Toen ik met de deklatten op de schutting bezig was, viel mij de grindtegel op. Het is de enige grindtegel. Hij ligt tussen de trottoirtegels. Waren er soms geen genoeg trottoirtegels? Ja hoor, dat wel. Die tegel was de plek, waar het middenstandaard van mijn motorfiets op rustte. Ik wilde een stevige ondergrond hebben vanwege het gewicht van de Honda CBX 750 F2. Ik heb toen twee stoeptegels vervangen door een flinke grindtegel van 60x40. Een herinnering uit de tijd dat ik nog motor reed.
Er ligt hier in de tuin, aan de voorzijde, nog een stukje herinnering. Onder een hortensia. Het is de urn van Zorro, mijn hulphond. Ik kreeg hem toen het al een tijdje niet
goed met mij ging. Hij zorgde ervoor dat ik geregeld naar buiten ging en wandelingen maakte. Vier keer per dag. Zorro werd beschermend als ik een paniekaanval kreeg. Dat beest kon dat heel goed aanvoelen. Ik zag dan zijn houding veranderen. Hij werd alert en keek oplettend om zich heen. Als ik me goed voelde sjokte ie rustig achter mij aan. Maar zodra ie naast mij kwam lopen, wist ik wat er komen ging.
Als het kon ging ik dan ergens zitten. Om even weer op adem en tot rust te komen. Als dat gebeurd was, liepen we samen weer verder. We liepen meestal rond het Bovenwater of langs het Markermeer. Zorro was dol op water. Toen ie 8 jaar was gaf ie geheel onverwacht de geest. Ik dacht dat zijn werk erop zat. Tenminste zo voelde dat toen. Ik moest de rest van de weg zonder hem afleggen. Het is de enige hond van de zeven die wij gehad hebben, die ik echt mis. Nog steeds.
