Soms vind ik het lastig om een conclusie te trekken. Zoals onlangs, toen we ons min of meer weggestuurd voelden. Weggestuurd, omdat de gastvrouw haar dochtertje van school ging halen. Ze zou hooguit 15 minuten weg zijn. We hebben 3 weken op haar huis en dieren gepast. Ze had ook kunnen zeggen : "Ga lekker naar binnen en maak je het gemakkelijk. Ik ben zo terug." We hadden nota bene een afspraak met haar. Ik vind het lastig om haar gedrag te beoordelen. Zijn wij te min? Of is ze een slechte gastvrouw? Ze heeft ons nooit gevraagd hoe wij de drie weken ervaren hebben. Maar ze maakte onlangs wel weer een afspraak. Vanwege onze twijfels geven we haar een tweede kans.
Het komt vaker voor dat gedrag zich beweegt ergens op de grens van het onfatsoenlijke, het onbeleefde. Hoe daarmee om te gaan? Moet ik een psychoanalyse op de persoon loslaten, voordat ik een besluit neem? Of laat ik die op mezelf los? Dat zou ook nog kunnen.
Ik vergelijk het gedrag met dat van mensen die mij niets aanbieden als ik een dag of dagdeel voor hen klus. Geen water, geen koffie of thee. Niets. Terwijl ik nadrukkelijk gezegd heb het werk gratris te doen met als tegenprestatie koffie of thee.
Zelfs geen reactie als ik met een bepleisterd hoofd terugkeer, omdat ik tijdens het klussen daar een paal op mijn kop gekregen heb. Is hun gedrag onfatsoenlijk of niet? Of ligt het aan mij vanwege die klap op mijn hoofd?
Neemt niet weg, dat ik blijf klussen, helpen enz. Zij het niet meer voor mensen die dat soort gedrag vertonen.