Afgelopen weekend ging de telefoon. Ik hoorde hem niet, want ik luisterde met een headset op mijn grijze hoofd naar muziek. Toen ik hem aangereikt kreeg, hoorde ik een mij zeer bekende stem. Ik schrok ervan, want ik dacht eerder voorgoed afscheid te hebben genomen. Ik heb haar nog met een bloemetje bedankt voor de vriendschap. Maar ze is er nog! Wat een opluchting. Ik ken haar sinds mijn lagere schooltijd.
Nee, ik ben niet boos of teleurgesteld. Ik ben alleen maar blij. Met mijn ervaringen o.a. als mantelzorger en lijdend aan een depressie, begrijp ik haar situatie. Soms zijn de dagen zo donker, dat er maar één gedachte is; afscheid nemen en rusten, eeuwig rusten. En dan, dan is er opeens toch weer licht. Ik hoop nog veel berichtjes van haar te mogen lezen en wens haar geluk en veel licht toe.