Halloween

Als ik in de rij ga staan bij welke kassa dan ook, het is altijd wat. En daar heb ik me lang geleden maar bij neergelegd. Ook als er niets is, komt het voor. In dergelijke gevallen roept iemand : "Komt u maar!" omdat er een kassa bij komt. En als ik dan van rij wissel, dan is de telrol op of doet de scanner het niet. Bij de C1000 in de Jol trof ik het weer niet. Mevrouw voor me stond weliswaar in de rij, maar bleef inkopen doen. Toen ze aan de beurt was, besloot ze toch maar voor de pizza aanbieding te gaan. Dus even naar de vriezer en drie dozen eruit gehaald en in haar wagentje gestopt. Ze staat even te teuten en dan pakt ze een pak pannenkoeken uit haar kar en legt deze doodleuk in de vriezer! Terwijl haar inkopen gescand worden loopt ze weer weg en komt met twee rood gekleurde pakken terug. In ruil daarvoor doet ze nu een pak poffertjes van de band in dezelfde vriezer. De caissière wacht geduldig, zij het met gefronst voorhoofd. Als ze moet afrekenen kan mevrouw haar bankpas niet vinden. Lastig als je bij een kassa staat waar alleen gepind kan worden. "Kunt u mij overhevelen naar de andere kassa, want ik heb wel contant geld", vraagt ze. Nee dus. Achter mij klinkt een zucht. De caissière maakt aanstalten om haar boodschappen apart te leggen. Maar dan vindt mevrouw opeens toch haar pas.
De dames achter mij mopperen hoorbaar. Als ik omkijk, zie ik een opgemaakt botox hoofd boven een bontkraag uitsteken. Haar hals vertelt me dat ze minstens 70 moet zijn. "Vanavond het weer Halloween", zegt ze zuchtend. "Ik zou niet weten hoe ik op dat feest moet verschijnen", treurt ze opzichtig verder tegen haar zwijgende vriendin. Ik wilde tegen haar zwijgzame vriendin mompelen : Had een paar botox-beurtjes overgeslagen, dan kon je vanavond zo de straat op." Maar ik werd gered door de caissière : "Wilt u zegels, meneer?" Ik zeg : "Graag, want zonder mag ik niet thuiskomen."

Broederziel alleen?

Terwijl ik een fragment het boek las, zag ik opeens onze hond Flopje voor me. Flop was als pup bij ons gekomen. Op dat moment hadden we al Terry, een bouvier teef, van bijna 2 jaar. Met de komst van de kleine bobtail veranderde Terry in een ware moeder. Flopje werd weliswaar groter maar is de rest van haar leven een kind gebleven. Een vrolijk, humoristisch kind. Helaas moesten we Terry laten inslapen. Ze had een ernstige vorm van kanker, die uitgezaaid was. Ze was toen twaalf jaar. Na haar dood veranderde de vrolijke en olijke Flop compleet. Ze was duidelijk aan het rouwen. Ze lag vaak in haar mand met een blik van : wat doe ik hier eigenlijk nog? De komst van Zorro als pup, deed haar hoegenaamd niets. Flop bleef in de rouw tot haar eigen dood. Die kwam omdat ze gewoon op was.
Veel mensen rouwen ook tot hun dood. Zelfs als het 'maar' een broer of zus betrof. De pijn bij de achtergebleven broers en/of zusters is onderbelicht. Er wordt nauwelijks over gesproken. Zelf verkeerde ik

in de veronderstelling, dat mijn pijn minder zou zijn dan die van mijn beide schoonzusters. Zij waren immers met mijn broers getrouwd geweest? Toch is het zo, dat hun relatie met mijn broers aanzienlijk korter duurde, dan die van mij met hen. Ik kende hen al mijn hele leven. Ik heb tot mijn 11e jaar samen met mijn broertjes in één bed gelegen. We hebben samen veel gelachen. Ze hebben mede een waardevolle invulling gegeven aan mijn leven. Nu ze er niet meer zijn, moet ik mijn positie binnen het gezin opnieuw bepalen. Het boek beschrijft veel herkenbare situaties. Maar het heeft mij ook meer verheldering gebracht over het rouwen over mijn broers.

Dora is jarig

Vandaag viert onze lieve nicht Dora haar verjaardag. Nou, gefeliciteerd Dora en een fijne dag toegewenst. Het zal daar in Djakarta al weer nacht zijn, dus ben ik een dag te laat met mijn felicitaties. Geen nood, twee dagen jarig is toch ook leuk?
Dora komt geregeld naar dit koude kikkerlandje om de familie te bezoeken. Ik geef je het maar te doen : over de tachtig en toch telkens weer vliegen. Knap hoor.

Weer ongeval op A6

Ter hoogte van de Runderbrug, de brug over de A6, zag ik nogal veel blauwe zwaailichten. Dat was rond kwart over tien vanmorgen, toen ik Tim naar Dronten bracht. Rustig rijdend over het viaduct, het was stil op de weg, zag ik in de richting Emmeloord zo'n 100 meter van het viaduct een auto in de sloot liggen. Later hoorde ik, dat twee auto's die in richting  Emmeloord reden met elkaar in botsing zijn gekomen. Eén auto sloeg over de kop en kwam op de tegengestelde rijbaan terecht. De andere auto kwam dus in een sloot terecht. Twee automobilisten zijn door de brandweer uit hun voertuig bevrijd. In beide richtingen stonden zodoende files.

Over ho-ijzers gesproken

Sinds ik het voorwiel gewisseld heb voor één met een goede band, voelde ik bij het remmen dat de remschijf niet meer vlak was. Wat heet, zeg maar gerust dat de schijf meer weg had van een propeller. Wat een slagen zaten erin! De remgreep sloeg wild heen en weer als ik hem aantrok. Een heel vreemd gevoel.
Zo'n schijf zit met drie torx bouten op de velg geschroefd, dus ik dacht : peanuts. Ik heb immers dergelijke bits in de koffer. Dat klopte, maar ik kreeg geen van de bouten los. Ze waren waarschijnlijk met loctite nr x vastgezet. In onze werkplaats verwarmden we zo'n 'gezekerde' bout met een verfstripper. De lijm werd dan wat soepeler, zodat we de bout met een luchtsleutel konden lossen. Helaas heb ik geen van beide gereedschappen. Ik besloot het wiel te demonteren om een nieuwe schijf te laten monteren. Ik had er opeens geen zin meer in. Mijn overbelaste armspier sputterde behoorlijk tegen en het was nogal frisjes in de garage. Delegeren die klus, dan kon ik tenminste weer andere dingen doen.
Toen ik de velg terug had, was het nog een heel gedoe om de nieuwe en dus dikkere schijf tussen de remschoentjes te krijgen. Het zijn vrij nieuwe remblokken en de ruimte tussen beide blokjes was ongeveer de helft van wat nodig was. Dus ik besloot de schuurschijf maar te gebruiken. Van beide blokjes heb ik een beetje afgeslepen en dat hielp. Het wiel draait soepel, ook na het gebruik van de ho-ijzers. Klus geklaard!

