Ouwe lullen muziek -65-

Someday Soon

In de Tweede Kamer

Niet alleen in de Tweede kamer, ook als ik naar het nieuws zou kijken hoor ik dit nummer.

De koperen ploert

In de cv ketel die ik ging demonteren bevond zich een flinke koperen spiraal. Het werd voor mij wel even ploeteren eer ik de koperen ploert eruit had. Buiten was er ook een koperen ploert; aan een strak blauwe lucht.
Op weg naar een bouwmarkt zag ik een vrouw met haar fiets sjouwen. Ze had de achterkant opgetild en liep zo al zwoegend onder de koperen ploert over het trottoir. Op haar fiets zaten twee kinderstoeltjes. Een achterop en een aan het stuur. Ik vond het zo sneu, dat ik bij haar halt hield. Toen ik haar vroeg of ik haar soms kon helpen, vertelde ze (met een accent) dat ze de fietssleutel was kwijtgeraakt. Het was geen optie voor haar om de fiets ergens (veilig) te parkeren en te voet naar huis gaan. Ze wilde haar fiets per se meenemen, want eenmaal thuis en met behulp van een reservesleutel moest ze weer op pad. Ik wenste haar succes en adviseerde haar vooral kalm aan te doen. Het zweet stond op haar voorhoofd.
In de bouwmarkt kocht ik een paar schermsteunen en pluggen. Om zeker te weten, dat de pluggen de juiste maat hebben voor de steunen, vroeg ik een medewerker om advies. Na enig aarzelen na zowel de steun als de verpakking met pluggen te hebben bekeken, zei hij : "Ik zou het niet weten. Ik vraag het aan een collega." De collega bleek een vrouw te zijn. Nadat ik haar mijn vraag had voorgelegd, keek ze enkel naar de steun en zei : "Daarvoor kunt u de 10 mm pluggen gebruiken." Ik bedankte haar. Niet haar collega, want die meneer was weggelopen! Zo leert ie dus niets.
Op weg naar huis, zag ik weer de vrouw met haar fiets lopen. Ik stopte weer en vroeg of ze bagage in haar fietstassen had. Maar dat was niet zo. Toen ik voorstelde om van fiets te ruilen, keek ze mij wat emotioneel aan. Toen zei ze : "Heel erg bedankt voor het aanbod, meneer. Ik ben niet zo gewend aan hulp van mensen. U bent erg aardig, maar ik ben bijna thuis, want ik woon daar." Ze wees naar een appartementengebouw op zo'n 100 meter.

Rekenen op

Zittend aan de thee in de showroom van de garage, las ik een tekst op het kaartje van het theezakje. het was een vraag : "Op wie kun jij altijd rekenen?" Ik dacht gelijk : "Op mezelf." Ik weet niet beter. Het is zeker niet zo, dat ik niet op anderen kan rekenen. Ook al roepen sommigen graag "Vertrouw niemand!" Tenzij ze met niemand de overheden bedoelen.
Waarom reken ik als eerste op mezelf? Vanwege mijn gevoel, dat mij nooit bedrogen heeft en mijn 'een man een man, een woord een woord' manier van denken en doen. Het is ook een kwestie van vertrouwen op.
Ik neem niet iets klakkeloos aan. Meestal ga ik zelf op onderzoek uit. Vooral als ik te maken heb met niet ter zake deskundigen, zoals politici en hun meelopers. Op allerlei gebied verschillen meningen van echte deskundigen. Men kiest vaak voor de meeste stemmen gelden. Terwijl op grond van voortschrijdende inzichten vaak de anderen toch gelijk bleken te hebben. De geschiedenis zoals wij die ooit leerden, is al op veel punten bijgesteld. Vaak omdat de slachtoffers / verliezers aan het woord komen.
Afgezien van de dames en heren politici vertrouw ik in het algemeen de mens. Tenzij hij in doen of laten mij signalen geeft, die mij doen wantrouwen. Ik ga er primair vanuit dat ik op ze kan rekenen. Vertrouwen geeft innerlijke rust. Ook al gaat dat niet altijd goed. Er zijn er die graag misbruik maken van mijn vertrouwen. Dat zijn mensen met een nare inslag. Die zijn er nu eenmaal ook. Het zijn dezelfde mensen die mijn openheid beschouwen als 'je kwetsbaar opstellen'. Terwijl ik het juist anders zie. Het zijn de mensen die graag misbruik maken van mijn openheid, die een ernstig probleem hebben. Ik blijf hoe dan ook primair rekenen en dus vertrouwen op mezelf. Omdat ik weet dat ik me ook daarin gedragen voel.

