Op mijn levenspad ben ik inmiddels veel mijlpalen gepasseerd. Na diverse die met mijn schoolopleiding te maken hebben, was ons huwelijk een belangrijke. En natuurlijk de komst van elk kind. En dan veel kleine mijlpalen die vooral te maken hadden met het opgroeien van de kinderen. Niet alleen mijn eigen / ons huwelijk, ook het huwelijk van onze kinderen vormen mijlpalen op mijn levenspad. Nu de jongste zoon ook getrouwd is, is er weer een mijlpaal bereikt. We hebben ze nu alle drie zien trouwen. De geboortes van de kleinkinderen waren ook mijlpalen. Sinds het drietal op eigen benen staat, kan ik met een gerust hart vooruitkijken. Wat is mooier dan vertrekken als alle taken naar behoren volbracht zijn? Een gevoel dat ik ook had als ik na oplevering van een project een opdrachtgever verliet. Zo kijk ik ook naar mijn leven als ouder en opa, genietend, zakelijk maar met veel meer emoties. Met in mijn achterhoofd, ik ben er niet nadrukkelijk mee bezig, mijlpalen. Het zijn er nog maar een paar.
Mijn levenspad begon vol uitdagingen en met een mooie toekomst in het vooruitschiet. In een naoorlogse periode was er sprake van een hechte samenleving, die met noeste arbeid het land weer aan he topbouwen was. Helaas heeft de politiek daar geleidelijk een heel andere wending aangegeven. We worden over een gevaarlijk duister pad geleid vol risico's en crises. Men praat ons angsten aan en de vooruitzichten zijn ronduit slecht. Slecht, omdat de vrijheid die er ooit was alsmaar beknopter wordt. Ik hoop dat het nageslacht de koers drastisch kan wijzigen. Desnoods, voor hun eigen bestwil, zonder de politieke weg te bewandelen. Onze ouders hebben ook moeten vechten voor de vrijheid.