Herfst in Lelystad Haven

Harderwijkstraat

Op het Werkeiland

Dag Suzuki

Gistermiddag heb ik mijn zoon een dienst bewezen, door hem te helpen bij de verkoop van de Suzuki GS750 XD Limited edition. Althans, wat daarvan over is. Een meneer met een bestelbus kwam uit het Brabantse land om het frame en het blok op te halen. Al pratend met de koper, bleek dat hij erg veel van de motorsport afwist. Hij heeft zelf ook de racet. En dus deelden wij de nostalgische verhalen over de 24 uren van Oss, de races te Tubbergen en de oude bekende coureurs van die tijd. Zelf heeft hij vooral op Laverda's geracet. Onlangs heeft hij zijn motor aan de wilgen gehangen. Hij twijfelde nog om een Duc aan te schaffen, maar de drukte op de wegen en het vele geflits(!) heeft hem daarvan weerhouden. Toen hij hoorde dat ik een Seeley heb, maakte zijn hart zichtbaar een sprongetje. "U bent een van de weinigen, die het merk kent", zei ik hem. "Nooit verkopen dat ding!", riep hij waarschuwend. Samen duwden we de Suz over de rijplaat de bestelbus in. Het blok werd eerst op een steekwagen geplaatst en de garage uitgereden. Bij de bus hebben we het samen erin getild. Na uitwisseling van de kenteken- en vrijwaringspapieren en na betaling, namen we afscheid.
's Nachts werd ik wakker van de pijn. Niet in mijn hart, maar in mijn arm. Ik kon mijn arm niet optillen en voelde een flinke spierpijn. Ik heb blijkbaar een verkeerde beweging gemaakt toen we samen het motorblok in de bus tilden.

Ernstig ongeval Houtribweg

Vanavond tegen 8.00 uur heeft zich een ernstig verkeersongeval voorgedaan op de Houtribweg. Een personenauto is tegen de achterzijde van een aanhanger gereden. De aanhanger maakt deel uit van het takelvoertuig van de jachthaven van Lelystad Haven. Ter plekke zag ik geen remsporen (schoon wegdek), wat de indruk wekt als zou de automobilist totaal verrast zijn.
Ambulance personeel was druk bezig  bij de ambulance, die op het terrein van de jachthaven stond. De Houribweg was aan beide zijden afgesloten voor het doorgaand verkeer. Dat werd via de Harderwijkstraat omgeleid.

In het Zuigerplasbos

Zondagmiddag hebben we heerlijk gewandeld in het Zuigerplasbos. Een deel van het bos is speelbos geworden. Maar gelukkig is er nog een deel waar de honden los mogen lopen. En honden kwamen we veel tegen in het met herfstkleuren getooide bos. Fenna liep lekker los en genoot zichtbaar van de omgeving en haar soortgenoten. Opvallend was dat alle loslopende honden goed onder appel stonden en geen agressief gedrag jegens andere honden en/of hun eigenaren vertoonden. Staatsbosbeheer was ook aanwezig met een kleine kraam. Men had voor de jeugd een puzzeltocht uitgezet.
Het wat mooi herfst weer en Fenna heeft ook volop genoten.

Vliegtuigjes neergestort

Bij de Zeeasterweg, tussen Dronten en Lelystad, zijn vanmiddag rond half vijf twee vliegtuigjes (soort Cessna's) neergestort. Volgens ooggetuigen waren de twee toestellen aan het stunten en raakten ze elkaar in de lucht. De beide toestellen kwamen zo'n 100 meter van elkaar op een akker terecht. Van het ene toestel kwamen beide inzittenden om het leven. De inzittenden van het andere toestel raakten zwaar gewond en zijn met traumahelikopters naar ziekenhuizen in Amsterdam en Zwolle overgebracht.
In de periodes dat ik appels plukte vlak bij de Zeeasterweg, zagen wij geregeld vliegtuigjes stunten.

Unicum kijken

Boemmm!

In eerste instantie wilde ik op deze zaterdagmiddag even naar SV Lelystad gaan kijken. Maar halverwege besloot ik voor voetbal te gaan. Want met SVL gaat het niet zo goed en om dat te mogen zien, moet ik 5 euro betalen. Of is de toegangsprijs al gekoppeld aan de prestaties?
Bij Unicum zag ik een gewoon potje voetbal, waar iedereen energiek bezig was. Ik had geluk, want vlak na de rust, de wedstrijd was al zo'n 30 minuten bezig toen ik arriveerde, was ik getuige van een spetterende goal. De bal werd over links voorgegeven en één van de attente Unicum spelers nam hem in één keer op de slof : BOEMMM! De bal spatte hoog in het doel tegen de touwen. De keeper had waarschijnlijk alleen een zoevend geluid gehoord.
Ik heb niet de hele tweede helft gezien, want ik wilde op tijd elders zijn. Dus de eindstand is mij niet bekend. Maar wat een mooi doelpunt! En helemaal gratis!

In overeenkomstige bouwstijl

Niet dat ik tegen nieuwbouw op het voormalige Werkeiland ben, hoor. Ik vind wel dat nieuwbouw wat stijl en uitstraling betreft zou moeten aansluiten op de bestaande situatie. In deze stad worden elders ook bouwstijlen uit de jaren van de vorige eeuw toegepast, zoals de jaren 30 stijl in de wijk Galjoen. Dus waarom niet een vijftiger jaren stijl hanteren op het Werkeiland? Dat de aandacht voor de bestaande stijl en historie minimaal is, blijkt o.a. uit de foto die het reclamebord siert. De bestaande woningen,  de gerenoveerde barakken, zijn aan het zicht onttrokken. Zelf had ik de foto vanaf het Markermeer genomen, zodat de oude, historische woningen zichtbaar geweest zouden zijn. Die kunnen toch ook een trekpleister zijn? Het beeld klopt dan met de toekomstige werkelijkheid. Overigens is het zo, dat nog steeds een aantal woningen leeg staat. Aan sommige is dat direct te zien. Om de woning tiert het onkruid welig en het pand zelf is vervuild. Jammer.

