voordat we aan kinderen begonnen, hadden we al min of meer de grote lijn van opvoeding met elkaar afgestemd. Moeilijk was dat niet, want we hebben beiden bijna dezelfde opvoeding gekregen.
Het begon met eenvoudige zaken, zoals het aanleren dat een kind niet overal mag aankomen. Nee, we haalden geen spullen van de salontafel en we sloten de hond ook niet op. Een 'eh!' was voldoende om hen aan te geven dat iets niet mag.
Later leerden we hen ook over de gevaren die zich dagelijks kunnen voordoen. Zoals in het water vallen. Ze mochten pas alleen gaan vissen na het behalen van hun zwemdiploma. Alleen naar school gaan gebeurde terwijl mamma hen stiekem volgde. Om te controleren of ze zich aan de instructies hielden, zoals bij het oversteken. Na schooltijd eerst direct naar huis. Dus niet zonder bericht met een klasgenootje meegaan. Ze moesten altijd vertellen waar ze waren en ervoor zorgen dat ze weer op tijd thuis waren. Niet met vreemden meegaan vanwege een snoepje, koekje, konijntje of wat dan ook.
Als ze op pad gingen wisten ze dat ze in geval van nood bij het dichtstbijzijnde huis moesten aanbellen. Dat is slechts één keer gebeurd. Gelukkig hebben ze die les onthouden.
De geleidelijke opbouw van zelfstandigheid deed ook hun zelfdiscipline ontwikkelen. Zo groeide het wederzijds vertrouwen en het besef, dat het niet overal even veilig is. Helemaal niet als het buiten donker is. Je kunt de nacht wel willen opeisen, maar roofdieren / monsters hebben daar geen oren naar.