Soms schrik ik even, heel even maar. Dan meen ik een mij bekend iemand te zien. Maar als ik dichterbij kom, wordt ik geconfronteerd met twee dingen : hij/zij is het niet en het besef dat hij/zij al zo lang geleden is overleden.
Dat geldt niet alleen voor mensen, maar ook voor dieren. De Friese stabij Feijke kent afgezien van het uiterlijk, veel trekken die Fenna ook had. Haar blaffen is ook identiek. Ze deed me ook zo even schrikken. Heel even.
Het gedrag en het uiterlijk van de schnauzer herinnerde mij aan dat van onze bouviers Terry en Zorro. Die herinneringen roepen wel ook wat emoties op, omdat ze zo mooi zijn. Ondanks dat, heb ik niet de gedachte gehad weer een hond te willen. Het is nu goed zo. Ik denk maar zo : Al die mensen en trouwe viervoeters wachten op mijn komst.
Het is erg leuk en interessant om op in eerste instantie onbekende honden te mogen passen. Een aantal kent helemaal geen commando's. Afgezien van woorden als 'hier' , 'plaats' en natuurlijk 'Eten!' of 'Koekje!' 😂
Die commando's zijn voor ons ook niet nodig. Met gebruik van onze lichaamstaal weten de honden heus wel wat je van hen wilt. Het gaat zo goed met andermans honden, dat we ons vaak afvragen of ze ons na ons vertrek zullen missen. De honden die we weer teugzagen reageerden in elk geval erg enthousiast. Leuk om zo herkend en gewaardeerd te worden. Ze zijn blijkbaar erg blij met ons. Dus dat is dan wederzijds.
Omgaan met honden heeft veel te maken met je houding. Toe we de eerste keer de grote schnauzer en cane corso mix ontmoetten, kwamen beide honden blaffend en grommend op ons af. We negeerden hen, deden het hek open en gingen naar binnen. De beide eigenaren keken tevreden toe, hoe hun honden ons zwijgend volgden.