We bevinden ons in een bekende omgeving, waar jaarlijks een familiereünie was bij het toenmalige Huize Dennenrust. Een tehuis voor oudere Indo's. Toen was ik nog jong(er). Nu zou ik er zo binnen kunnen wandelen, maar het tehuis is nu bestemd voor oude Jehova's.
We hebben een uur de tijd gehad om nogmaals een en ander af te stemmen en vragen beantwoord te krijgen. We hebben met de beide honden een wandeling door het bos, achter de woning gemaakt. Op mijn vraag welke commando's de honden kenden, werd het stil. Om die te doorbreken zei ik : Is dat soms alleen "Hier! en Eten!?" Ze moesten wel hard lachen, maar ik had wel gelijk! Na het vertrek hebben we onze bagage naar binnen gehaald en ons in onze nieuwe omgeving gesetteld. De honden luisteren erg goed naar ons. We zeggen niet zo veel, want lichaamstaal en één woordje is genoeg voor hen. Als ze iets doen wat niet mag, is een "Hé!" al voldoende. Op de juiste toon natuurlijk. De een is een Riesenschnauzer, de ander een mix van Labrador en Cane Corso. Ze zijn beide tamelijk groot. Maar wel zachtaardig en toch ook waaks. Vooral de Schnauzer, die de baas is. Over de andere hond, niet over ons natuurlijk!