Het is een gewoonte geworden : liegen alsof het gedrukt staat. Het zijn weliswaar nog tieners, maar ze hebben het aangeleerd. Aangeleerd, omdat ze ermee wegkomen, telkens weer. Wegkomen omdat hun ouders het zo goed vinden. Gemakzuchtige ouders, die geen zin hebben in opvoeding. Ik zie en hoor tieners met een flinke opvoedingsachterstand. Ze denken en doen alsof ze 10 jaar jonger zijn en nog weinig weten. Er is een gebrek aan respect en dankbaarheid jegens de ouders. Ze praten alsof zij de regie in handen hebben. Ze verwachten dat ouders alles voor hen doen, alsof ze daar recht op hebben. Hun eigen inbreng is nul. Ze hebben totaal geen weet over zaken als huishouding, de waarde van het geld en voor wat hoort wat in de betekenis van een tegenprestatie. Om die reden is er bij hen geen sprake van verdienen, maar krijgen.
Voor gewoon werken hebben ze geen fut of zin. Het ontbreekt hen aan een zekere drive, ambitie. Ze spijbelen en hechten erg veel waarde aan hun telefoon, alcohol en feestjes met pilletjes. Ach, op die leeftijd en met zulke ouders zou ik het misschien ook gedaan hebben. Ik bedoel, welk kind / tiener kiest nou voor de 'moeilijke' weg?
Ooit begon het met de introductie van de crèche. Die was voor nieuwbakken ouders een flinke opluchting; geen zorg voor de kleine. Veel van de opvang in de eerste 3 - 4 jaar wordt door oma en opa gedaan, Met de komst van allerlei publieke opvangvoorzieningen, is de afstand tussen ouders en kinderen nog meer gegroeid. De coronaperiode deed velen van hen schrikken en spijt hebben van het hebben van kinderen. Kinderen moeten het van hun ouders allemaal maar zelf uitzoeken. Een kind even helpen met het huiswerk is volledig uit de tijd. "Want daar is de school voor" en/of "het is niet mijn toekomst", aldus de egocentrische en egoïstische ouders.