Ik heb me later al die jaren niet constant met een van onze honden uitbundig bezig gehouden. Ze waren onze huisdieren, geen kinderen. Zoals ik al eerder schreef behandelen wij honden zoals honden elkaar behandelen. Die staan elkaar ook niet de hele dag te aaien of aan elkaar te friemelen of te troosten of te complimenteren. Die gedragen zich honds.
De honden die geen commando's geleerd hebben, begrijpen lichaamstaal, uitstraling heel goed. Dus woorden hebben we niet zoveel gebruikt. Hooguit een Uh! waarbij de lichaamstaal ('bevriezing') het woord voert. Dat begrijpen de meeste honden wel. Ik zag het een van onze honden tegen de andere hond doen. Toen de ander iets deed wat niet op prijs gesteld werd, verstijfde de hond. Dat was genoeg om de ander even op haar plek te zetten. Geen gegrom of geblaf, enkel die 'bevriezing'.
Er zijn mensen die hele verhalen afsteken tegen hun hond. Wat de gewoontes betreft zeiden we ook : "Wij eten geen hondenvoer, dus een hond geen mensenvoer." En : "We slapen niet in hun mand, dus een hond (of kat) ook niet op ons bed." Vanwege onze houding is het gemakkelijker om met andermans honden om te gaan. We worden beiden vrij snel geaccepteerd.
Soms denk ik dat zo'n beest zich gewoon prettiger voelt bij een menswezen dat hondentrekjes vertoont.