We hebben een tijdje iemand aan huis gehad, wier ouders gescheiden zijn. Naarmate ze zich vrijer ging voelen, vertelde ze over haar belevenissen. Uit haar verhalen bleek, dat ze de gewoonte had om van het ene naar het andere adres te hoppen. De achterliggende reden was haar gedrag. Ze was een erg opstandige tiener, die na een ruzie vertrok naar een ander adres. Zo cirkelde ze rond tussen haar moeder, vader en oma en opa. Telkens als ze met haar moeder ruzie had gekregen, vertrok ze boos naar haar vader. Om zich vervolgens na een ruzie met hem zich te melden bij oma en opa. Vandaar ging de grenzeloos opgevoede tiener na weer een ruzie naar haar moeder terug. Ze deed voorkomen alsof het allemaal gewoon was. Ze kwam ook nooit terug op een ruzie. Ze deed alsof er niets gebeurd was. Nu had ze er dus een adres bij. Dacht ze.
Totdat ik haar een vraag stelde. Ik vroeg of het misschien niet beter was om iets in haar eigen gedrag te veranderen in plaats van al dat geruzie. Dat zouden alle betrokken partijen, inclusief haar zelf erg veel goed doen. Het viel mij mee, dat ze toen niet naar mij uitviel.
Dat gebeurde later pas. Omdat ze zich bij ons heel erg thuis ging voelen. En dus vertrok ze ook hier. Niet uit eigen wil, maar omdat we haar hebben weggestuurd. Voor goed. Wij hanteren onze regels en laten ons niet ringeloren door een grenzeloos opgevoede puberende tiener, die denkt dat ze maar alles kan zeggen en doen.