Dit keer zag ik een vrije stoel aan de lange tafel naast iemand, die ik diverse keren gegroet heb. Dat gebeurde als we elkaar onderweg op de fiets tegenkwamen. Dit keer greep ik de kans met beide handen aan om nader met hem kennis te maken. Hij zat aan het hoofd van de tafel. Aan de andere kant, tegenover mij, zat een voormalige veehouder. Al pratend en elkaar aankijkend, werd ik telkens afgeleid door de gedachte aan een pincet en een schaartje! Hoe dan? Nou, de man met wie ik nader kennismaakte had nogal lange neusharen! 😂 Het gevolg was dat ik ook zijn oren bekeek. Ik merkte dat ik moeite had naar hem te luisteren. Zijn oren waren ook bebost! 😂 Ik merkte dat ik met mijn hand bewegingen maakte alsof ik een schaartje in mijn hand had. Erg hè? En raar.
Maar goed, we hebben met z'n drietjes wel plezier gehad. Op een gegeven moment kregen wij te horen, dat er kinderen zijn die graag een opa zouden willen hebben. Wat denk je? De voormalige veehouder en ik krompen beiden wat in elkaar in de geest van : wij zijn er even niet bij! We keken elkaar met een angstige blik aan. 😂 Dat was vooral lachen vanwege onze gelijke reactie.
De vrolijke en gezellige bijeenkomst werd even onderbroken door een droevig mededeling. Een van de aanwezigen wilde per se van de groep afscheid nemen. Hij is al geruime tijd ongeneeslijk ziek. Hij heeft besloten zijn leven binnenkort te beëindigen. Hij wilde het bericht niet achteraf laten mededelen. Hij wilde er bij zijn. Dat was dus even slikken, maar de zieke zelf ging er laconiek mee om. Dat deed de spanning snel afnemen. Het gaf weer aan aan hoe hecht de groep is.