Toen ik gistermiddag naar een klusje in de buurt liep, zag ik iemand over het hekje van haar tuintje leunen. Ze was de eigenaresse van de mastiff, die onze Fenna een aantal keren aangevallen heeft. Toen ik haar passeerde, hoorde ik een flauwe groet. Ik groette terug. Nee, ik heb geen hekel aan die vrouw en ik ben niet eens boos op haar. Enkel teleurgesteld. Ooit hadden we een vrij goed contact als we elkaar tegenkwamen tijdens het uitlaten van onze honden. Die van haar was toen nog een pup. Tussen hem en Fenna ging het toen ook erg goed.
De aanvallen van haar hond werden veroorzaakt doordat ze de hond niet wilde aanlijnen. Het beest heeft ook andere honden aangevallen, waaronder een teckel van een goede kennis van ons. Die vrouw was zo'n €3.000(!!) kwijt aan controles, operaties en medicaties. Bij Fenna werd later rugletsel geconstateerd. Ze begon door haar achterpoten te zakken en was daarvoor al steeds minder actief. Ze had ook een aandoening aan haar baarmoeder. Dus dat speelde ook wel mee. Wij waren 'slechts' €500,= kwijt. De vrouw mag blij zijn dat ze nooit aansprakelijk gesteld is voor deze schades.
Ik heb het haar allang vergeven hoor. Daar ben ik niet zo moeilijk in. Ik bedoel, ik houd liever de regie over mijn dagelijks leven liever in eigen hand. Die laat ik niet aan anderen, die mij niet prettig behandelen over. Daarom vind ik vergeven belangrijk. Dat doet een mens voor zichzelf en niet voor anderen. Want vergeten doe ik in dergelijke gevallen niet. Meestal heb ik medelijden met mensen die mij iets aandoen. Dan denk ik telkens weer : "Je zult maar zo zijn."