Ooit ontmoette ik tijdens een wandeling met Fenna iemand, die last heeft van bepaalde angsten. Een kort gesprek bij zijn huis leidde toen tot die constatering. Een paar maanden later, toen ik hem weer zag, vertelde hij over het effect van het gesprek. Hij had er wat moed uitgehaald.
Maar dat was al weer een paar jaar geleden. Onlangs deed ik een klus voor hem. Hij stond tot mijn verrassing voor onze deur. Ik heb hem toen binnengelaten en zelfs ons huisje getoond. Terwijl we de zolderruimte bekeken zei hij : "Fijn dat je me dit alles laat zien. Dat durf ik in mijn huis niet te doen."
De volgende dag ging ik de klus met hem doornemen. Bij hem voor de deur merkte ik, dat hij eerst wat terughoudend was. Hij wilde me eigenlijk niet binnenlaten. We spraken elkaar in de hal, achter gesloten deuren.
Maar een dag later plots wel. Hoewel de woning inclusief tuin er alles behalve opgeruimd uitzag, was de woonkamer wel netjes. Ik kreeg de indruk met een verzamelaar te maken te hebben.
Hij vertelde dat ie de huiskamer opgeruimd had. Dat was een gevolg van zijn bezoekje aan ons. "Ik werd zo vrolijk van jullie huis. En wat een rust!", zei hij. Sindsdien is ie enthousiast aan het opruimen. Tijdens het klussen haalde ik hem er af en toe bij. Ook daaraan moest hij wennen. Maar het ging steeds gemakkelijker.
Gisteren sprak ik hem weer. Hij zei dat ie dankzij mij een ander mens aan het worden was. Hij had allerlei plannen nu zijn tuin er opgeruimd uit ging zien. Mijn hulp had een enorm effect op zijn leven, zei hij. Ik hoop dat ie doorzet. Misschien helpt het hem als ik af en toe mijn gezicht laat zien.