Niet vlekkeloos

Soms denkt men dat het bij mij allemaal vlekkeloos verloopt. Maar dat is niet zo. Ook ik maak geregeld fouten. Zoals gisteren, toen het standaard van Sonja's fiets plots ineen schoof. De fiets viel bijna om. Ik wist direct dat een stelboutje van het onderste deel van de uitschuifbare zijstandaard blijkbaar niet goed aangedraaid was. Liggend op de grond zag ik het boutje zitten. Ik concludeerde dat er een inbuskop op het boutje zat. Dus ik heb een inbussleuteltje gepakt. Nou, ik ben wel drie keer opgestaan en weer gaan liggen, maar geen enkel sleuteltje paste. Ik overwoog zelf een te groot sleuteltje op maat te slijpen. Toen kwam Sonja met een setje torx en zei : "Misschien lukt het hier mee." Wat bleek? Er zat geen inbuskop op, maar een torx!! Was nou maar naar Specsavers gegaan, Wimmie! 😂😂😂
Dat was dus gisteravond. Maar ook op andere dagen gaat het soms mis. Maar dan ben ik creatief genoeg om mijn fouten te herstellen. Over het algemeen kosten de fouten mij geen geld. Als ik ga zagen kan het ok verkeerd gaan. Ook al heb ik vooraf drie keer de boel opgemeten. Gek genoeg krijg ik al een 'unheimisch Gefühl' vooraf. Dat zegt mij dat er iets niet klopt.
Ik ben blij dat het met schilderen en lakken meestal goed gaat. Afgezien van een streepje over de lijn. Dus als ik iets blauw wil lakken, wordt het geen rood. Ik mag dan wat slechthorend zijn, maar ik ben niet kleurenblind en -doof. 😁

Dag van de Arbeid

We hebben de 1ste Mei eer aangedaan. Ik was al vroeg op pad om in de loods wat op te ruimen en een cv ketel te demonteren. Dat is slechts gedeeltelijk gelukt. Ik moet hem nog gedetailleerd slopen. Er wachtte een ander klusje. Iemand wilde graag wat pallets hebben. Daarom heb ik de Matrix gebruikt. Kofferbakruimte leeg, achterbank neer en de rubberen mat uitgelegd.
Er waren twee kleinere pallets, vier grotere (standaard maat) en twee erg grote. De laatste twee heb ik laten staan. Ik heb eert de twee kleine achterin gelegd. Tussen de wielkasten. Toen de twee 'gewone' er bovenop. Daarna heb ik de fietsendrager op de trekhaak gezet en daarop nog twee pallets geplaatst. Geheel volgens afspraak was ik weer om 11.00 thuis. 's Middags naar Zwolle voor de APK. Op de terugweg zijn we Kampen ingereden. Daar hebben we gewandeld door het centrum en een kerk van binnen bekeken. Om de een of andere reden krijg ik telkens weer het gevoel thuis te komen als ik zo'n gebouw binnenkom. Net alsof alles van me afvalt. Al was het wel wat vreemd om lopend over de grafzerken het interieur te bewonderen. Ik zag nergens een gelegenheid om een kaarsje aan te steken. Jammer, want dat doe ik graag voor mijn dierbaren.
Vanwege het mooie weer en de vakantie waren veel terrasjes open. Dus konden we zittend in de buitenlucht genieten. We hebben daar ook heerlijk gegeten. Het was erg lang geleden dat we zoiets gedaan hebben. Een jaar of zo.

Wolven-wappies

Tot nu toe hebben ook de wolven-wappies gelijk. Die roofdieren jagen niet alleen om te eten, zoals menig "wolvenkenner" beweert. Zo'n beest is net als onze huiskat. Ook al krijgt zo'n dakhaas genoeg te vreten, zijn jachtinstinct wordt er niet minder om. Dus vangt ie vogels en muizen, speelt er wat mee en laat ze vervolgens voor dood liggen.
Uit DNA onderzoek is diverse keren gebleken dat een en dezelfde wolf in één nacht meerder schapen gedood heeft. Niet om te eten, maar om zijn jachtinstinct te bevredigen. Er zijn zelfs video-opnames van. Er zijn wolven in schaapskleren die stellen, dat de wolf hier thuishoort. Net als vroeger. Dus zullen ze tegen de komst van monsters als dino's ook geen bezwaar hebben. Wolven horen hier niet. Ze klimmen met gemak over afrasteringen. Afschieten dus.
Terwijl de klimaatzones verschuiven en flora en fauna daarin meegaan, proberen deze natuurfreaks de natuur tegen te houden. Dus importeren zij bijvoorbeeld de korhoen, omdat ie hier verdwenen is. Gelukkig kunnen die beesten op eigen gelegenheid weer vertrekken. Naar oorden waar ze zich het best thuis voelen. De miljoenen euro's aan subsidies voor behoud van de soort vliegen zodoende ons land uit. 

