Net zoals ik eerder over labrador Max schreef. Die na mij een tijd niet gezien te hebben enthousiast op mij af rende, terwijl hij een andere fan met een koekje in de hand negeerde. 😂 Die fan beweerde dat Max gek op haar was, vanwege de koekjes die hij van haar kreeg. Maar nee, Max kwam enthousiast naar mij, die stille. Van een andere hond die volgens de eigenaren het liefst veel buiten is, merkten we dat ie graag bij ons binnen was. 😁
Het grote verschil tussen ons en andere hondeneigenaren is de omgang met zo'n viervoeter. We zijn niet zo bezig met een hond. We begroeten zo'n beest niet als we ergens binnenkomen. We aaien hem ook niet als ie braaf is. We troosten hem ook niet en we beschermen hem ook niet. Tenminste, niet op de menselijke manier, zoals optillen of de armen er omheen slaan. Nee, onze omgang is gewoon honds. En dat betekent niet gemeen of hard, maar op z'n honds. Zoals honden dat doen.
Wij hebben nooit gezien dat een hond een andere troost of complimenteert of een aai over zijn kop geeft. Honden reageren heel anders op elkaar; honds dus. De lichaamstaal en het aura(uitstraling?) zijn voldoende om met een hond te communiceren. Vergelijk het maar met die blik, de blik van menige moeder of vader. Die blik en de lichaamstaal zeggen zonder woorden : kom!, blijf! foei!, af! of plaats! Honden kunnen de gevoelens van hun baasjes lezen. Daar maakten we veel gebruik van.
Toen ik nog post en folders bezorgde waren er ook adressen waar 'waakzame' honden waren. Als ik zo'n adres naderde, blies ik mezelf op en nam een houding aan die zei: "Waag het niet mij te grazen te nemen, want dan ben je de klos!" De enige opmerking die ik van de eigenaren te horen kreeg was : "U bent niet bang voor honden, hè?" Nee, want de hond was bang voor mij. 😂 Zelfs een uit een tuin ontsnapte herdershond die altijd erg tekeer ging tegen mij, bleef op afstand staan blaffen.