Sinds een paar jaar zijn die tuintjes aan het verloederen. Het was en is niet mijn plan om al die tuintjes ook nog eens bij te houden. Dat gaat mij te ver. Ik heb de bewoners toen op weg geholpen. Ik hielp daarna nog twee van hen, omdat zij al behoorlijk op leeftijd waren en last hadden van fysieke ongemakken. De rest was toen nog fit.
Met de jaren is een paar bewoners gestopt met het onderhoud. Omdat ze niet bepaald vriendelijk zijn, heb ik geen zin om ze te helpen. Bij hen kan je moeilijk iets goed doen. Er is altijd weer naar commentaar en nooit een compliment. De komst van andere bewoners, na het overlijden van de vorigen, heeft ook geleid tot een verval van de tuintjes. We hebben nog geprobeerd hen enthousiast te maken voor hun tuintje, maar tevergeefs.
Op dit moment zijn van de acht tuintjes er slechts drie, die er verzorgd uitzien. Jammer. Vooral omdat het pleintje zelf er wel verzorgd uitziet. Misschien vallen die tuintjes daardoor juist op.