Als je naar huis wilt

Lutjebroek

We komen de plaatsnaam tegen als we door Noord-Holland rijden. Ik weet niet in hoeverre in Lutjebroek het woke virus is losgebarsten en dit nummer daar verboden is. Maar in de jaren 60 was het gewoon een leuk nummer. En nu nog, wat mij betreft.

Echte kou

Het wordt onbetaalbaar

Soms denk ik in een bezet land te wonen. Ik mag niet onze vlag tonen.
Toen ik weer eens rendang wilde maken, schrok ik van de prijs van het vlees. Die bedroeg bijna €13 per kilo! Nog niet zo lang geleden (naar mijn gevoel) betaalde ik ruim € 7 per kilo! Vanwege de hoge prijs ben ik toen maar overgestapt op kippenvlees. En dan ook nog de goedkoopste soort, zoals de filetstukjes. Het vlees ziet er wat rommelig uit, maar dat vind ik geen enkel probleem. Een komkommer hoeft voor mij ook niet mooi recht te zijn. Ook hier gaat het uiteindelijk om het innerlijk, in dit geval de smaak. Ik weet dat voor veel producten supermarkten dat soort schoonheidseisen stellen. Klinkklare onzin en onnodige verspilling van voedsel. 
Afgelopen week kocht Sonja een brood voor €1. Het was brood van die dag, maar van de bovenkant, op de korst,  wat gerimpeld! Ik heb in een supermarkt ook een schap met "Brood van gisteren" gezien. Dat kostte €1,- Op zich een goede zaak. Mensen die minder te besteden hebben kunnen zo goedkoper uit zijn. Overigens is het ook onzin, en wat mij betreft decadent, om alles maar vers te willen. Ik hou me niet strikt aan de houdbaarheidsdatum. Want ook daar zit een commercieel argument achter. Een kwestie van gezond verstand, ruiken en proeven. Zoals mijn moeder dat deed.

Met de decennia mee

Het is voor mij vrij gemakkelijk om vanwege mijn geboortejaar mijn leeftijd in een bepaalde periode te onthouden. In de jaren 60 was ik een tiener. In de jaren 70 een twintiger enz. Omdat ik veel van muziek hou, vooral de muziek waarmee ik opgegroeid ben, kan ik vrij snel vaststellen wanneer ik die muziek voor het eerst hoorde. Omdat muziek bij mij ook herinneringen oproept.
Als babyboomer heb ik het werk van mijn ouders voortgezet. Zij hebben geholpen het land na de oorlog weer op te bouwen. Dankzij die periode van opbouw kunnen velen nu hun hand ophouden, gratis wonen en vooral klagen. Zij zijn het die ervoor gezorgd hebben dat het land weer afgebroken wordt en de soevereiniteit verliest. Vooralsnog zonder oorlog. Met grote afgunst kijken zij naar de gepensioneerde boomers, die van hun welverdiend pensioen proberen te genieten. Want ook dat is de inbreng van de latere generaties. Ik ben blij 70+  te zijn.

Leer Chinees!

We waren toch vriendjes?

Zonder en met

Schuttingverlichting

Aan de schuttingdelen hangt een achttal lampjes. Toen ik ze verwijderde, zag ik regenwater in de behuizing zitten. En een piepklein spinnetje. Terwijl ik buiten bezig was met de nieuwe deklatten, heeft Sonja de lampjes leeggeschud en droog gemaakt. Daarna heeft ze de lampjes op de verwarming gelegd.
Omdat de schroefjes behoorlijk roestig waren geworden, heb ik bij de bouwmarkt maar een zakje inox exemplaren gehaald. En betaald. 😉 In de kapjes van de lampjes zit een gaatje om eventueel vocht af te voeren (foto). Sommige bleken verstopt, waardoor er water in bleef staan. Ik heb de gaatjes met een boortje wat groter gemaakt, zodat een verstopping weinig kans maakt.
Omdat ik niet meer de oude schroefgaten kon zien, heb ik maar een berekening gemaakt om de onderlinge afstand van de lampjes te bepalen. Die kwam uit op 40 cm. Met dat gegeven heb ik de lampjes weer op de schutting gemonteerd.
Omdat de schroeven verzonken in de behuizing zitten, heb ik maar wat vet in de openingen gesmeerd. Van de oude schroeven waren er twee, die vanwege de roestvorming op de koppen bijna niet meer uit het hout te draaien waren. Dat wil ik een eventuele volgende keer voorkomen. Het is misschien dubbelop : inox en vet. Maar ja, beter zo dan roestige koppen.

