Toen ik laatst even in de wachtkamer van de tandartsenpraktijk zat, was ik daar niet alleen. Het werd een beetje multiculti. Er zat een Marokkaanse moeder met twee kinderen en een stel waarvan zij een Surinaamse bleek te zijn en hij een Nederlander. En zie, daar kwam een Indo bij.
De kinderen, in de leeftijd van 5 tot 7 jaar, waren nogal luidruchtig. Zoals kinderen vaak zijn. Maar straks zullen ze wel anders piepen, als ze in de stoel zitten. 😁 Want dat was de bedoeling, afgaande van wat de oudste zei.
De oudste begon even later aan de deurknop te hangen en schopte tegen de deur. De moeder zei er iets van. Ik zag dat het stel tegenover mij stilletje toekeek. Het jochie liep naar zijn moeder en gaf haar een klap. Het stel en ik keken elkaar aan. De vrouw trok haar wenkbrauwen op en schudde haar hoofd. De man zuchtte.
Toen het joch naar mij keek, gaf ik hem de blik. Dat was genoeg om hem achter zijn moeder te doen wegkruipen. Toe ging de deur open en werd mijn naam vragend door de mondhygiëniste geroepen. Het jochie was gered. Voorlopig.