Gisteren was ik op een adres waar ik alleen al aan de tuin zag, met wie ik te maken zou krijgen. Toen later de deur van een schuur openging werd mijn indruk bevestigd. Ook daar kon je nauwelijks een stap verzetten. Als de persoon zelf mij als 'lastig mee om te gaan' overkomt, dan staat mijn besluit vast; nee dus.
Dat is natuurlijk sneu voor zo'n iemand, maar ik wil op voorhand positief aan de slag gaan.
Gedurende mijn loopbaan ben ik ook een paar keer geconfronteerd met opdrachten, waarvan ik vooraf wist dat die geen succes zouden worden. Een heb ik geweigerd. De ander heb ik zo goed als mogelijk afgehandeld. Daarvan heb ik later ook niets meer gehoord.
Er waren en zijn nog steeds mensen die beweren ergens geen verstand van te hebben. Maar tijdens het werk bemoeien zij zich constant met mij. Je weet wel : "Ik heb er geen verstand van, maaaaarrrrr...."
Vanwege mijn beperkingen, werk ik het liefst alleen. Geen pottenkijkers en/of zeurpieten. Daar kan ik niet meer tegen. Ik heb een keer in zo'n situatie de opdrachtgever weggestuurd met de mededeling : "Ik heb liever dat je koffie gaat zetten." 😂
Soms vind ik het lastig om eenmaal genomen besluiten weer terug te moeten draaien. Omdat de opdrachtgever pas na montage of verandering het resultaat toch liever anders wil. Het zijn mensen die zich niet iets kunnen inbeelden. Gelukkig komt dat niet veel voor. Wat wel geregeld voorkomt is de konijn uit de hoed; men wil nog veel meer gedaan krijgen. Maar die wensen parkeer ik totdat ik met de klus klaar ben. Dan komt een nazorgprojectje.