Nieuwe deklatten

Het is alweer ruim een jaar geleden, dat ik de schutting in de beits gezet heb. Ik mag wel zeggen, dat de beits nog steeds prima zijn werk doet, het houtwerk te beschermen. De regendruppels glijden er vanaf alsof de beits afgelopen week erop gezet is.
Ik heb de nieuwe deklatten voor de schutting geplaatst. Vooraf heb ik ze in de loods in de zwarte verf gezet en verstek gezaagd. De oude latten heb ik op de schutting laten zitten. Ze zijn niet alleen nog goed, maar ik heb ze ook vrij stevig vastgeschroefd.
Ik heb wel eerst de tuinverlichting van de schutting moeten schroeven. Ze waren op de deklatten geplaatst. In een aantal ervan stond regenwater... Dus weer een klusje. De lampjes geven licht op basis van een piepklein zonnepaneeltje aan de bovenkant.
Ik had het geluk, dat ik de oude latten dusdanig breed gezaagd had, dat ze nu in de uitsparing van de nieuwe deklatten vallen! De nieuwe latten zijn van het type met een vlakke bovenkant en hebben een U vorm.

De oude latten vallen nu precies tussen de randen van de nieuwe. De vlakke bovenkant was een eis, want op de rand van de schutting is tuinverlichting geschroefd.  Daarmee zitten de nieuwe niet alleen 'klem' maar gelijk ook mooi midden op de panelen. Al met al vind ik het netjes staan.
Nu nog de verlichting van 8 lampjes drogen en waterdicht maken. Het is zo jammer, dat dergelijke verlichting voor nota bene buiten, niet eens goed weerbestendig is gemaakt.
Ik heb het ook ervaren met de achterlichten van de Ducato bus. Die heb ik toen ook ontwaterd en succesvol waterdicht gemaakt met siliconenkit.

Mensen en gedrag

Soms vind ik het lastig om een conclusie te trekken. Zoals onlangs, toen we ons min of meer weggestuurd voelden. Weggestuurd, omdat de gastvrouw haar dochtertje van school ging halen. Ze zou hooguit 15 minuten weg zijn. We hebben 3 weken op haar huis en dieren gepast. Ze had ook kunnen zeggen : "Ga lekker naar binnen en maak je het gemakkelijk. Ik ben zo terug." We hadden nota bene een afspraak met haar. Ik vind het lastig om haar gedrag te beoordelen. Zijn wij te min? Of is ze een slechte gastvrouw? Ze heeft ons nooit gevraagd hoe wij de drie weken ervaren hebben. Maar ze maakte onlangs wel weer een afspraak. Vanwege onze twijfels geven we haar een tweede kans.
Het komt vaker voor dat gedrag zich beweegt ergens op de grens van het onfatsoenlijke, het onbeleefde. Hoe daarmee om te gaan? Moet ik een psychoanalyse op de persoon loslaten, voordat ik een besluit neem? Of laat ik die op mezelf los? Dat zou ook nog kunnen.
Ik vergelijk het gedrag met dat van mensen die mij niets aanbieden als ik een dag of dagdeel voor hen klus. Geen water, geen koffie of thee. Niets. Terwijl ik nadrukkelijk gezegd heb het werk gratris te doen met als tegenprestatie koffie of thee. 
Zelfs geen reactie als ik met een bepleisterd hoofd terugkeer, omdat ik tijdens het klussen daar een paal op mijn kop gekregen heb. Is hun gedrag onfatsoenlijk of niet? Of ligt het aan mij vanwege die klap op mijn hoofd?
Neemt niet weg, dat ik blijf klussen, helpen enz. Zij het niet meer voor mensen die dat soort gedrag vertonen.

