Vanwege een oude belofte ben ik vandaag naar het noorden gereden. Ik had familie daar beloofd een keer terug te komen, ook al zijn de leden die ik geregeld bezocht er niet meer. Het betrof een oom en tante. In de tijd dat ik in Zuidlaren gelegerd was zocht ik hen tijdens parate weekends op. Ik ben er altijd gastvrij ontvangen. Ik herinner me nog mijn oom in de tijd dat ie als vrijgezel vanuit Indonesiƫ in de jaren 50 bij ons kwam logeren. Hij was het die mij heeft leren traplopen! Ik heb me altijd erg op mijn gemak gevoeld bij hen. Ik heb na het overlijden van mijn tante mijn neef beloofd eens langs te komen.
Een van de kinderen heeft de woning gekocht en gerenoveerd. Afgezien van een weerzien wilde ik de resultaten van de renovatie ook zien. De wetenschap dat de A6 en A7 naar het noorden aanzienlijk minder verkeer kent dan die vanuit het noorden naar het zuiden, deed mij besluiten de rit te maken.
Na aankomst vielen mij direct de fraaie kozijnen en de dito voordeur op. Na de koffie kreeg ik een rondleiding door het mij zo bekende huis. Maar wat een veranderingen! Het is een mooi resultaat geworden. Erg ruim en modern inclusief vloerverwarming. Voorheen stond een moederhaard in de woonkamer. Die was aangesloten op radiatoren. Boven zag ik dat de kleinste slaapkamer bijna drie keer zo groot geworden was. Of ben ik soms kleiner geworden? Natuurlijk was ik ook benieuwd naar de schildpad. Die heeft ook een goed onderkomen gekregen. Hij doet z'n winterslaap bij een van de kinderen in de kelder.
We hebben lekker zitten bijpraten, dus de tijd vloog voorbij. Omdat ik liever niet in het donker wilde rijden, reed ik rond 14.30 uur weer huiswaarts. In de regen, wat extra concentratie vergde. Ik reed voor het eerst over het nieuwe wegdeel dat het beruchte kruispunt Julianaplein bij Groningen heeft vervangen. Wat een verademing. Dankzij rustig en ontspannen rijden was ik rond 16.00 uur weer zu Hause. Moe, maar wel voldaan. Ik was immers een belofte nagekomen.
