Na het Ja-woord van onze jongste zoon en zijn vriendin, bekroop mij een gevoel van rust en opluchting. Waarom? Omdat ik dat ook heb mogen meemaken. Na de nare periode is elke dag er een. Daar ben ik al dankbaar voor. Maar je eigen kinderen hun leven te mogen zien starten is iets waar ik dankbaar voor ben.
Het is soms ook wel wat strijdig. We houden van onze kinderen, maar voeden ze dusdanig op, zodat ze op zekere leeftijd op de eigen benen kunnen staan en in hun eigen bestaan kunnen voorzien. Ze hebben ons dan niet meer nodig, terwijl andersom hun afwezigheid soms pijn doet.
En toch zijn we dankbaar en tevreden omdat het hen goed gaat.