Ze kennen de wet niet!

Treurig hoor! Ze behoren de wet te handhaven, maar ze kennen de wet niet eens! Maar je mag ze geen pannenkoek noemen.  Ezel is wel toegestaan? Laat hem maar op de rollerbank zetten en volgas geven. Maar dan niet zeuren over een kapotte rollerbank.

Samenwerking

Drukke vrijdag

Terugkijkend op de dag was het een drukke. We zijn 's morgens naar Elburg gereden om stoelen voor de eettafel te gaan bekijken. Zelf vond ik het niet zo nodig, maar adel verplicht. Het lukte om vier stoelen te zien die zowel qua prijs als uiterlijk voldeden. We konden ze gelijk meenemen, dus moest de auto wat verbouwd worden. Weer thuis moesten de oude stoelen eerst gedemonteerd worden. De zittingen met rugleuning zitten in een stalen frame vastgezet met inbusbouten.
Daarna hebben we drie nieuwe stoelen gemonteerd. Daarvan waren de zittingen en he tonderstel los geleverd. De vierde kwam uit de showroom n was dus gebruiksklaar. Gevolg was dat ik de oude stoelen moest wegbrengen. De frames naar de loods als oud ijzer, de zittingen naar de vuilstort. Omdat ik dan toch naar de vuilstort zou gaan, heb ik maar gelijk wat ander grof afval meegenomen.
In de middag kregen we bezoek van een buurtbewoonster. Ze wilde wat bespreken. Het ging om haar tuintje.
Tegen de avond liep mijn hoofd over. Ik was bekaf.

Door een Roemeense bril

 Op het www las ik een stukje geschreven door een Roemeense vrouw. Het is met Google vertaald, dus lopen de zinnen niet helemaal goed. Maar het gaat om de inhoud.

Orban gaat dwars door de wereldpolitiek. Hij buigt niet, knielt niet en slaagt erin om door de groten gelijk behandeld te worden. Je kunt het niet met hem oneens zijn. In Roemenië is alles helaas precies het tegenovergestelde.

Wat zei Viktor Orbán:

We zullen geen geld aannemen van onze mensen om ze naar Kiev te sturen.
De komende dagen staat Hongarije onder grote druk. Er zal ons gevraagd worden om de toetreding van Oekraïne tot de EU te steunen en extra middelen toe te wijzen aan zijn militaire en economische steun. De Hongaarse regering is echter tegen dit alles. We zullen geen geld vragen van onze mensen om het naar Brussel en Kiev te sturen. 

Oekraïne wil Europa de oorlog in slepen.
Orbàn heeft Kiev ervan beschuldigd "Europa ten koste van elke prijs de oorlog in te willen slepen", en erop gewezen dat de Oekraïense regering niet alleen de EU-toetreding wil krijgen, maar ook de NAVO, samen met nieuwe financiële hulp om zijn eigen leger en administratie te organiseren.

Brussel en Kiev steunen de Hongaarse oppositie.
Dit is een grootschalige internationale strijd die we moeten winnen (verwezen naar de Hongaarse parlementsverkiezingen die gepland zijn voor april 2026). De regering zal vertrouwen op de steun van de burgers om de nationale belangen te blijven verdedigen. 

-Corina Gheorghe-

Omdat de EU ook lidstaat Hongarije in de kou wil zetten, daagt Hongarije de EU voor de rechter. Orban neemt het tenminste voor zijn volk en land op.