In eenzaamheid

Vanmiddag zagen we een man en vrouw erg paniekerig om het huisje van onze overbuurman lopen en rennen. Even later arriveerde een ambulance en kwam het personeel met hulpmiddelen naar de achterdeur van de woning. Blijkbaar was de deur open.
Na ongeveer zo'n 20 minuten werd de overbuurman op een brancard de ambulance in geschoven. Wij (her)kenden de twee mensen die als eerste daar waren niet. Net als zijn onlangs overleden buurvrouw, leidt hij een enigszins eenzaam bestaan. Net zoals zijn buurvrouw verstaat hij de kunst iedereen weg te jagen. Met gevolg, dat er geen bezoek meer kwam. Zelfs niet zijn eigen kinderen. Die heeft hij jaren geleden net zoals zijn twee partners weggejaagd met zijn wangedrag. Hij is de man die zo vervelend doet als ik het pleintje onderhoud. Terwijl hij weet heeft van onze afspraak met de gemeente en hij eerst enthousiast was. Maar na een interventie van een vriend van hem, kregen ook wij een schop onder onze kont.

We hebben die man met veel kwesties geholpen. Hij zat vaak bij ons op de bank zich emotioneel te beklagen over zijn situatie. We hebben hem een aantal keren naar het ziekenhuis gebracht. Zonder een vergoeding te vragen of te krijgen. We hebben hem aan een zonnescherm, een computer, een tuinscherm en een bistro set voor in zijn tuin geholpen. En meneer heeft geregeld bij ons gegeten en eten gekregen. Maar net zoals zijn buurvrouw sloeg hij plots helemaal om.
Nu heeft ie niemand hier in de buurt. En dan gebeurt dit. Een soortgelijke situatie kent een eveneens alleenstaande bewoonster hier in de buurt. Vanwege vervelend gedrag van haar kant, hebben wij de relatie bijgesteld; geen hulp meer van onze kant. Nu wacht haar een operatie en revalidatie. Ze is nu op zoek naar hulp. Ze wil met ons praten. Dat mag, maar het antwoord is al bekend : neen! Want als ze hersteld is, wacht ons weer naar gedrag.
Ik weet niet wat het tegenwoordig is met de mensen. Ze maken rare keuzes. Keuzes richting de eenzaamheid. Desalniettemin hopen we dat ze herstellen.