Ouwe lullen muziek -331-

Uit liefde

Onduidelijk

Toen ik voor iemand op zoek was naar een buitendeur, vond ik en advertentie op een bekende verkoopsite. Het betrof een deur die aan alle criteria voldeed. De verkoper vroeg € 20 voor de hardhouten deur. Bij de advertentie stond, dat men ook mocht bieden, vanaf €10. Mooi. De advertentie was zo'n twee maanden eerder geplaatst. Er was blijkbaar weinig belangstelling gezien het aantal keer dat de advertentie bekeken is. Er waren geen biedingen gedaan. Ik berichtte de verkoper dat ik de deur wilde overnemen voor €15 en hem dag de volgende ochtend zou komen ophalen.
Ik kreeg twee uur later een reactie : "De prijs van €20 is een vaste prijs. Het geld is bestemd voor de personeelspot. Trouwens, de deur is al gereserveerd."
Ik keek nog even naar de advertentie. Er werd geen vaste prijs gemeld, er mocht vanaf €10  geboden worden en de deur was ook niet gereserveerd. Ik heb niettemin bedankt voor de wat vreemde reactie.

Wegwezen!

Er waren bedrijven, waar medewerkers zo'n 10 minuten voor einde werktijd al hun jas aangetrokken hadden. Ze zaten dan te wachten totdat ze konden vertrekken. Uit ervaring leerde ik dat het met name mensen waren, die niet zo betrokken waren bij het bedrijf of het werk. Triest! Zelf rondde ik graag eerst datgene af waarmee ik bezig was.
Hoewel wij een punt gezet hebben achter de Koffietafel, worden we nog af en toe benaderd met opmerkingen en/of vragen.
Hoewel de gasten vanaf 10.30 uur tot 12.00 uur welkom waren, besloten twee medewerksters / vrijwilligers al krap na 11.30 uur al met opruimen te beginnen. Zij wilden om 12.00 uur vertrekken en trokken de stekker al vroeg uit het koffiezetapparaat. De afspraak was om na 12.00 uur op te ruimen. Maar volgens het duo hadden ze na 12.00 uur ook nog een leven.
De keren dat ik in het restaurant werkte, werd de keuken om 22.00 uur gesloten. Pas daarna begon het opruimen en schoonmaken.
Ik dacht daaraan toen ik deze video zag. Ook daar soortgelijk personeel, dat liever thuis is dan werkt conform de afspraken. 😂😂

Hereniging

Geen gemeende belangstelling

Als leidinggevende vond ik het erg belangrijk om mijn medewerkers gemeende belangstelling te tonen. Dus luisterde ik goed, maakte aantekeningen en hield actielijsten bij, zodat ik gemaakte afspraken kon nakomen. De gemeende belangstelling miste ik tijdens gesprekken in het gezondheidscentrum. Daar kwam ik een keer per jaar. En elke keer moest ik opnieuw vertellen over mijn gezondheid. Vreemd, want tijden het gesprek zat de medewerkster achter haar laptop. Dat telkens weer herhalen werd ik zat. Er werd niet niet serieus naar mij geluisterd. Ik werd ook aangesproken op een manier, die mij aan mijn lagere school tijd deed denken. Ik werd alleen niet aan mijn oor getrokken. 
Als ik een afspraak met de huisarts heb, dan krijg ik 10 minuten de tijd. Ik mag dan niet over meerdere onderwerpen spreken. Daar moet ik aparte afspraken voor maken.
Als ik voor mijn jaarlijkse controle ga, mag ik wel 15 tot 20 minuten wachten. Omdat, zo is mij gezegd, de benodigde tijd per patiënt vooraf niet in te schatten is. Als je je niet voorbereid op een gesprek klopt dat.
Afgelopen week kreeg ik weer een uitnodiging. Mij is eerder toegezegd, dat ik een ander aanspreekpunt krijg. Daar heb ik niets meer van vernomen. Nee, benieuwd ben ik niet meer. Er is geen gemeende belangstelling voor mij.

