Vanmorgen zijn we richting Wageningen gereden. Daar zouden we kennismaken met een stel dat een ander stel zocht. Het betrof weer een oppasbaantje. Toen ik het adres las, kwamen direct mooie herinneringen bij mij opzetten. Herinneringen aan familiebezoek, familiebijeenkomsten, een Pasar Malam en uiteraard lekker eten. Veel lekker eten.
De entree is wel veranderd. Er is nu een bord met de tekst Jah-Jireh Woonzorg. We hadden in eerste instantie verwacht dat het voormalige Dennenrust omgebouwd was tot een appartementengebouw voor studenten. Maar het blijkt een zorginstelling geworden te zijn van Jehova's. Ook prima hoor, daar niet van. We zijn op dat ons bekende adres even gestopt op de parkeerplaats om wat foto's te maken. Daarna zijn we een paar honderd meter doorgereden naar ons bezoekadres.
Daar aangekomen werden wij opgewacht door twee forse, zwarte flink blaffende honden. Maar zoals je weet, blaffende honden bijten niet. Tenminste, ons niet! 😁 De een was een kruising tussen een cane corso en een labrador, de ander een schnauzer. Zoals gebruikelijk negeerden wij de beesten en richtten ons op de eigenaren. Tijdens het gesprek merkten we over en weer erg veel aansluitingen. Na de koffie en een bezichtiging van het huis en de tuin, zijn we weer vertrokken.
Omdat we toch al op bekend terrein waren, besloten we naar Ruma Kita te gaan. Een tehuis voor Indische mensen op leeftijd, waar je ook een restaurant hebt met typisch Indische gerechten. En patat, hoor. 😅 Daar aangekomen bleek het erg druk te zijn. Er werd een markt gehouden! Dus toch een beetje een Pasar Malam, maar dan zonder familie, helaas. Maar wel veel andere "ooms en tantes" 😄
Als eerste brachten wij een bezoekje aan het toilet. Jawel, ook voor ons gaan de jaartjes tellen. Na een rondwandeling langs de kraampjes, bestelde Sonja twee porties nasi rames. Ik ging alvast naar buiten op het terras, in de zon, op zoek naar een zitplaats voor twee. Er was een tafeltje waar twee onbezette stoelen stonden. Op de derde zat een man in typische Harley outfit. Ik vroeg hem of wij hem gezelschap mochten houden. Dat vond hij geen probleem. "Als je maar van mijn knieën afblijft", zei ie lachend. Ik zei : "Die tijd is geweest." Waarop hij mij wat vragend aankeek. "Het is al lang geleden da tik in militaire dienst was", legde ik uit. Hij lachte, want hij was ook in dienst geweest.
Ik raakte met hem in gesprek. Hij bleek uit Rijnsburg te komen. Dus ik zei "Uien?". Weer keek ie mij verbaasd aan. Dit keer lachend. Ik legde hem uit waar wij oorspronkelijk vandaan kwamen. Naast het motorrijden nog een gemeenschappelijk iets; de Randstad.
Inmiddels lagen de beide borden met nasi rames op het tafeltje en begonnen wij aan de maaltijd.
Toen we de bordjes leeg hadden, kwamen de vrouw en de Indische schoonmoeder van onze tafelheer weer terug van een wandeling. Tijd voor ons om plaats te maken en richting huis te gaan.