Op weg naar huis

Zoals je weet heb ik me hier in dit land nooit thuis gevoeld. Waar dan wel? Eigenlijk nergens. Nou ja, ik heb wel wat met het eiland Curaçao. Maar Indonesië, het land waar mijn beide ouders vandaan komen, zegt mij niets en trek me ook niet. Wat dat betreft is Indonesië net als de Noordpool voor mij. Toch kan het zijn, dat als ik ooit in Indonesië zou arriveren, bij mij een knop omgezet wordt. De knop die aangeeft dat ik eindelijk thuis ben. Maar voorlopig ben ik nog niet thuis, maar op weg naar huis. Going home, dus.

Erfelijk belast

Wimmie, 1952

Aan sommige dingen had ik als kind een hekel of vond ze niet leuk. Ik heb altijd gedacht : Later doe ik dat anders. Nu is het inmiddels al veel later en ik kom soms tot mijn schrik tot de conclusie, dat ik ondanks mijn goede voornemen toch dingen op precies dezelfde manier heb gedaan. Ze zijn zo ingesleten, dat ze blijkbaar nauwelijks te veranderen zijn. Tenzij ik daar heel bewust mee zou omgaan, maar dan word ik gehinderd door het onbekende of is het een soort schaamte?
Aan de andere kant : is het dan zo erg? Ik heb toch zeker iets van mijn beide ouders meegekregen. En moet ik dat veranderen?
Zo ben ik geregeld wel naar de ouderavonden geweest van onze jongens toen ze op school zaten. Maar in de loop der tijd had ik zelf de pest gekregen aan school. Dus echt bij de les was ik op die avonden vaak niet. De laatste keer bij Mike op school, zat ik nota bene net als in mijn tienertijd naar buiten te staren. Gelukkig kregen we na afloop geen mondeling of schriftelijke overhoring. Die desinteresse is mede veroorzaakt doordat ik een paar traumatische ervaringen heb ondergaan. Dus dat schoot niet zo op. Gelukkig was Sonja ook in de klas en meiden letten vaak beter op dan jongens. Dus ik was slechts aanwezig of afwezig zo je wilt en Sonja kreeg ging over de leerstof.
De afstandelijkheid van mijn vader heeft ook zo zijn sporen nagelaten. Zijn 'zoek dat maar zelf uit' heb ik diep in me zitten. Niet leuk om zo behandeld te worden, maar zelf neem ik dus ook heel vaak die houding aan. Gek en ook weer normaal. Dat zelf doen zit zo diep, dat als mij hulp wordt aangeboden ik vaak weiger. Onder het mom van : dat doe ik zelf wel. Toen ik zelf echt hulp nodig had, moest ik me opeens overgeven aan iemand anders. Dat was alsof de wereld nogmaals verging. Ook al ben ik heel bewust bezig, toch blijf ik gehinderd worden door oud zeer.

Van Morisson's Into the mystic

Even terug in de tijd. Naar good old Van Morisson ooit zanger van de band Them (o.m. Gloria!). Dit nummer is van zijn eerste album Moondance (1970), dat een jaar eerder in New York was opgenomen.

Gedreven door de techniek

Sonja en Willem

Soms moet ik terugkomen op een eerder genomen besluit. Zo heb ik jaren geleden besloten geen privé mobieltje aan te schaffen en/of te gebruiken. Dat is gekomen vanwege mijn werk. Ik werd gek van dat onding, omdat ie 24/7 mijn leven beheerste. Want niet alleen doordeweeks, maar ook 's avonds en zelfs in het weekend ging dat zwarte monstertje tekeer. En uitzetten was er niet bij, want dan kreeg ik op mijn donder. Gelukkig kon ik toch op gezette tijden aan dat ding ontsnappen door te doen alsof sprake was van een slechte of geen ontvangst. Dus ik geen privé mobieltje.
Maar ja, soms is zo'n ding handig. Bijvoorbeeld als ik alleen op pad ga met de motor. Niet dat ik hem dan aanzet, maar gewoon als IK wil bellen. De telefoon die ik heb, kan trouwens alleen bellen. Ik heb hem gekregen van Sonja, die op haar beurt weer een telefoon van een ander familielid had gekregen. Zo hobbel ik dus achter de techniek aan, als trage volger. Sonja is wat dat betreft nota bene moderner.
De laatste tijd echter, word ik geregeld geconfronteerd met mijn achterstand. Bijvoorbeeld bij het plaatsen van foto's op internet. Dat doe ik nu nog op een omslachtige manier : naar huis gaan, camera leegmaken op de pc en dan uploaden. Met zo'n 'vinger-veeg-ding' kan dat veel sneller. De beveiliging van de woning loopt nu via internet. Onderweg op de laptop kijken is lastig. Met zo'n modern apparaat is dat veel gemakkelijker. Dan kan ik zelfs op de wc van de camping even koekeloeren. Ik heb dan ook gelijk de telefoon in mijn hand. En daar komt dan nu ook nog een tip bij voor het gemis van fietsknooppunten in Flevoland : gewoon op je mobieltje kijken! Zo'n ding is net zo groot als het houdertje om de knooppuntenlijst op het stuur te plaatsen. Het domme is dat ik een paar maanden geleden al eens een keer zo'n routeplanner voor fietsers op een Iphone gezien heb. Dus....

Fietsen in Flevoland

Afgelopen week zijn we op zoek gegaan naar fietsroutekaarten van Flevoland. Ze zijn er wel, maar niet in de vorm die we graag zouden willen, namelijk die met de knooppunten. We zijn bij de ANWB en de VVV geweest. We kregen zeer gedetailleerde kaarten te zien (deden me denken aan de stafkaarten uit mijn militaire diensttijd) en globale. En wat boekjes. We hebben een paar boekwerkjes meegekregen.
Er staan fietsroutes in, maar ze zijn tamelijk uitvoerig beschreven. Zonder verdere voorbereiding wordt het dus lezen achter het stuur. Op zich knap lastig. Niet alleen vanwege mijn korte termijn-geheugen (kan dus geen lange stukken lezen en onthouden) en de kleine letters, maar ook vanwege het gehobbel. Ik lees nooit als ik in of op een vervoermiddel rijd. Daar krijg ik hoofdpijn van en ik word misselijk. Dat laatste kan in het ergste geval de gedrukte tekst ook onleesbaar en niet bepaald geurig maken. In mijn diensttijd heb ik weliswaar geleerd om zelf een routekaart te maken ( een verticale lijn met afslagen links en rechts met afstanden daartussen), maar dat kost veel voorbereidingstijd. Het wachten is op de invoering van fietsknooppunten in Flevoland. Dat zouden meer fietsers willen, dunkt me. Al moet ik wel zeggen dat men voor wat betreft de boekjes wel zijn best heeft gedaan, om de fietsliefhebbers toch iets te bieden. Beter iets dan niets op de fiets.

