Als je zoals ik leiding gegeven hebt aan groepen, afdelingen en veranderingsprojecten, krijg je vanzelf een dikke huid. Tenminste, als je niet te snel afhaakt. Dat deed ik dus niet. Als kind trok ik me al weinig aan van scheldpartijen en pesten. Ze hebben op mij geen negatief effect gehad. Integendeel, ik werd er wat immuun voor. Ik kreeg zelfs een paar keer te horen, dat ik oorlog moest maken en/of erop los moest slaan. Maar ja, ik ben geen vechtersbaas of ruziezoeker. Meestal heb ik medelijden met dat soort figuren.
Vaak lachte ik in mijn vuistje. Een soort leedvermaak in de zin van : je zult maar zo zijn. Ik moet wel bekennen dat in de meeste gevallen dat soort gedrag jaloezie als bron had.
Toch heeft die dikke huid een zwakke plek. Daar kwam ik pas achter tegen het eind van mijn loopbaan. Ik werd samen met een collega beschuldigd van fraude! Ik geef toe, dat men mij met die beschuldiging op mijn ziel trapte. Als excuus mag ik wel aanvoeren, dat die beschuldiging in een mindere periode van mijn welzijn plaatsvond. Vanwege de aard van de beschuldiging besloot ik de kwestie voor de rechter te laten komen. Ik won wel, maar er waren enkel verliezers.
Naarmate ik ouder word ben ik meer afstand gaan nemen van negativiteit. Ik weet niet hoe lang ik nog heb, maar ik probeer die tijd op een leuke manier door te komen.