Sollicitatie en intake gesprek

Ik ben een paar keer in wat opvallende situaties geraakt tijdens een sollicitatie of intake gesprek. Het laatst genoemde gesprek vindt plaats binnen het kader van ingehuurd worden voor een opdracht.
Wat de opdrachten betrof had ik al vrij snel in de gaten of ik die met succes zou kunnen uitvoeren. Dat inzicht (gebaseerd op kennis en ervaring) gaf mij een soort van 'een zorg minder' gevoel. De volgende vraag was dan, in hoeverre de bedrijfscultuur mij zou bevallen. Me enigszins aanpassen vind ik geen enkel probleem. Maar als de cultuur onoverkomelijke aspecten bevatte, dan haakte ik af. Tot groot verdriet van mijn werkgever, die zijn beoogde omzet in rook zag opgaan.
Mijn eerste verrassende ervaring deed ik op bij een Belgisch bedrijf dat in spijkerbroeken deed. Daar kreeg ik als sollicitant voor de IT te horen, dat mensen zoals ik bij dit bedrijf geen 'bediende' (kantoormedewerker) maar enkel 'arbeider' (fabrieksmedewerker) konden zijn. Ik herkende dit vanwege mijn ervaringen bij De Jong's Machinefabriek, waar men op kantoor waar ik werkte nogal min sprak over het fabriekspersoneel. Dus geen baan in België voor mij.
In een andere situatie werd ik wat terughoudend ontvangen. Terwijl ze mij de hand schudde, zei de medewerkster van PZ : "Gôh, u heeft wel een echte Nederlandse naam." Daarmee was wat mij betrof de toon gezet. Dat was tijdens het gesprek merkbaar. Het was nogal afstandelijk.
Toen het intake gesprek begon, werd koffie geserveerd. We waren met z'n vieren : drie medewerkers van het bedrijf en ik. Ik kreeg geen koffie!! Toen ik zei dat ik koffie ook lekker vond, zag ik wat onrustige gezichten. De drie lieten merkbaar blijken zich in een ongemakkelijke situatie te bevinden. Ze zullen misschien gedacht hebben : "Wat een brutale aap." of "Wat een rare Chinees."😆
Een keer werd ik afgewezen vanwege mijn uurtarief. Ik ging voor het eerst aan het werk als freelancer. Op grond van mijn laatst genoten inkomen, had ik een uurtarief berekend. Dat kwam toen uit op Hfl. 85 / uur. Maar de opdrachtgever vond dat veel te laag. "Voor zo'n laag tarief haal je geen kwaliteit binnen", was zijn reactie. Met gevolg dat ik mijn tarief marktconform bijstelde tot Hfl 125,=! Dat leverde wel opdrachten op. 😶
In het algemeen is het zo, dat veel bedrijven vergaten, dat niet alleen ik bij hen, maar zij ook bij mij solliciteerden. Ik ging daarom nooit teleurgesteld weg. Na een afwijzing had ik het gevoel dat zij mij dan gewoon niet verdienden of niet beseften wat ze afgewezen hadden.

Winterzon en nasischijven

Met dit prachtige winterse weer, wordt het onder de overkapping zo'n 15 Celsius. Niet verkeerd dus. Nu weer sprake is van nachtvorst komt de ijsdeken weer op de voorruit van de Matrix te liggen. Dat scheel weer krabben, zoals vanmorgen. We gingen namelijk weer op gesprek met mensen, die een oppas zoeken voor hun hond, Willem. Tijdens het bezoek ontstond overigens geen spraakverwarring, toen Willem, een langharige teckel, gecorrigeerd werd.
Het was weer een goed en gemakkelijk gesprek. Volgens mij klikte het weer. Misschien ook wel, omdat de oma van de man een Indische achtergrond heeft. De man zelf was begonnen met Indisch / Indonesisch koken.
Waar we wel van schrokken waren de parkeerkosten. Gewoon in een straatje parkeren gedurende 2,5 uur kostte €10,=!! De bewoners kunnen via een app zich laten registreren. Maar dat lukte de bewoners niet met ons kenteken. Dus ben ik maar naar de automaat gegaan. Je mag dan geregistreerd zijn, maar dat betekent nog niet dat je ook echt een parkeerplekje hebt. 
Na de kennismaking over en weer zijn we naar een groothandel gereden. Daar hebben we o.a. een doos nasischijven gekocht. Van de exemplaren die Sonja lekker vindt, heb ik in de snackbar naar de leverancier ervan gevraagd. Ze zijn afkomstig van Elite en het zijn de gewone, niet de extra pikante. De gewone zijn al pikant. Zo'n doos kost daar €14,= voor 18 stuks. In de snackbar betalen we €2,50 per stuk (diepvries)! Het kwam nu mooi uit, want we gaan er niet speciaal voor naar een groothandel.
De komende dagen laten we onze indrukken wat bezinken, net zoals de vragers. Daarna maken we over en weer het besluit bekend. Wij zien het wel weer zitten.

My Kind of Lonely