Smeets en Armstrong

Dat men Lance Armstrong eindelijk betrapt heeft op het gebruik van doping, werd tijd. In de wielersport is het gebruik van stimulerende middelen heel gewoon, al doet men liever voorkomen dat men clean is. Het is voor mij erg verwonderlijk, dat zelfs ex coureurs die nu als commentator werkzaam zijn die houding nog steeds hebben. Ze hebben zelf jaren lang in het peloton gereden en weten als geen ander wanneer iemand een zeer opvallende prestatie levert. Zeg maar een mus, die als een arend tekeer gaat. Dan moet zo'n commentator daar toch vraagtekens bijzetten? Nee dus, ze houden de hand boven de hoofden van de (ex-) collegae.
Het sport beminnende Westen heeft zich altijd erg druk gemaakt over doping gebruik in de Oostbloklanden. Maar vlak het Westen niet uit. In Amerika begint het al op school. Als land waar prestaties zwaar wegen, is het gebruik van bijvoorbeeld anabole steroïde onder de sportende jeugd dagelijkse kost. En dan zwijg ik over andere prestatie verhogende middelen. Om die reden heb ik Amerikaanse sporters evenmin vertrouwd. Qua lichaamsbouw vallen ze ook erg op. Als ik mijn hele leven zou sporten, zou ik zonder hulpmiddelen, zo nooit komen uit te zien. Net zo min dat een vrouw door zoveel sport in een man verandert.
In Rusland, ten tijde van de Koude Oorlog, moesten sportievelingen die goed presteerden samen kindjes maken. Daarmee wilden de Communisten de wereld op sportief gebied veroveren. Dat kruizen ging zelfs zover, dat ook astronauten met elkaar verbonden werden (desnoods eerst scheiden) om als fokmachines jonge astronautjes op de wereld te zetten. Zo hoopte de USSR de USA slim af te kunnen zijn.
Met de val van Lance Armstrong, en nog velen zullen volgen, is ook Mart Smeets op z'n arrogante gezicht gegaan. Mart is idolaat van zijn 'Amerikaanse vriend' Lance, maar heeft nooit enig werk gemaakt om de vraag 'Hoe doet ie ut?' beantwoord te krijgen. Smeets beschouwt zichzelf als huisvriend van de familie Armstrong. Dat was veel belangrijker dan de persoon Lance. Mart Smeets hield zich lang op de vlakte, maar is uiteindelijk toch tegen de vlakte gegaan.

Hij doet het weer

Het was ooit een brouwerij annex café-restaurant, maar met tegenwind. Misschien logisch, want het pand staat aan de kust bij Bataviastad. Na een mislukte herstart en nog eens een start, stond het pand een tijd lang leeg. Maar er is nu weer leven in de brouwerij, die geen brouwerij meer is. De koperen ketels worden/zijn verwijderd. Het horecapand herbergt nu (weer) een restaurant en een cateringbedrijf. Beide activiteiten vinden gescheiden plaats. De LAT relatie van de betrokken ondernemers moeten tot een blijvend succes leiden. Laten we het voor hen hopen.

Klantgericht

Bij de DEKA-markt aangekomen, blijkt de aardappelaanbieding op te zijn. Ze zouden misschien die middag nog aangevuld worden als de leverancier komt. Dikke pech! Maar de medewerkster stond op scherp. Ze had begrepen dat we uit Lelystad Haven komen. Ze vroeg ons even te wachten en verdween. Even later kwam ze terug met een zak aardappelen. "Die heb ik voor mezelf gekocht, maar die sta ik graag af aan u!", zei ze vriendelijk. Onze dag kon niet meer stuk. Een oplettende en klantgerichte medewerkster. En.... ze is een Indo.

Fair Labor

Voortschrijdende techniek

Het is algemeen bekend, dat de werkomstandigheden in China en Taiwan verre van aangenaam zijn. Dit is gebleken na reacties van en onderzoeken in de fabrieken waar 'onze' iPads, iPhones, tablets enz. gemaakt worden. Vooral Apple heeft hierbij aandacht gekregen en is naar aanleiding van de negatieve reacties, meer gaan letten op de werkomstandigheden in hun Aziatische fabrieken. Binnen het Apple concern is sprake van een strijd tussen een commerciële groep, die de productie en verkoop van grote aantallen producten voorstaat en een groep die gaat voor betere werkomstandigheden. Maar niet alleen Apple heeft hiermee te maken. Ook andere fabrikanten, zoals Samsung en Sony geven weinig om de barre werkomstandigheden van de fabrieksarbeiders. De werknemers staan bloot aan gevaarlijke stoffen, moeten voor zeer lage lonen keihard werken, worden geconfronteerd met psychisch en in sommige gevallen ook fysiek geweld, het werk is monotoon en er wordt vaak in de fabriek geslapen.
Apple is vrij snel lid geworden van de Fair Labor Association, een onafhankelijke instantie die toezicht hout op de werkomstandigheden. Ze heeft de Foxconn Technology Group (van Apple) gecontroleerd en aanbevelingen gedaan aan de top van Apple.
En wij, de consumenten van al die elektronica? Wij doen alsof onze neus bloedt. Nou ja, niet helemaal, want de voetbal mag niet meer door kinderen gemaakt worden. Een Zuid Afrikaan uitpersen (Outspan) mag al lang niet meer. De koffie moet ook via Fair Trade hier komen. Varkens moeten scharrelen, net als kippen en zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Nu de elektronica nog van een label voorzien. En dan geen groen of energie bewust of een voor de duurzaamheid, maar een label van Fair Labor.

