om het eind van de 24 uursloop bij te wonen. De actie bracht geschat zo'n 40.000 euro op. Niet gek voor een organisatie als het KWF dat nog miljoenen op de bank heeft staan. Maar ik mag niet al te kritisch zijn, want het gaat om het gebaar van en aan de medemens.
Het weer werkte ook volop mee, de ballonnen stegen hard omhoog en dus was het een geslaagde onderneming. Niet voor Jill, want die had haar ballon liever mee naar huis genomen.

Trouwen met Lady Honda

Mocht ik weer gaan trouwen, dan doe ik dat met mijn motorfiets. Lady Honda is erg gemakkelijk en meegaand (als haar koppeling niet slipt). Onze huwelijksnacht brengen we op de 24 uren van Le Mans door. Als ik zin krijg, bestijg ik haar en doet ze alles wat ik wil. Onderweg een leuke liftster meenemen is geen enkel probleem. Ze stopt nooit om ergens te gaan shoppen en zeurt niet over mijn hobby. In tegendeel, ze geniet ervan als ik haar een beurt geef. Of het nu een kleine, grote of poetsbeurt is. Als ik me ga vermaken, leg ik haar aan de ketting. Hormonen heeft ze niet. En als er iemand hoofdpijn heeft, ben ik dat. De (afdicht)ringen zijn niet zo duur en haar levensonderhoud kost aanzienlijk minder. En als het tijd wordt voor een make over, dan bepaal ik dat en niet zij. Ze rimpelt niet, droogt niet op, haar kontje blijft strak en haar koplamp staat haar hele leven stijf vooruit. En heet dat ze kan worden! Maar ik bepaal of ze over haar toeren mag gaan.
Haar kast is gevuld met de meest noodzakelijke spullen, die ik voor haar koop.
Ze vangt de klappen die ik rijdend over het asfalt soms tegenkom, zachtjes voor me op. Ze vindt het geen enkel probleem om in de garage te slapen, terwijl ik al dan niet alleen in mijn bed lig. En over de rommel die ik dagelijks maak, mijn humeur, mijn zappen, boeren en scheten zegt ze ook niets. En mochten we toch gaan scheiden, dan komt dat omdat ik haar zat ben en een andere veel mooier vind.  Kortom, La Honda is gewoon van deze planeet. Het moet er maar van komen. Ik ga haar ten huwelijk vragen.

Stoken -1-

Naar aanleiding van mijn stukjes over Roemenië, schreef mijn grote fan hert volgende :

Je houdt het toch niet voor mogelijk!; zelfs in het Roemeens(e) ratelt de laptop van Willem alsof je een handvol grauwe erwten in een etensbord laat vallen.
Hebben dit soort mensen soms meer vingers of meer hersens dan gemiddeld? Want die vlugge vingers hebben toch besturing nodig ? Ik ben al blij als mijn duim niet struikelt over mijn wijsvinger, (van dezelfde hand! Ha, ha) Citaat: ,,...Men maakt nog veel zelf. Fruit wordt al dan niet als jam ingemaakt. Het wordt ook gebruikt voor het stoken van een zeer sterk drankje:
Tujca (70-80% alcohol!)"...". Is bij Willem de 'geest uit de fles' gekomen? na een paar glaasjes van dat 'spraakwater', als een verlaat Pinksterfeest?; "adventus spiritus sancti". Dat zal toch niet? want thuis doet ie ut óók. Eh, ...ik bedoel natuurlijk heel veel en snel typen, zónder die 70-80%. Hallo zeg!
En nu ben ik, dankzij Willem, met een mooi boogje bij het volgende onderwerp aanbeland, dat in alles lijkt op bovenstaande, maar ik vrees dat Willem tóch één woordenboek vergeten is mee te nemen op zijn reis naar Roemenië.

