Al snel leerde ik, dat acceptatie veel emoties kan voorkomen. Meestal komt die gedachte opzetten, wanneer ik naar de tandarts ga. Of toen een metaalsplinter uit mijn oog verwijderd moest worden. Acceptatie geeft mij rust. Ik accepteer ook de mankementen, die mijn leeftijd met zich meebrengt. Dus word ik niet boos, chagrijnig of verdrietig. De emoties brengen daar geen verandering in en klagen heeft ook geen zin. Het is gewoon zo, dat mijn lichamelijke en geestelijke ongemakken nu eenmaal bij mijn leven en leeftijd horen.
Ik ben nooit zo bezig geweest met mijn leeftijd in de zin van ouder worden. Of nee, dat is niet helemaal waar. Ik heb wel met groot verlangen uitgekeken naar mijn 16e (bromfiets) en 18e (motorfiets) verjaardag en mijn pensioen (fiets 😂).
Toen ik afgelopen vrijdag in het schuurtje bezig was, moest ik voor het klussen ook op de grond zitten. Toen ik weer wilde opstaan, schoot me door mijn hoofd : "O ja, ik ben geen 30 meer." Gelukkig schoot het niet in mijn rug of zo. 😁 Maar dan nog. Dan laat ik me maar van de grond oprapen en ben ik blij met mijn grijze haren. Die zorgen op ongemakkelijke momenten voor verzachtende omstandigheden. Het is ook zo, dat ik wat onverschilliger word. Dat kan weliswaar fijn, maar ook gevaarlijk zijn.