Als een van ons als kind / tiener wat pochte over iets, dan zei mijn moeder : "Eigen roem stinkt!" Dus bleven we maar bescheiden over onze eigen prestaties. Toen ik leiding gaf aan afdelingen of projectgroepen kreeg ik een ander geluid te horen. Een paar keer zeiden directeuren tegen mij : "Willem, je mag jezelf best eens op de borst slaan hoor!" In eerste instantie begreep ik hem niet. Toen legde hij uit, dat ik altijd in de 'wij' vorm sprak als het over de resultaten ging. Een aantal jaren later kreeg ik hetzelfde 'advies', na oplevering van een groot project. Ik denk dat het 'eigen roem stinkt' bij mij geleid heeft tot een zekere vorm van bescheidenheid. Blijkbaar iets wat een leidinggevende niet eigen mag zijn. Aan de andere kant heb ik altijd het besef gehad, dat er sprake is van teamwork. Om die reden vond en vind ik het niet gewoon om enkel de leider ervan te complimenteren of te belonen.
Ik ben een keer op het matje geroepen door de directie van een bedrijf. Die was erachter gekomen, dat ik mijn persoonlijke beloning onder de medewerkers had verdeeld. Ook daar ontbrak in het bedrijf de 'wij' sfeer. Dit nummer werd hier bekend vanwege een Nederlandstalige versie ('t Is moeilijk bescheiden te blijven).