Afgelopen dagen heb ik wat zitten oefenen met het zetten van mijn handtekening. Ik gebruik mijn handtekening sinds mijn pensionering nauwelijks. De laatste keer was dat toen we de Peugeot kochten. Toen merkte ik dat de 'schwung' tijdens het schrijven eruit was. Het verliep niet zo vloeiend als ooit. Ik vond de krabbel ook niet mooi. Maar ja, het was maar voor een auto.
Gedurende mijn loopbaan heb ik geregeld iets moeten ondertekenen. Meestal officiële stukken in de zin van rapportages voor directies of vanwege contracten voor hardware en software of het inhuren van personeel.
Wat nu lastig is, is de reuma. Vooral die in mijn duim. Ik houd de pen zodoende te krapachtig vast. Het moet een mooie handtekening worden, onder een zeer belangrijk officieel stuk. We zijn namelijk vandaag getuigen bij een huwelijksvoltrekking. Vandaar.
Mijn handtekening herinnert mij aan mijn moeder. Aan haar heb ik die te danken. Hij is ontstaan na een periode waarin ik de handtekening van mijn moeder namaakte! Dat deed ik als puber om mijn slechte cijfers van schriftelijke overhoringen wat te verdoezelen. 😁De onvoldoendes moesten thuis ondertekend worden door een van de ouders. Mijn handtekening lijkt daardoor erg veel op die van haar. Vanmiddag is het zover. Dan ga ik een mooie handtekening plaatsen.