Een bijzonder duo

Het gaat hier ook goed met de beide honden. We waren al snel aan elkaar gewend. We laten ze elk apart uit, wat niet zomaar gaat. De achterblijver vindt het helemaal niets, ook al heeft ie gezelschap van Sonja. Vooral de schnauzer wordt dan behoorlijk fanatiek om ook de tuin uit te komen. Maar ja, als ik ze beide tegelijk uitlaat, dan jutten ze elkaar op. Vanwege de opwinding. Fysiek ben ik dan nergens met die twee bakbeesten. Ik heb ook geen zin in een ontwrichte schouder of geneusde pols. Dus een voor een. Een enorm verschil, want met een van hen lopen verloopt zeer rustig.
Begin van de week heb ik de eigenaren gevraagd of ze een bot mogen. We waren al van plan hen in dit geval gescheiden te houden. De mix Labrador Cane Corso is namelijk een vreetzak, die er niet voor terugdeinst om iets van zijn Schnauzer broer af te pakken. We hebben geen trek in vechtpartijen en dus krijgen ze net als hun brokken de botten apart van elkaar.

De schnauzer gaat met een bot de tuin in en zoekt een plekje om het bot te verstoppen. De mix, uit voorzorg in de kennel, vreet hem liever direct op. Daarna gaat de vreetzak (een labrador trekje) op zoek naar het verstopte bot. 😆
De schnauzer draagt nog steeds een kap. Vanwege de hotspots. We houden hem scherp in de gaten. Het gaat best wel goed, maar de hond heeft de neiging op de plekken te gaan liggen bijten. Likken mag ie wel. Hij houdt het steeds langer vol om van de beide plekken af te blijven. Sonja smeert ze dagelijks drie keer in met de zalf van de dierenarts. De beide plekken zien er veel beter en vooral erg rustig uit. Dat willen we graag zo houden. De kap gaat geregeld af, om ook de situatie zonder kap op te bouwen.