Voor en door Dienstplichtige militairen

Omslag van het boek

Van appelpluk collega Frank ontving ik een uitnodiging om begin november in Ede een exemplaar in ontvangst te nemen van een boek, Handboek voor de dienstplichtige soldaat b.d. (buiten dienst). Het boek bevat verhalen en foto's van ex dienstplichtige militairen, die gedurende de Koude Oorlog hun plicht hebben gedaan.
Zelf heb ik ook aan een interview meegewerkt en foto's afgestaan. Als blijk van dank krijg ik een exemplaar. Dat exemplaar wordt trouwens uitgereikt in Ede in de voormalige Arthur Koolkazerne. Generaal b.d. Couzy zal daar ook aanwezig zijn. Natuurlijk zal ik straks in Ede 'Present!' roepen.

De drie musketiers

We deelden dezelfde interesses : sport, politiek, scheepvaart, ruimtevaart, defensie, techniek en muziek. Ja, we waren op jonge leeftijd al vrij breed georiënteerd bezig. We stelden elkaar vaak in een quiz vorm vragen, om onze kennis te toetsen. Hij zat altijd een klas hoger dan ik. Tot in de derde klas van de MULO. Toen werd mijn broer een klas teruggezet. We waren net terug uit Curaçao en toen bleek hij wat leerachterstand te hebben.
Samen slaagden we voor het einddiploma. Joop ging tijdelijk werk zoeken, want hij moest in militaire dienst. Ik heb altijd tegen hem opgekeken. Vaak vol bewondering en respect, soms verbaasd en heel soms onaangenaam verrast. Hij had een bijzonder gevoel voor humor. Via zijn humor uitte hij kritiek op het ouderlijk gezag. Hij was erbij toen we onze jongere broer Ruud in 2001 naar zijn laatste rustplaats brachten.
Vandaag zou hij 65 jaar geworden zijn. Ik ben nog steeds benieuwd naar datgene wat hij na zijn pensionering gedaan zou hebben. Maar zover is het niet gekomen. In de warme zomer van 2006 overleed mijn grote broer aan een hartstilstand. Het laatste wat hij tegen mij zei was : "Als ik was blijven sporten, was me dit niet overkomen." Ik heb dat als een wijs advies ervaren. Van mamma's drie musketiers zijn er inmiddels twee bij haar.

Tegen straatroof

Eindelijk! De telecombedrijven gaan vanaf volgend jaar gestolen mobieltjes onklaar maken. Dat gaan ze op afstand doen door het IMEI nummer (uniek voor elk toestel) te blokkeren. Het wisselen van de SIM kaart heeft dan ook geen enkele zin.
Door deze maatregel die op initiatief van het Ministerie van Justitie genomen wordt, hoopt men het aantal straatroven fors terug te dringen. Op dit moment is in 60% van de gevallen sprake van diefstal van een mobieltje. Jammer dat de telecombedrijven zelf onvoldoende sociaal betrokken zijn, anders hadden ze dit zelf al lang geleden gedaan.

Verkeer(d)

Vanmorgen deed zich een vreemde situatie voor op de Ringdijk. Een ouder stel met wandelwagen (opa en oma met kleinkind?) hield stil voor het zebrapad. Een naderende automobilist stopte keurig en verleende het drietal een vrije oversteek. Terwijl ik mijn gesprek met een buurtbewoner voortzette, zag ik dat hij opeens erg verbaasd keek. Toen ik achterom keek, zag ik het stel met de wandelwagen op straat lopen, met achter hen de bus! Ze waren blijkbaar niet helemaal overgestoken, maar halverwege het zebrapad de straat opgegaan. De chauffeur reed stapvoets terwijl de twee oudjes, zich niets aantrekkend van het gevaarte achter hen, doodgemoedereerd door kuierde. Reden voor mijn gesprekspartner om te zeggen : "Als ik op die leeftijd seniel ga worden, kunnen ze me beter opsluiten." Ik heb hem beloofd het te onthouden.

Het licht springt op oranje....GASSS!

In de stad werden wij ingehaald door een cowboy op een scootmobiel. Hoewel het fiets- en voetgangerslicht bij de Stationsstraat al op oranje ging, gaf de cowboy zijn scootmobiel de sporen. Het verkeer begon al op te rijden, toen de cowboy de weg overschoot. Reden voor getoeter en remmen dus.
Tot slot de Jol. Daar troffen wij fietsend in de zon een groot bord aan, dat een omleiding aangeeft. Een vreemde plek voor dat bord, want fietsers steken via de fietsbrug de betreffende dreef over. En op het fietspad behoren geen motorvoertuigen rijden.

Op het Werkeiland

Aan de landzijde van het voormalige werkeiland is ter hoogte van de Lange Jammer een kunstwerk geplaatst. Het is een mannelijk torso. De ledematen zijn deels geamputeerd, net als het hoofd. Misschien een vingerwijzing voor de manier waarop de gemeente Lelystad omgaat met dit stuk historisch Flevoland?
Verder wandelend over het Werkeiland zag ik een groot bord met een advertentie, die appartementen aanbiedt. De 'hoogbouw' (excuus voor het germanisme) staat er nog niet, maar als het aan de projectontwikkelaar ligt zal dat niet lang meer duren. De woningen die nu nog vrij uitzicht hebben op de jachthaven, zullen straks onzichtbaar zijn. Ze zullen weggepoetst worden uit het beeld door moderne nieuwbouw. Triest!

Zoiets als Olivia

Een prachtig nummer van John Mayer

Overvallen en inbraken

Lelystad staat flink in de belangstelling bij het boevengilde. De afgelopen tijd is het aantal inbraken en overvallen gestegen. Vorige week werd in de wijk Jol een benzinestation overvallen en afgelopen maandag een casino in de wijk Tjalk. Het casino was al eerder doelwit van overvallers.
Deze week zijn 10 verdachten aangehouden, die gezamenlijk ruim 80 inbraken hebben gepleegd in het eerste halfjaar van 2012. Het betreft een groep zogenaamde gelegenheidsdieven, die snel hun slag sloegen. Ze waren vooral geïnteresseerd in goederen, die eenvoudig en snel in geld omgezet konden worden. Zoals laptops, id kaarten, rijbewijzen, creditcards en natuurlijk sieraden en geld. Meestal kwamen ze via de voordeur binnen. De groep had een groot marktaandeel : zo'n 70% van alle inbraken in Lelystad.

Fourwheeldrive Lady onthuld

Geen fotograaf in de buurt....