De blik

Toen ik laatst even in de wachtkamer van de tandartsenpraktijk zat, was ik daar niet alleen. Het werd een beetje multiculti. Er zat een Marokkaanse moeder met twee kinderen en een stel waarvan zij een Surinaamse bleek te zijn en hij een Nederlander. En zie, daar kwam een Indo bij.
De kinderen, in de leeftijd van 5 tot 7 jaar, waren nogal luidruchtig. Zoals kinderen vaak zijn. Maar straks zullen ze wel anders piepen, als ze in de stoel zitten. 😁 Want dat was de bedoeling, afgaande van wat de oudste zei.
De oudste begon even later aan de deurknop te hangen en schopte tegen de deur. De moeder zei er iets van. Ik zag dat het stel tegenover mij stilletje toekeek. Het jochie liep naar zijn moeder en gaf haar een klap. Het stel en ik keken elkaar aan. De vrouw trok haar wenkbrauwen op en schudde haar hoofd. De man zuchtte.
Toen het joch naar mij keek, gaf ik hem de blik. Dat was genoeg om hem achter zijn moeder te doen wegkruipen. Toe ging de deur open en werd mijn naam vragend door de mondhygiëniste geroepen. Het jochie was gered. Voorlopig.

Vreemdgaan?

Als je naar huis wilt

Lutjebroek

We komen de plaatsnaam tegen als we door Noord-Holland rijden. Ik weet niet in hoeverre in Lutjebroek het woke virus is losgebarsten en dit nummer daar verboden is. Maar in de jaren 60 was het gewoon een leuk nummer. En nu nog, wat mij betreft.

Echte kou

Het wordt onbetaalbaar

Soms denk ik in een bezet land te wonen. Ik mag niet onze vlag tonen.
Toen ik weer eens rendang wilde maken, schrok ik van de prijs van het vlees. Die bedroeg bijna €13 per kilo! Nog niet zo lang geleden (naar mijn gevoel) betaalde ik ruim € 7 per kilo! Vanwege de hoge prijs ben ik toen maar overgestapt op kippenvlees. En dan ook nog de goedkoopste soort, zoals de filetstukjes. Het vlees ziet er wat rommelig uit, maar dat vind ik geen enkel probleem. Een komkommer hoeft voor mij ook niet mooi recht te zijn. Ook hier gaat het uiteindelijk om het innerlijk, in dit geval de smaak. Ik weet dat voor veel producten supermarkten dat soort schoonheidseisen stellen. Klinkklare onzin en onnodige verspilling van voedsel. 
Afgelopen week kocht Sonja een brood voor €1. Het was brood van die dag, maar van de bovenkant, op de korst,  wat gerimpeld! Ik heb in een supermarkt ook een schap met "Brood van gisteren" gezien. Dat kostte €1,- Op zich een goede zaak. Mensen die minder te besteden hebben kunnen zo goedkoper uit zijn. Overigens is het ook onzin, en wat mij betreft decadent, om alles maar vers te willen. Ik hou me niet strikt aan de houdbaarheidsdatum. Want ook daar zit een commercieel argument achter. Een kwestie van gezond verstand, ruiken en proeven. Zoals mijn moeder dat deed.

Met de decennia mee

Het is voor mij vrij gemakkelijk om vanwege mijn geboortejaar mijn leeftijd in een bepaalde periode te onthouden. In de jaren 60 was ik een tiener. In de jaren 70 een twintiger enz. Omdat ik veel van muziek hou, vooral de muziek waarmee ik opgegroeid ben, kan ik vrij snel vaststellen wanneer ik die muziek voor het eerst hoorde. Omdat muziek bij mij ook herinneringen oproept.
Als babyboomer heb ik het werk van mijn ouders voortgezet. Zij hebben geholpen het land na de oorlog weer op te bouwen. Dankzij die periode van opbouw kunnen velen nu hun hand ophouden, gratis wonen en vooral klagen. Zij zijn het die ervoor gezorgd hebben dat het land weer afgebroken wordt en de soevereiniteit verliest. Vooralsnog zonder oorlog. Met grote afgunst kijken zij naar de gepensioneerde boomers, die van hun welverdiend pensioen proberen te genieten. Want ook dat is de inbreng van de latere generaties. Ik ben blij 70+  te zijn.

Leer Chinees!

We waren toch vriendjes?