Vanmorgen ging het bijna mis. Ik reed op het fietspad langs de wijk
Warande, toen een auto met aanhanger de wijk uit kwam rijden. Het viel
mij direct op, dat het gezicht van de bestuurder schuil ging achter een
relatief brede raamstijl. Die situatie bleef zo, naar mate we beiden het
kruispunt naderden. Ik had weliswaar voorrang, maar dat zie ik liever
niet op mijn grafsteen staan. Dus anticipeerde ik door vaart te minderen
en rekening te houden met de mogelijkheid dat de auto zou doorrijden.
Dat gebeurde ook totdat de bestuurder plotseling mij haaks naast zijn
auto ter hoogte van het voorspatbord zag opdoemen. Ik stond al stil,
maar hij maakte een noodstop en deed geschrokken zijn raampje open. Hij
bood direct zijn excuses aan en zei mij helemaal niet gezien te hebben,
ondanks mijn fel gele jack. Ik vertelde hem over de raamstijl die zijn
gezicht bedekte en zo een dode hoek voor hem vormde. Daar had hij al
eens eerder problemen door gekregen, gaf hij ruiterlijk toe. Na nogmaals
zijn welgemeende excuses te hebben aangeboden, vervolgde eerst hij en
toen ik weer onze weg.
Zo kan het ook. Er zijn mensen die terstond ontploffen, die accepteren geen menselijke fouten.
