Ik herinner me nog de situatie rond een gereedschapskist. We sleutelden als jonge tieners veel aan bromfietsen en gebruikten daarbij het gereedschap van pa. Op een zeker moment kregen wij te horen, dat als we na het sleutelen het gereedschap niet zouden opruimen de kist afgesloten zou worden. De maatregel ging al snel van kracht, want mijn broers hadden maling aan de oproep. Ik vond het geen enkele moeite om het gereedschap na gebruik weer op te ruimen. Vanwege mijn instelling vroeg ik mijn vader gewoon om de sleutel van het hangslot als ik weer met een bromfiets aan de gang wilde. Daarna ruimde ik zoals gewoonlijk het gereedschap op en deed het slot weer op de kist. Ja, ik was een brave Hendrik. Gewoon doen wat me gevraagd werd. Zover ik er begrip voor kon opbrengen. 😁Omdat mijn broers pa niet om de sleutel durfden te vragen, werd ik afgedaan als slijmbal en verwezen zij naar de schoolopleiding die ik toen volgde. Alsof ik een streepje voor had bij pa.
Ik vroeg voor hen soms de sleutel en zag er dan op toe, dat de boel weer opgeruimd en afgesloten werd.
Het was weer zo'n situatie waarin ik me afvroeg waarom pa wel naar ons en wij niet naar hem zouden moeten luisteren. Voor wat hoort wat. Als ons iets gevraagd / opgedragen werd, was het het beste om het gewoon te doen. Zo niet, dan hadden wij er enkel onszelf mee.
We hebben onze eigen kinderen ook zo opgevoed. "Voor niets gaat de zon op!", zei mijn moeder destijds. Dat is tegenwoordig wel zo. We maken er ondanks de zon dagelijks een rotzooitje van in deze wereld.
Toen ik ging werken, moest ik ook een financiële bijdrage doen aan het huishouden. Dat vond ik niet echt raar. Ik gebruikte toch zeker ook gas, water en licht? En ik at en dronk dagelijks. Omdat ik werkte deed ik minder huishoudelijk werk. Voornamelijk de tafel dekken en de vaat. En natuurlijk mijn eigen kamer opruimen en bed opmaken en alles wat ik gebruikte weer schoon en/of opgeruimd achterlaten.