Stoken en stoken -2-

'Stoken' en stoken-2 Mijn vrouw en ik zaten op een mooie voorjaarsdag bij vrienden op hun tuinterras een kopje koffie te drinken en genoten volop van de weldadige rust rondom. Maar plotseling was het gedaan met die rust want de takken van een boom, net achter de schutting met de buren, begonnen hevig heen en weer te zwiepen en tussen de groene bladeren door werd een lange harde bezem zichtbaar die met wilde halen ruw op en neer werd bewogen. Onze gastvrouw stond gehaast op en liep naar de schutting. Op haar tenen staand kon ze net in de tuin ernaast kijken om te kunnen zien wat daar gebeurde en schreeuwde; ,,...Heej Gait Jan!, wat is hier in vredesnaam aan de hand man ?! Zij stond bekend als een dame die haar mondje wel aardig kon roeren, dit niet altijd met instemming van haar man, en ze zou dit varkentje wel even wassen, zo leek het ons. Het schudden van de boom hield op en Gait Jan antwoordde: ,,wel buurvrouw, ik heb proemn neudeg um proemnjenever te maakn...". Buurvrouw: ,, ja, ja, ik begrijp het; pruimen, voor het maken van je eigen jenener, maar er zitten nu toch nog geen pruimen aan deze boom?". Gait Jan: ,,nee, dat klopt, maar as die rotbi-jn niet komn dan zal't dit joar ok wel niet gebeurn en doorum muk zúlf maar an de gang goan". Buurvrouw: ,,hoe bedoel je, aan de gang gaan, en wat heeft die bezem daar mee te maken?". Gait Jan: ,,now, dat zak oe verteln; ik bin die boom ant bevruchtn!". ,,Met de bezzem breng ik 't stoefmeel noar alle bloemn, net as de bi- jn dat doen en dan komn dr dit joar zeker wel proemn an disse boom". Buurvrouw: ,,Nou, nou, het is me wat zeg, maar ga je altijd zo tekeer met dat bevruchten? wat vind je vrou....". Ze maakte haar zin niet af want ze besefte dat de conversatie nu een totaal verkeerde richting dreigde uit te gaan. Ze draaide haar hoofd een beetje schuin in onze richting met de kin omlaag en de boventanden op haar onderlip, die bijna in haar mond verdween. Met haar ogen naar boven gedraaid probeerde ze snel iets te verzinnen voordat Gait Jan haar van repliek zou dienen want die was nogal 'los in de mond' en mocht graag iemand 'stoken'. Haar man zag het allemaal met argusogen en gefronste wenkbrauwen aan en wachtte rustig af (hij was wel wat gewend met zijn vrouw!). Buurvrouw: ,,nou Gait Jan ik wens je verder veel succes met je gesex in de boom, en met je stokerij in de pruimentijd; ik ga weer aan de koffie". Ze haastte zich met grote stappen naar het terras en plofte in haar stoel neer; pff! Haar man reageerde stoïcijns met: ,, je hebt eigenlijk een flink pak slaag verdiend, .....met zo'n zelfde, harde bezem! ".

Fan-tilator.
P.S.: hopelijk krijgt Gait Jan nog net een voldoende voor zijn uitspraak.

Een emotionele ontdekking

Al die jaren heb ik willen weten wat er precies in 1972 gebeurde, dat onze relatie zo deed bekoelen. Olga wilde er nooit over spreken. Ook dit keer niet. Maar haar broer en haar schoonzus wel. Het kwam erop neer, dat haar vader bij de staatspolitie werkte. Om die reden kon Olga dus nooit naar het Westen vertrekken! Toen ik dat hoorde, begreep ik na ruim 40 jaar pas de vragen die haar vader mij in 1972 stelde. Over of ik niet beter in Roemenië kon wonen en werken. Toen ik daar later in bed over nadacht, werd ik alsnog emotioneel. Vooral omdat ik inmiddels wist hoe veel Olga toen van me hield. Ik was behoorlijk geschokt. Het was volgens haar schoonzus een grote traumatische ervaring voor haar.

Kleine kinderen worden groot

Als ie in mijn buurt is, geniet ik volop van dat blonde ventje. Afgelopen nacht heeft ie bij zijn opa gelogeerd. Dat was voor beiden volop genieten. Tim is een behoorlijke wijsneus aan het worden. We hebben steeds meer ernstige gesprekjes.
In de auto zei hij laatst tegen mij, en ik citeer, : "Opa, je moet eens met je zoon praten".
Voor alle duidelijkheid : Tim is al een tijdje erg geïnteresseerd in familierelaties, vandaar dat hij het niet over zijn vader heeft, maar over mijn zoon.
Ik vraag hem : "O, en waarom moet ik dat?"
Dan zegt Tim : "Hij laat mij weleens games spelen van boven de 18 jaar." Op mijn vraag of hij dat erg vindt, antwoordt Tim op wat zachtere toon : "Nee opa".
Over oud worden zei Tim : "Opa, ik wil net zo oud worden als jij." Ik antwoordde enthousiast : "Dat zou ik heel mooi vinden Tim." Waarop Tim nuchter reageert met : "Maar dan ben jij al lang dood hoor, opa." Zucht. Van Opa voor Tim :

