Erfelijk belast

Wimmie, 1952

Aan sommige dingen had ik als kind een hekel of vond ze niet leuk. Ik heb altijd gedacht : Later doe ik dat anders. Nu is het inmiddels al veel later en ik kom soms tot mijn schrik tot de conclusie, dat ik ondanks mijn goede voornemen toch dingen op precies dezelfde manier heb gedaan. Ze zijn zo ingesleten, dat ze blijkbaar nauwelijks te veranderen zijn. Tenzij ik daar heel bewust mee zou omgaan, maar dan word ik gehinderd door het onbekende of is het een soort schaamte?
Aan de andere kant : is het dan zo erg? Ik heb toch zeker iets van mijn beide ouders meegekregen. En moet ik dat veranderen?
Zo ben ik geregeld wel naar de ouderavonden geweest van onze jongens toen ze op school zaten. Maar in de loop der tijd had ik zelf de pest gekregen aan school. Dus echt bij de les was ik op die avonden vaak niet. De laatste keer bij Mike op school, zat ik nota bene net als in mijn tienertijd naar buiten te staren. Gelukkig kregen we na afloop geen mondeling of schriftelijke overhoring. Die desinteresse is mede veroorzaakt doordat ik een paar traumatische ervaringen heb ondergaan. Dus dat schoot niet zo op. Gelukkig was Sonja ook in de klas en meiden letten vaak beter op dan jongens. Dus ik was slechts aanwezig of afwezig zo je wilt en Sonja kreeg ging over de leerstof.
De afstandelijkheid van mijn vader heeft ook zo zijn sporen nagelaten. Zijn 'zoek dat maar zelf uit' heb ik diep in me zitten. Niet leuk om zo behandeld te worden, maar zelf neem ik dus ook heel vaak die houding aan. Gek en ook weer normaal. Dat zelf doen zit zo diep, dat als mij hulp wordt aangeboden ik vaak weiger. Onder het mom van : dat doe ik zelf wel. Toen ik zelf echt hulp nodig had, moest ik me opeens overgeven aan iemand anders. Dat was alsof de wereld nogmaals verging. Ook al ben ik heel bewust bezig, toch blijf ik gehinderd worden door oud zeer.