Soms neig ik ernaar om mijn kruisje niet meer te dragen. Ik draag het al sinds mijn tienertijd. Voor mij is het een symbool van mijn opvoeding. Niet zozeer het geloof, maar vooral de normen en waarden, het fatsoen en de aandacht voor de medemens, die ik van mijn ouders heb meegekregen. Het is niet zo dat ik soms van al die zaken wil afzien. Het gaat me om het kruisje zelf. Als ik zie dat mensen die ook een ketting met kruisje dragen zich asociaal of zelfs crimineel gedragen, dan vraag ik me af wat dat kruisje om hun nek voor hen betekent. Ik zie in misdaadseries gebaseerd op feitelijke opnames van verhoren en in beelden van gedetineerden, zelfs moordenaars met een kruisje om de nek. Of een getatoeëerd kruis op het lichaam.
Ik heb tijdens een verhoor een rechercheur een verdachte op diens kruisje horen wijzen. Dat stond haaks op datgene waarvan hij verdacht werd. Toen dat gebeurde, brak de jongeman en bekende hij de moord. Maar er waren vele anderen die bleven ontkennen, terwijl de bewijslast enorm was.
Misschien denken die criminelen, dat ze juist moeten zondigen. Omdat Jezus wat hen betreft anders voor niets aan het kruis gespijkerd is.
Er zijn mensen die zeggen, dat iedereen vanaf zijn geboorte op weg is naar de hemel. Of iedereen daar aankomt, hangt af van de weg die tijdens zijn leven kiest. Overigens : zondigen kan soms ook hemels zijn.