Gisteravond waren wij op verjaarsvisite. De ontvangst was zo'n 100 meter verderop. Toen we de woonkamer betraden, was een ander stel juist bezig afscheid te nemen. Dus zaten we die avond met z'n vieren gezellig te praten. Van de jarige vernamen wij, dat een ooit gemeenschappelijke kennis van ons, een huissleutel heeft teruggebracht. We hadden al een paar maanden eerder een streep gezet onder onze relatie met de vrouw van o.a. de luifel. Ze is een van de vrijwilligers die van de Koffiehoek een verdienmodel gemaakt heeft en zich niet aan de afspraken hield.
We hoorden dat ze zich nu eenzaam voelt en op een gesprekje uit was. Maar daar had de jarige geen behoefte meer aan. Ze nam de sleutel in ontvangst en sloot de deur.
Vorige week, toen ik op de fiets terugkeerde van de loods, was ze buiten bij haar voordeur. Toen ze mij zag draaide ze zich om en maakte ze aanstalten mij aan te spreken of te groeten. Dat weet ik dus niet. Ik deed alsof ik haar niet zag en reed door. We wonen vier deuren verder. Het is nu eenmaal zo, dat als ik een streep trek, dan is het ook definitief. Ik ben best wel geduldig met mensen en ze krijgen vaak meerdere kansen. Maar ik blijf niet zo aan de gang. Helemaal niet als men gaat snauwen of mij beledigt, zoals zij deed. Dan is het definitief over en uit. Ik heb haar heel vaak geholpen, maar van enig respect en dankbaarheid was weinig te merken. Ze is vorige maand aan knie en heup geopereerd en moet revalideren. Ze heeft net zoals een aantal voor haar verkeerde keuzes gemaakt. Ik begrijp die mensen niet. Ze wonen alleen, zijn hulpbehoevend en jagen iedereen weg.
Het was een zeer gezellige avond en voordat ik het wist was het bijna 22.30 uur! Normaal sta ik dan in de badkamer vanwege bedtijd. 😁