Toen we na een stief kwartier trappen de basiliek zagen, moest ik even denken aan de kathedraal in Arad; een prachtig gebouw! Maar voordat we daar naar binnengingen, hebben we eerst wat rondgekeken. Daar waren wij zo klaar mee, want er viel bar weinig te zien. Het was zo triest, dat ik niet eens een Vietnamese loempia laat staan een kroketje wilde nuttigen!😁 Dus op naar de basiliek.
We zijn merkbaar in een RK provincie. Jezus en Maria zijn overal aanwezig en de straatnamen hebben bijna allemaal een relatie met het RK geloof. Alleen de verkeersdeelnemers lijken goddeloos. Zelfs bij zebrapaden. Onderweg zagen we dat men zo'n handige oversteek met regenboogkleuren had verprutst. Ja, verprutst. Want nu is zo'n pad geen officieel zebrapad meer. Volgens de wet heeft zo'n pad op z'n minst witte banen.
Als het dit soort gebouwen betreft, ga ik puur voor de bouwstijl en het interieur. En om aan hen die er niet meer zijn te denken, middels het aansteken van kaarsjes. Dus mij maakt het niet uit of het een Protestantse, RK of Orthodoxe kerk gaat. In een synagoge of moskee ben ik nooit geweest.
Maar eenmaal binnen, bekruipt mij toch een of ander nederig maar toch ook wel rustig gevoel. Als een soort thuiskomst, maar dan anders. Dat overkomt mij elke keer weer. Alsof iemand een beschermende warme hand boven mijn hoofd houdt en zegt : "Ik ben er ook nog."
Het is het tegenovergestelde van in een bouwmarkt, waar ik snel de uitgang weer opzoek vanwege een beklemmend gevoel. En toch koop ik dan geen onnodige spullen. 😅
Hoewel het branden van kaarsjes geld kost, vond ik een extra donatie op z'n plaats. Het interieur is ook schitterend. Wat een werk heeft men daaraan gehad. Heel anders dan de rechttoe rechtaan halfbakken revolutiebouw.
Omdat het inmiddels was gaan druppelen, besloten we naar huis te gaan. Rond 12.30 uur waren we weer bij de honden. En de katten. En de kippen en geiten. En de pony's en schapen. Het begon daarna flink te regenen. We keken lachend naar buiten.