Aan de Koffietafel vroeg ik aan mijn tafelbuurvrouw hoe het met haar is. Na die vraag kreeg ik een antwoord dat bijna een kwartier duurde. Ze vertelde dat ze in een dip zit vanwege over haar zieke vader.
Toen ik haar relaas aanhoorde dacht ik een paar keer 'had dat nou niet gezegd' en 'dat had je beter niet kunnen doen'. Het kwam erop neer, dat ze vrij intensief met de zorg van haar vader bezig was. Alles moest volgens haar inzichten gebeuren. Maar ja, pa dacht er telkens anders over. Na haar verhaal vroeg ze mij wat ik in zo'n geval zou doen. Ik antwoordde nuchter : "Niets." Ze werd zowaar stil van. Dus lichtte ik mijn antwoord toe : "Je vader wil heel andere dingen dan jouw overdreven aandacht. Hij vindt het erg vervelend dat je hem alles voorschrijft en boos wordt als ie niet naar je luistert. Je vertelt zelfs de Thuiszorg hoe ze haar werk moet doen." Ze werd er nog stiller van. Toen mopperde ze : "Ik haat mijn vader!" Daar schrok ik van. "Je vader haten?", zei ik, "ik haat zelfs de Joden niet. Ik keur enkel hun gedrag en mentaliteit af. Trouwens, als jij je vader zo erg haat, waarom zorg je dan voor hem? Of ben je wraak aan het nemen?" Omdat ze niet reageerde zei ik dat ik weer naar huis ging. Toen ik mijn jack aantrok, tikte ze mij op mijn schouder. Ze zei : "Bedankt voor het luisteren en je mening. Ik ga mijn best doen mijn vader los te laten." Ik wenste haar het beste ermee en uiteraard een goed weekend.