Een blokhutje verkassen

Gisteravond ontving ik een berichtje, van een bewoonster. Ze heeft een blokhutje, een tuinhuisje, op haar erfje, dat weggehaald zou worden. Eerder had ik haar beloofd eventueel hulp te verlenen. Ze zei dat het die avond opgehaald wordt. Er waren al twee mannen aan het werk om de schutting te verwijderen.
Ik ben daar naar toe gegaan en zag daar het tweetal bezig. Ze hadden van het hutje al het dak losgemaakt. De beide mannen kwamen uit Polen en spraken nauwelijks Nederlands en heel beperkt Engels. Met Duits ben ik maar niet begonnen. 😁
Ik was er vanuit gegaan, dat het huisje helemaal ontleed zou worden. Maar de Polen hadden een andere aanpak. Ze wilden het complete dak op hun enorme trailer zetten. Na veel gedoe hebben we dat voor elkaar gekregen. Ook omdat een passerende buurtbewoner kwam helpen. Het drietal was voor in de dertig en ik ver in de 70. Maar dat konden ze niet zien, want ik ben kaal. 😂 

Toen het dak op de trailer lag, werden de onderkant, de wanden, ook in een keer op de trailer gezet. Met z'n vieren hebben we die opgetild. Gek genoeg was dat deel een stuk lichter dan het dak. We hebben wel tijdens het werk geregeld gelachen met die Polen. Hun manier van werken vonden we ook wel interessant. Die ging gepaard met veel spierkracht en gewoon doen. Niet lullen maar poetsen, dus. En lachen. We hebben toch ook wel wel koffiepauze gehouden.
Toen het huisje geheel compleet op de trailer stond, ben ik naar huis gegaan. Een uurtje later vernam ik dat de schuttingdelen weer op z'n plaats stonden en de Polen met hun vreemde caravan achter de auto waren vertrokken. Het was toen 22.00 uur. Het verliep dus allemaal goed en ik voelde vanmorgen geen vreemde spieren klagen.