Vanmiddag had ik een boze moeder aan de deur. Wat was er 3 minuten eerder gebeurd? Hier op het pleintje was een aantal kinderen aan het spelen. Leuk, leuk, en niets aan de hand. Totdat ik wat kabaal hoorde en naar buiten keek. Ik zag de kinderen slaande bewegingen naar elkaar maken. Het was zo'n beetje de vluchtelingen tegen de Nederlanders. Een van hen pakte een grote steen en liep dreigend op het Nederlands duo af. Ik besloot in te grijpen. In de deuropening zei ik op rustige maar bestraffende toon : "We gaan hier geen ruziemaken en helemaal niet met stenen gooien!" Het meisje dat de steen in haar hand had, gooide hem in de struiken. "Er is al oorlog genoeg. Laten we hier de vrede bewaren", voegde ik nog toe. Omdat ze allemaal knikten, vroeg ook nog : "Beloven jullie dat?" Ze beloofden dat. Laat nou net het meisje dat mij na een eerder akkefietje met ontvreemde tuinpalen een tekening beloofd had, het hardst antwoord geven. Dus zeg ik vriendelijk tegen haar : "Jij hebt mij al eerder iets beloofd en die belofte ben je niet nagekomen. Doe je het dit keer wel?" Ze knikte. Voordat ik weer naar binnenging zei ik nogmaals : "Geen ruziemaken hè?"
Nu stond nota bene de moeder van een van de meisjes die ik in bescherming genomen had, tegen mij te schreeuwen! Ze beweerde dat ik haar dochtertje (van de beloofde tekening) te hard had aangepakt. Ik op mijn beurt vroeg of ze er soms bij geweest was. Maar ze bleef tekeer gaan. Ik onderbrak haar monoloog door te zeggen : "Hier heb ik geen zin in, mevrouw. Misschien moet je je dochter wat weerbaarder maken!" Daarna deed ik de deur dicht. "Doei!", dacht ik nog.
Omdat haar reactie mij niet lekker zat, besloot ik zo'n 10 minuten later haar op te zoeken. Vanwege de gestolen tuinpalen wist ik waar ze woont. Wat denk je? Halverwege kom ik haar tegen. Dus vroeg ik haar op de
man vrouw af : "Bent u nou boos op
mij?" Waarop ze gelijk haar excuses begon aan te bieden. Ze had zich door haar emoties laten leiden, omdat haar dochtertje huilend thuis was gekomen. Ze zei dat een bepaalde uitspraak van mij haar van stuk had gebracht. Het ging erom, dat haar dochtertje inderdaad weerbaarder moet worden. Een advies van een therapeute omdat ze ook vaak gepest wordt.
Het is inderdaad zo, dat als ik dat meisje zie (en zij mij niet), gedraagt ze zich ook wat eigenaardig. Wat schuw of verlegen ten opzichte van de andere kinderen. Ze draagt ook een bril, wat volgens haar moeder ook vaak een reden tot pesten is.
Haar moeder zei nogmaals 'sorry' en schudde mij de hand. Ik vond het niet terecht, dat ik nota bene als 'vredestichter' zo hard door haar aangepakt werd. Maar ach, dat is tegenwoordig ook een trend. Veel mensen geven de voorkeur aan oorlog in plaats van aan vrede.