Nee, ik mag dan heel lang een bijna fotografisch geheugen hebben gehad, ik herinner me niet alles. Mijn herinneringen zijn meer gebaseerd op mijn eigen interesses en persoonlijkheid. Ik was en ben nog steeds geïnteresseerd in het gedrag van mensen. Misschien was het daarom, dat ik als jochie mijn moeder een paar keer vroeg : "Mam, waarom doen meisjes en vrouwen vaak zo dom?" 😂 Gelukkig voelde mijn mamma zich niet aangesproken. Ze lachte alleen, maar ze heeft nooit een antwoord gegeven op mijn vraag. Als kind heb ik me ook afgevraagd waarom grote mensen wel mogen huilen en waarover huilden ze dan? Ik dacht wegens het geld.
De reden waarom ik geregeld op mijn jongere broertjes en zusjes paste, was in eerste instantie gebaseerd op een aanname van mijzelf; ik was immers wat ouder en niet bang uitgevallen. Later begreep ik dat mijn moeder mij verstandig vond en mijn gevoel voor discipline en verantwoordelijkheid zag.
Mijn jongere broertjes en zusjes zagen hun toenmalig begeleider als iemand die graag met hen op pad ging. Maar de ware reden was dus anders; ik moest op hen passen. Zij herinneren zich dat soort zaken anders, omdat we samen veel lol hadden. Ik gedroeg me niet als een politieagent of bewaker. Zo ben ik bijna altijd bezig geweest : hoe onaantrekkelijk iets ook was, er valt altijd wel iets leuks van te maken.