 

Vanmiddag ben ik op de scoot gesprongen om aanwezig te kunnen zijn bij de onthulling van een kunstwerk. Het staat vreemd genoeg in een aardappelveld nogal ver van de A6 op het industrieterrein Larserpoort.
Het metershoge kunstwerk heet 'Fourwheeldrive Lady' en is onthuld door burgemeester Margreet Horselenberg en de kunstenares Anita de Harde. De kunstenares wilde met het kunstwerk, een roze vrouw in yogahouding op wielen, een bijdrage leveren aan de entree naar Lelystad vanaf de A6. Maar zoals gezegd is de dame vanaf de A6 nauwelijks te zien. Maar misschien verandert dat in de nabije toekomst.
De uitdaging bij zo'n onthulling is, dat je ondanks de drukte toch op de goed plek komt te staan voor een paar leuke foto's. Dus had ik de bevestiging van het blauwe zeil bestudeerd, terwijl in een witte tent vrolijk de voorbereidingen gaande waren. Ik zag dat men om het kunstwerk heen moest lopen, al snijdend en/of knippend, om het zeil los te maken. En dus stond deze amateurfotograaf met zijn goedkope camera aan de goede kant om beide dames op de digitale kaart vast te leggen, terwijl de beroepsfotografen met hun dure spullen aan de verkeerde kant stonden. Hahaha!

Toen het zeil eraf gleed zag ik een beeld, dat me deed denken aan de koffietafel, dat als kunstwerk ooit was ontworpen door een puberende Jan des Bouvrie. Ook een 'lady', maar dan wit, in dezelfde uitnodigende ik bedoel yoga houding. Na de plechtigheid in het aardappelveld poseerden de drie 'ladies' voor de fotografen.

Stoeiende pups

Zondag zijn we tijdens onze fietstocht even bij Carina en Robert langs gegaan. Daar heeft Fenna lekker gestoeid met Lilly :

Heart of stone

Even terug naar de jaren 60 met de toenmalige Rolling Stones. Ik herinner me nog dat ik vooral het gitaarspel van dit bluesy nummer erg mooi vond. In bijgaande fotoshow herken ik ook veel typische jaren 60 zaken. Prachtig! Je zou dit allemaal maar gemist hebben.

Bedreigend en angstaanjagend

In het UWV blad Perspectief las ik een keer het volgende artikeltje :

"Als u een uitkering heeft en wel eens uw overbodige spullen verkoopt via Marktplaats, Speurders, Tweedehands en soortgelijke websites, moet u erop letten dat u dit doorgeeft aan UWV. Alles wat u extra naast uw uitkering verdient, moet u opgeven aan UWV en de Belastingdienst. Onlangs heeft de Belastingdienst een grote controle uitgevoerd op Marktplaats waardoor een aantal fraudezaken aan het licht kwamen.  In geval van fraude moet het te veel verdiende geld terugbetaald worden. Ook kan er een boete opgelegd worden omdat er geen aangifte is gedaan. Vanaf juni 2012 gaan UWV en de Belastingdienst het verhandelen van spullen via internet strenger controleren. Als u meer wilt weten over wat u wel en niet moet opgeven aan UWV kunt u kijken op www.weethoehetzit.nl of www.uwv.nl/werkenuitkering" 

Het UWV is wat mij betreft een chaotische organisatie, die vaak mensen kapot maakt in plaats hen te helpen. Ze geeft je nogal eens adviezen, waar je later op gepakt wordt. Veel van die adviezen staan uiteraard niet op papier. Dat wordt wel beloofd, maar gebeurt nauwelijks. Dit artikel slaat wat mij betreft ook nergens op.Vooral de woorden 'wel eens' geven aan dat je als uitkeringsgerechtigde van het UWV nooit iets van je eigendommen mag verkopen. Dus als ik de auto inruil voor een andere, dan ben ik de klos. Want de oude verkoop ik immers ook? En als ik een andere koop, krijg ik het geld dan terug van het UWV? En anders : als je zoveel gespaard hebt, heb je geen uitkering meer nodig?
Eigendommen zijn ook in geld uit te drukken. Als ik een boek krijg, is dat dus inkomen. Net als een brood of krant. Ik vind het erg ver gezocht en volgens mij juridisch niet overeind te houden. Ik kan me voorstellen dat als je een handeltje bedrijft via een website, je wel van inkomen mag spreken. Maar dat is ook zo buiten websites om. Dat is immers structureel inkomen genereren. Maar je fiets of andere spullen een keer op Marktplaats plaatsen lijkt mij geen inkomen. Eerder een ruil. Het artikel had best wat genuanceerder geschreven mogen worden. Nu is het in de bekende UWV stijl geschreven : bedreigend en angstaanjagend.

Klussen bij Jacques

Vanmorgen ben ik in de druilerige regen naar Arnhem gereden. Door de polder naar de A27 (Almere-Utrecht) en vervolgens de A1 genomen richting Amersfoort. Ik verwachtte daar een file (vaak op de zaterdag) en ja hoor, ik werd niet teleurgesteld. Na een kort oponthoud en Amersfoort ben ik via de A30 (Barneveld-Ede) naar de A12 gereden. Daar kwam ik vlakbij de afrit naar Bennekom (Pasar malam route!) op de A12 terecht. Daarna was het nog zo'n 13 km door de regen rijden tot ik bij het appartement van neef Jacques arriveerde.
Ik had mijn wagen volgeladen, vol met spullen voor Jacques en wat gereedschap. Afgesproken was dat ik de tafel zou vervangen en in de keuken een paar plankjes zou monteren, zodat Jacques op het aanrecht wat meer ruimte zou krijgen.
Gelukkig kon ik vlak voor de deur en de lift parkeren. Eerst heb ik alles in de hal bij de lift geplaatst en daarna de boel in de lift gezet. Een druk op de knop bracht mij en de spullen naar de eerste etage, recht tegenover de deur van het appartement op nr. 17. Na een warm welkom ben ik in de keuken begonnen. Samen met Jacques werd de hoogte bepaald en steunen met plankjes mooi horizontaal tegen de muur gemonteerd. Tijdens het klussen spraken we over van alles en nog wat.
We waren net in de keuken klaar, toen de bel ging. Ik stak mijn grijze kop om de hoek en keek nieuwsgierig door het ronde raam. Ik zag een verschrikt gezicht met grote ogen en een open mond. Toen Jacques (tot dan buiten beeld) de deur had opengedaan, riep de verzorgster verschrikt : "Ik schrok me dood! Ik dacht : kan Jacques lopen?! Nou, dat was dus even lachen.
Na een kort intermezzo ben ik aan de tafel begonnen. Vooraf eerst even een proefopstelling gemaakt, om te zien of er voldoende ruimte over zou blijven om met de hijsmachine door de kamer te manoeuvreren. Daarna hebben we de hoogte van het tafelblad proefondervindelijk vastgesteld. Toen dat alles in orde was, heb ik de tafel op de juiste hoogte op de voet gemonteerd. Ik heb vanwege de omvang een stuk van het blad gezaagd en dat als beveiliging tegen het kantelen (was bijna niet mogelijk, maar toch..) aan de muur bevestigd. De ronde tafel staat zodoende strak en veilig tegen de muur. Deze tafel heeft slechts één poot in het midden, zodat de rolstoel gemakkelijk bij de tafel kan komen. De oude tafel had vier poten, die vrij dicht bij elkaar stonden.
Jacques was erg in zijn nopjes met beide vernieuwingen. Tussendoor hebben we nog genoten van een paar bapao's en koffie. Inmiddels was de zon gaan schijnen (zowel letterlijk als figuurlijk) en nadat ik de oude, gammele tafel bij de vuilcontainer had gezet, namen we beiden met een voldaan gevoel afscheid . Na weer een file bij Amersfoort reed ik zonder oponthoud terug naar Lelystad Haven. Het was een leuke, gezellige en zinvolle zaterdag.

