Thuis moesten wij alles wat op tafel kwam eten. Woorden als 'vies', 'lust ik niet' en 'honger' waren uit den boze. Eten laten staan was een soort misdaad. Ik heb het over de jaren 50, waarvan de trauma's van WO2 nog voelbaar waren.
Mijn moeder zei geregeld dat je voedsel moest leren eten. En dat het leerproces gepaard ging met o.a. kokhalzen en huilen. Het gevolg was dan wel, dat ik een soort van vuilnisbak geworden ben. Ik kon alles en overal eten. Met het Roemeens eten had ik daarom geen enkele moeite. Wel met de alcohol 😂 en het roken. Met de laatste twee ben ik ook vaak gepest. Vooral tijdens de opleidingsperiode in het leger, waar drinken en roken stoer was. Maar blijkbaar was ik niet zo stoer. Of stond ik toen ook te stevig in mijn schoenen? Ik ben trouwens nooit een groepsdier geweest. Dus wat de rest van de groep dacht of zei deed me niets.
Van de reacties van de kinderen in het tv programma kon deze opa de oorzaak van hun eetstoornis herleiden. Ik heb kinderen al zien huilen als het eten klaar gemaakt werd! Als deze kinderen iets voorgeschoteld kregen riepen ze op voorhand "Dat lust ik niet!" of begonnen na een hapje al te kokhalzen. Reden voor de ouders om hun bordje weg te halen. Om later bij de tv hen een zak chips te geven, want ze hebben 'honger'. De medische wereld heeft er natuurlijk een naam aangeven : ARFID. Wie dat verschijnsel heeft lust alleen snacks en snoepgoed. Misschien ook nog een kale pasta of droge cracker. Maar dat is dan ook alles. Dat je niet alles even lekker vindt dat begrijp ik. Dan lust je dat niet en is het niet vies of smerig.