Het is niet iets wat ik uit eerste hand vernomen heb, maar via derden. Iemand die ik met veel klusjes voor en kop koffie geholpen heb, heeft mij een paar maanden geleden beledigd. Het betrof de kwestie rond een scheurtje in de luifel boven haar voordeur. Ik had die spontaan gerepareerd. Ze was niet thuis op dat moment. Net toen ik weer op de stoep stond (een afstand van krap 2 meter van de plaats delict vandaan) kwam ze thuis en begon tegen mij te schreeuwen! Toen ik uitlegde wat ik had gedaan en de oorzaak van de lekkage (een huisschilder had op de luifel gestaan) zei ze impliciet dat ik een leugenaar ben. Toen was voor mij de maat vol; ik doe niets meer voor haar. Ook niet tegen betaling. Het is niet de eerste keer, dat ze zich ondankbaar toonde.
Nu schijnt het zo te zijn, dat ze binnenkort opgenomen wordt en daarna een lange periode van revalidatie ingaat. Nu heeft ze hulp nodig en wil het met mij goed maken. Als ze dat een paar dagen na het eerder genoemde incident had gedaan, had ik daarvoor opengestaan. Maar nu het geen spijt betreft maar egoïsme, blijf ik bij mijn besluit. Ze mag komen praten en ik zal haar aanhoren. Maar ik blijf wel bij mijn standpunt. Het is voor mij geen enkel dilemma. Haar kennende zal ze spijt krijgen van haar spijtbetuiging. Ik wacht gewoon af. Je ligt e rbij mij niet snel uit. Maar als je er bij mij uitligt is het wel definitief.