Ooit werd ik via mond tot mond reclame benaderd door een vestiging van Volmac, een IT detacheringsbureau. Na een paar testen te hebben gedaan, deed de directeur mij een voorstel om bij hem in dienst te treden. Ik wees het later af. De reden? Ik moest een Volmac pak dragen inclusief bijbehorende stropdas, ik moest stoppen met motorrijden (was slecht voor het imago van het bedrijf 😒) en ik moest me louter beperken tot mijn taakstelling. "Dus een propje papier oprapen dat je in de gang aantreft, is er niet bij!", aldus deze kortzichtige man. Aan toegevoegde waarde deed het bedrijf dus niet. Ook niet als er sprake zou kunnen zijn van een vervolgopdracht.
Ik / wij dus wel. Zowel gedurende mijn loopbaan als in ons privéleven doen wij wel aan toegevoegde waarde. We doen meer dan gevraagd en/of verwacht wordt. Gratis en zeker niet voor niks.
De klusjes die ik doe om kleine ongemakken te verhelpen behoren daartoe. Uiteraard doe ik geen ongevraagde klussen, zoals een hok bouwen of een band van een fiets vervangen (tenzij ik er zelf op mag fietsen). Soms bied ik het aan. Zoals onlangs met die lawaaierige kapotte ventilator. Die heb ik met toestemming uitgeschakeld.
Hier heb ik bijvoorbeeld een trekkoord van een grote jaloezie wat langer gemaakt. Als de jaloezie neergelaten was, zat het trekkoord bijna tegen het plafond. Dat was rekken en strekken om dat koord te kunnen pakken als de jaloezie 's morgens weer omhoog getrokken moest worden. Het bleek dat het koord aan het eind afgebroken was. Het uiteinde was gerafeld. Zo zijn er meer kleine klussen die ik als toegevoegde waarde van ons gratis verblijf doe.