Foutje, bedankt!

Het College van Gedeputeerde Staten van de Provincie Flevoland is afgetreden. De twee mannen en een vrouw van 10 miljoen (elk) zijn samen met het vierde lid afgetreden. Een onlangs uitgebracht rapport over de wijze waarop het drietal te werk is gegaan rond het Oostvaarderswold heeft hen de das omgedaan. Ze zijn veel te voortvarend aan de slag gegaan, ondanks de waarschuwingen voor grote financiële risico's. Zelfs toen Den Haag zei er geen geld in te stoppen, ging het drietal blind door. Gevolg is dat ruim 30 miljoen euro foetsie is. De drie direct verantwoordelijke leden zijn samen met hun collega ad hoc opgestapt en gaan dus niet in discussie over de bevindingen van het rapport. Ze hebben daartoe niet de gelegenheid gekregen, zeiden ze, en het had ook geen zin. Nou, daar kom je dan gemakkelijk van af. Gaan ze nu die drie miljoen terugbetalen? Nee, dat mogen wij, inwoners van Flevoland doen. Eigenwijze dame en heren, u wordt bedankt!

Eindelijk weer los!

Even bijkomen...

Joepie!

Vanwege haar loopsheid, loopt ze al twee weken aangelijnd. Haar dagelijkse stoeipartijen met een Mechelse herderpup Arno, staan sindsdien ook op een zeer laag pitje. Na een week van opvallend anders gedrag, tegen het ziek zijn aan, begon ze weer wat op te knappen. Ze wist zich duidelijk geen raad met zichzelf. Ze is aan de beterende hand. Ze is weer speelser geworden en vraagt geregeld om los te mogen. Ze gaat dan verwachtingsvol voor me zitten met een vragende kop : "Toe nou baas!" Ze heeft ruim een week bloed gedruppeld. Niet veel, of beter : nogal weinig. Ze had een hekel aan haar broekje, maar die hoefde dus maar een paar dagen te dragen.
Vanmiddag was het zover. De zon brak door en het was droog. Ik besloot haar op een rustige plek maar weer eens los te laten. We wandelden naar de Oostvaardersdijk tegenover de vestiging van Mammoet. Daar ligt een grote zandvlakte. Het was stil. Er liep geen hond. Toen ik haar riep, keek ze me verbaasd aan. Alsof ze wilde zeggen : "Het zal toch niet?" Toen ik haar halsband pakte om de gesp los te maken, hield ze het niet meer. Een vermanend 'zit!' was voldoende om haar in toom te houden. Maar zodra de halsband los gleed, stoof ze weg. Ze maakte rare bokkensprongen en kwam terug met een afwachtende houding. Helaas had ik niets meegenomen, geen bal, geen frisbee. Maar er lag wel een tak. dat was voldoende voor Fenna om flink te gaan rennen. Na verloop van tijd ging ze steeds vaker in het gras liggen hijgen. Om haar niet direct te veel te belasten, besloot ik weer naar huis te wandelen. Hijgend, met een lange tong uit haar bek, liep ze rustig naast me. Totdat ze een andere hond zag. Het was Bitchy. Die kent ze goed en opeens was er weer energie. Maar eenmaal weer thuis, plofte ze neer na eerst haar dorst gelest te hebben. Ze viel tevreden en moe in een diepe slaap.

Shotgun wedding Roy C

In Almere is een bruiloft uitgelopen op een schietpartij. Er ontstond ruzie en buiten werd een paar keer geschoten. Het nieuws doet me denken aan een gouwe ouwe van Roy C. Ondanks al het geknal, toch een leuk nummer.

Dierendag

Eigenlijk is het hier elke dag dierendag. Het begint al 's morgens als ik de huiskamer binnenkom. Eerst doe ik de gordijnen open en dan schuif ik het hekje van de (open) keuken opzij. Vaak is Fenna al van haar dikke kussen af en zit ze met zacht kwispelende staart geduldig voor het hekje te wachten.
Ongeveer een kwartier later lopen we buiten. Ze is nu loops en dus snuffelt ze erop los. Ze krijgt alle tijd om haar ding te doen inclusief het begroten van medeviervoeters. Weer thuis krijgt ze haar ontbijt voorgeschoteld : twee bruine boterhammen met een dun laagje leverpastei voor de smaak. Soms krijgt ze een gekookt eitje. Ze krijgt overdag volop beweging, ze wordt totaal 5 keer uitgelaten. Nu ze loops is, mag ze niet overal los. Ze rent nu naast de fiets om haar energie kwijt te raken.
Als we zelf een eind gaan fietsen, gaat Fenna mee. Het begon in een hondenmand achterop. Maar die was al snel te klein. Niet getreurd, want ze heeft nu een luxe rijtuig. Een speciaal voor haar gebouwde hondenkar, waar ze haar poten kan strekken en gewoon rechtop kan zitten. Een ruime cabrio-bench met een afneembaar dak. Ze vindt het zo leuk, dat ze zelf erin gaat zitten. En dan zwijg ik maar over de enorme hoeveelheid speelgoed dat ze heeft. Natuurlijk krijgt ze ook op tijd de medische aandacht. Al met al is het voor Fenna elke dag Dierendag. Per post kreeg Fenna van een trouwe fan zelfs iets lekkers toegestuurd vanwege Dierendag!

