De keren dat ik te horen kreeg : "Je lijkt je vader wel!" streelde dat mijn ego. Ik beschouw het als een compliment, een groot compliment. Waarom? Omdat mijn pa een oorlogsheld is, ik veel te danken heb aan hem en ik dus echt een kind van hem ben. Dus wat zou ik meer willen? Ik heb wel geprobeerd bepaald gedrag te mijden. Zelf vind ik dat het mij aardig lukt.
Toen ik zijn verleden uitploos, ben ik hem veel meer gaan waarderen. Ondanks zijn afstandelijk gedrag. Daar waren oorzaken voor. Mensen die bewust de oorlog hebben meegemaakt, mag ik wat dat betreft niets kwalijk nemen. Ze zijn beschadigd.
Iemand zei eens dat mijn pa na de oorlog in therapie had moeten gaan of een psychiater had moeten raadplegen. Maar ik zag dat door een andere bril. Eentje van de jaren 40 en niet van de jaren 60 en later. Als mijn pa daarover gesproken zou hebben, had ie nooit zijn pensioen bij de Marine gehaald. Mijn pa heeft diverse keren gekozen voor zijn gezin. Om die reden is hij, ondanks alle ellende, bij de Marine gebleven. Daar kan ik enkel respect voor hebben.