Mensen zijn verschillend. Maar ook wel weer gelijk, want het blijven mensen. Ze reageren verschillend als ze mij om hulp vragen. Het varieert van gewoon vragen tot visjes uitgooien. Op dat laatste reageer ik meestal niet. Het is een paar keer gebeurd dat een kennis van zo'n 'vissers' mij vroegen waarom ik niet wilde helpen. Dan zeg ik gewoon : "Omdat mij niets gevraagd is." Ik weet het, vragen is soms moeilijk. Maar ik ben nu eenmaal niet van plan om telkens te gaan vissen om erachter te komen wat ze willen. Tot nu toe werkt het wel, want later komen toch de vragen.
Er zijn er die na de bekende vinger gekregen te hebben (niet de middelvinger!) niet alleen mijn hand, maar ook mijn hele arm willen. Soms gebeurt het zonder dat ik het in de gaten heb. Dan ben ik meestal druk bezig. Dan komen er vragen in de zin van "Kan je dat ook gelijk doen?" In de projectensfeer was ik daar heel alert op. Maar als vrije vogel aanzienlijk minder. Ik vind het leuk om bezig te zijn en anderen te mogen helpen.
Het is mij ook overkomen, dat ik ergens een aantal dagen bezig ben zonder een kip gezien te hebben. Terwijl ze wel thuis zijn. Men komt niet even kijken of een praatje maken en iets te drinken aanbieden is er ook niet bij. Ook al had ik tevoren gezegd de klus voor een kop koffie (= gratis) te zullen doen. Dan neem ik zelf maar iets te drinken mee. Dit mens moet toch ook wat.