Verdachte meldt zich

Gisteren kregen we van de Flevolandse politie een oproep, om naar het tv programma Opsporing Verzocht te kijken. Het betrof een zeer laffe mishandeling die in de maand juli van dit jaar heeft plaatsgevonden in het winkelcentrum Lelycentre. Daar is een vrouw ernstig gewond geraakt doordat een jongeman haar plotseling aanviel.
De uitzending heeft ertoe geleid, dat de verdachte zichzelf heeft gemeld bij de politie. Hij werd herkend door een kennis, die hem heeft bewogen zich te melden. Een mooi resultaat dus, want dit gevaarlijke sujet dient lange tijd opgesloten en behandeld te worden.
Het verbaast me trouwens dat de Flevolandse politie zo lang heeft gewacht met het vrijgeven van de gemaakte beelden van de bewakingscamera's. De dader had na juli zomaar weer kunnen toeslaan. Ik vind dat door zo lang te wachten met het vrijgeven van de opnames, onschuldige burgers onnodig een hoog risico hebben gelopen.Volgende keer veel sneller de beelden vrijgeven.

Schapen gestolen

Schapen met bewaking

Het aantal schapen dat gestolen wordt is schrikbarend gestegen. Er was een tijd, dat de boer in zijn weiland een of twee dode (lees : geslachte) schapen aantrof. Maar dit jaar verdwijnen complete kuddes. Zo is het afgelopen jaar alleen al in Gelderland ruim 400 schapen verdwenen. In een geval zelfs zo'n 250 in één keer. Afgelopen dagen zijn ruim 30 schapen uit een weiland in Gelderland ontvreemd. Het riekt naar georganiseerde misdaad.
Het kan zijn dat de toenemende vergrijzing de oorzaak is. Al kan ik me niet voorstellen dat de oudere dames van de nieuwkomers allemaal sokken, truien en sjaals aan het breien zijn en daarvoor de georganiseerde misdaad inzet. Of is de vraag naar schapenmelk en -kaas zo fors gestegen? Lijkt me ook niet voor de hand liggen. Iets anders kan ik me niet bedenken. Immers, wie eet er nou schapenvlees? Niemand toch?

Medische fouten

Met minachting voor de medemens

Ook in de medische wereld blijft het mensenwerk en dus worden fouten gemaakt. Dat liet het tv programma Radar ons nog maar eens zien. Die fouten kunnen leiden tot blijvend letsel of zelfs het overlijden van de patiënt. Alsof dat niet erg genoeg is, lukt het in de meeste gevallen niet om genoegdoening (excuses en/of schadeloosstelling) te krijgen. Het probleem is dat er slechts twee verzekeringsinstanties zijn, die alle ziekenhuizen vertegenwoordigen. Bij de verzekeringsinstanties zijn dezelfde mensen aan het werk, die ook in de betrokken ziekenhuizen werken. Belangenverstrengeling noemt men dat. Dat riekt al zwaar naar partijdigheid. Bekend is dat zo'n 80% van de claims niet gehonoreerd worden. Opvallend is dat in bijna alle betrokken dossiers opeens cruciale informatie ontbreekt. Eerder gedane bekentenissen van specialisten ('ik heb een ernstige fout gemaakt') worden door dezelfde specialisten later ontkend. Wie de betrokken deskundigen zijn die de zaak beoordelen, wordt opzettelijk verzwegen. Het komen tot een definitieve uitspraak duurt gemiddeld 5 jaar. Al zijn er ook kwesties bekend die meer dan 10 jaar lopen. Een martelgang dus voor de eisers.
Een fout is binnen 5 minuten gemaakt, maar het uitzoeken en komen tot een regeling duurt jaren. Te gek voor woorden. Er is geen enkele sprake van patiënt of klantgerichtheid. Hoe moeilijk die het ook hebben met de fout. De beide uitgenodigde directeuren van de twee maatschappijen weten hoegenaamd van niets. Dat geeft al aan hoe ver ze van hun eigen werk af staan. Ik vond ze nogal arrogant overkomen. Logisch, want ik ken geen specialist, die niet arrogant is. Vooral het uitgestreken gezicht van meneer de directeur, sprak boekdelen. Hij zat volgens mij gewoon te liegen en quasi meevoelend te zijn.
Het lijkt mij beter om de specialist die de fout gemaakt heeft aan te klagen via de rechter. Hij verstopt zich nu achter zijn verzekeringsmaatschappij en verdwijnt in de anonimiteit. Justitie kan onafhankelijke deskundigen (desnoods uit andere landen) in de arm nemen en na een vooraf vastgestelde termijn, bijv. 6 maanden, een uitspraak doen. Als de volledige informatie niet binnen die termijn opgehoest wordt, is de specialist schuldig en moet de verzekering de geclaimde schadeloosstelling betalen. We moeten af van de huidige situatie waarin medici zich zelf beoordelen en slachtoffers met zoveel minachting behandelen.

Mike is 18 jaar!

Down and out

Kleine kinderen worden groot. Ook Mike dus. Vandaag is onze jongste zoon 18 jaar geworden. In veel gezinnen wordt voor de jarige een koffer klaar gezet in de gang. Immers, als je 18 bent, moet je het huis uit. Zo luidt daar een huisregel. Een rare en nare gedachte, want wie zegt dat het kind daar voor klaar is? Misschien wil het wel tot z'n 50ste thuis wonen.En om met zo'n gedacht en een dergelijk vooruitzicht aan kinderen beginnen, snap ik niet. Neem dan geen kinderen. Voor Mike dus geen koffer, maar een lespakket voor het halen van zijn rijbewijs. Kan ie mooi als taxichauffeur voor zijn ouwe lui fungeren, terwijl hij rijervaring opdoet.

Mike (toen)

Mike zit nu in het laatste jaar van zijn VWOpleiding. Volgend jaar wil hij naar Groningen. Wat ie daar gaat doen weet nog niemand. Misschien is het verstandig om hem eens een keer mee te nemen naar Haren. Dan kan hij later geregeld zijn tante bezoeken.