Tim Hardin - Simple Song Of Freedom

1972 in Timisoara met Zoia en Olga

Het was in de herfst van 1969. Ik was op een zondagavond op weg naar Zuidlaren in de, zoals gewoonlijk, laatste trein. Tegenover mij zat een wat ouderwets geklede man, die mij in het Frans zei dat hij naar Groningen ging. Het gesprek ging vooral over het onderwijs. Daar had hij iets mee van doen. Op een gegeven moment vroeg hij mij of ik met iemand in Roemenië wilde corresponderen in het Frans. Hij was nogal gecharmeerd van het gemak waarmee ik met hem communiceerde. Ik zei nogal gemakkelijk oké. Hij gaf me een stuk pagina dat hij uit een muziekblad had gescheurd en wees me op de advertentie. Ik zat nog in militaire dienst en vond het weliswaar wat gewaagd om een brief naar achter het IJzeren Gordijn te sturen, maar deed het toch. Het was volgens mij zo'n standaard kennismakingsbriefje. Niets bijzonders. Ook geen foto of zo. Onverwacht kreeg ik een eerste brief uit Roemenië van de Olga uit de advertentie. Ik had toch al weinig op met al die propaganda uit beide werelddelen en wilde zelf ervaren wat daar van waar was. En zo begon een lange papieren relatie tussen ons. Vrij snel na mijn diensttijd, in 1972, zocht ik Olga op. Ze wilde me graag met haar familie en land kennis laten maken. Ik weet nog wel dat ik heel erg benieuwd was en mijn onderneming behoorlijk spannend vond. Mijn vader vond het maar niks. "Jij komt niet meer terug", zei hij bezorgd. Hij was bij de Marine en had de oorlog meegemaakt. En volgens Barry McGuire was het The Eve of Destruction. En toch : ik weigerde dat te geloven. Nee, ik geloofde meer in Tim Hardin's Simple song of Freedom. Na een lange treinreis belandde ik in een zeer gastvrije en vriendelijke omgeving.  Van een agressief en expansief volkje merkte is dus niets. Eigenlijk was men net als hier de Koude Oorlog meer dan zat. Net als Tim en ik wilde bijna iedereen hier vrede. En die anderen ook. Maar we werden dagelijks voor de gek gehouden.

Afscheid van Roemenië -2-

Tijdens de vlucht vroeg ik mezelf af, waarom ik aan allerlei vreemde dingen dacht. Ik zat naast de motor. De propellers vormden tijdens de reis een zwarte ronde schijf. Ik betrapte mezelf erop, dat ik alle klinknagels en andere bevestigingen aan het controleren was. Ik meende ook geregeld te horen dat de motor een vreemd geluid maakte. Een vuile bougie? Een verstopte sproeier? Zou de monteur een goeie dag gehad hebben? Had ie een leuke chef? Heeft ie wel of geen ruzie gehad met de piloot? Of was het de chauffeur van de tankwagen? Draaide de propeller nu onregelmatig of niet? Ik schrok me een hoedje toen het geluid opeens verdwenen was. Maar het was niet de motor, maar ik zelf die even ingedommeld was door het monotone gebrom.
Plotseling begon het toestel heftig te schudden. Net als vlak daarna mijn hoofd. Ik keek naar buiten en zag de vleugel opeens klapperen. Alsof het vliegtuig in een heuse vogel aan het veranderen was. Ik keek naar het smalste gedeelte, dat naar mijn idee als eerste scheuren zou gaan vertonen. De gezagvoerder probeerde mij en de rest gerust te stellen door om te roepen dat slechts sprake was van wat turbulentie. Maar om een of andere reden wilde dat er bij mij niet in. Ik heb die rare gasten op Discovery Channel vaak zo luchtig zien reageren. Zo vielen een keer van een vliegtuig alle motoren uit. Zegt die gezagvoerder tegen de toren : "We hebben een probleempje"  Niet dat ik me beter gevoeld zou hebben als ik hem in grote paniek 'Mayday Mayday!' door dat ding had horen schreeuwen. Dat helemaal niet. Maar het zal allemaal wel komen door het feit dat ik niet zo vaak gevlogen heb. Nog een halfuur volhouden, dan zijn we er. Hopelijk.

Tegen kanker in Dronten -2-

In Dronten werd om 14.00 uur het startschot gegeven voor de 24 uur tegen kanker. Gedurende een hele dag wordt in estafettes gelopen. Van de deelnemende groepen lossen de leden elkaar constant af, om de groep aan de wandel te houden.
Een wethouder gaf het startsein. Aan de opzet is flink wat aandacht besteed. Er zijn kramen met allerlei producten te koop, er is muziek (live), er wordt gedanst en uiteraard aangemoedigd. Voor de groepen die van ver komen is ruimte beschikbaar gemaakt om een caravan te plaatsen.
Het woord kanker heeft voor mij, na een aantal ervaringen met dodelijke afloop, een emotionele lading gekregen. Dat werd alleen maar erger toen het lied 'You never walk alone' werd gezongen. Dat nummer deed me denken aan de eenzame strijd van mijn dierbaren, ondanks de aanwezigheid en tomeloze inzet van goedwillenden.
Toen ik Tim voorbij zag komen, deed dat me weliswaar goed, maar toch. Vierentwintig uur in de weer tegen kanker. Een druppel op een gloeiende plaat? Al was het maar om de patiënten te laten weten dat er aan hen gedacht wordt. Dat is toch ook onbetaalbaar.
Wat ik niet begreep was de locatie. Die was tamelijk ver verwijderd van het centrum. Waarom niet bij De Meerpaal? Dat zou veel meer publiek getrokken hebben en wellicht ook beter zijn geweest voor de opbrengst voor het KWF.