Net als toen

Als ik zittend aan mijn laptopje schuin voor me kijk, zie ik een lachend gezicht. Eentje die ik herken van toen. Toen we nog vaak met elkaar omgingen. Niet alleen een lachend gezicht maar ook een vol humor. Zo herinner ik me haar. Het is een fraaie foto op een dankkaartje uit een schijnbaar gelukkige tijd.
Als ik naar haar kijk, geef ik haar een knipoog. Net als toen. Dag Lisette!

Vaklui en dus tevreden

Heel anders dan mijn ervaringen met het winkelpersoneel, zijn die met een zekere garage. Het begon ooit met de aanschaf van de Matrix. In het serviceboekje zag ik dat de auto al die jaren keurig onderhouden is door zowel de eigenaren als de betreffende garage. Er stond slechts één garagenaam in het boekje gestempeld.
Na aanschaf ben ik met de Matrix naar garages hier in de buurt geweest. "Lekker dichtbij", dacht ik. Maar toen het inlezen van een reservesleutel problemen gaf, heb ik contact opgenomen met de garage uit het serviceboekje.
Wat mij direct opviel was de deskundigheid. Men hoefde niet lang na te denken en ik hoorde ook geen woorden als 'ik denk', 'volgens mij', 'misschien' enz. Nee, er zat een hoge mate van zelfvertrouwen, zekerheid achter de antwoorden. Later werd mijn indruk bevestigd. Het probleem was in no-time opgelost en tegen een fractie van de kosten die ik van andere garages hoorde.
Voor mij reden genoeg om deze garage aan te houden. Ook al bevindt ie zich in Zwolle. Ik had gevraagd om een APK, het verversen van de remvloeistof en het bijvullen van de airco. Na een uurtje in de wachtkamer ons te hebben vermaakt, kreeg ik de sleutel. De APK leverde nauwelijks iets op. Enkel het glas/plastic van de koplampen moest even opgepoetst worden. Helaas heeft men de airco niet bijgevuld. Die is dus echt lek. Vorig jaar heeft de airco een dag en een nacht onder druk gestaan, zonder dat er een lekkage geconstateerd werd. Maar eind vorig jaar deed de airco het weer niet.
Dit keer kreeg ik een complete diagnose. Het bleek een voor de garage bekend probleem : de condensor moet vervangen worden. Ik heb aan de hand van een offert maar gelijk een nieuwe afspraak gemaakt. Met de zomer voor de deur wilden we wel een goed werkende airco in de Matrix hebben.
Toe we weer de weg opreden, voelde ik aan het rempedaal, dat de reactie van de rem weer goed was. Voor het verversen van de remvloeistof voelde het remmen wat sponzig aan. Als ik pompend remde voelde het rempedaal na de tweede keer intrappen al beter aan. Ik vertrouwde toen al het kleurtje van de remolie niet.
In die garage houdt men zich vrij strak aan de afspraken. Er is wel wat ruimte voor onverwachte zaken. Maar zo'n airco ingreep gaat 2 uur duren. Ondanks dat ben ik weer heel tevreden.

The arms of Mary

Het alternatief

Veel autofabrikanten stoppen met het produceren van e-cars. Mercedes kent ook zwaar tegenvallende cijfers voor z'n e-cars. Men spreekt met betrekking tot bepaalde modellen zelfs over doodgeboren e-kindjes.
De elektrische auto draagt dus niets bij om tot een beter leefmilieu te komen. Een beter alternatief lijkt mij de elektrische stoel. 😐
Men heeft mij dus twee keer op basis van valse beschuldigingen en vervalste bewijzen met een ontslag geconfronteerd. Toen ik later vernam dat het om dubbele agenda's ging (in een geval wilde men de ICT uitbesteden en in het andere geval wilde een manager mijn functie hebben om ICT op zijn cv te kunnen plaatsen - meneer wilde ergens directeur worden-) , dacht ik later : "Waarom is dit niet op eerlijke en open wijze met mij besproken? Dan had ik op een gewone manier (via sollicitaties en mijn netwerk) naar een alternatief gezocht?"

Beide keren bleek het te gaan om een, zoals de rechter toen zei, "stille reorganisatie". Als men mij in vertrouwen genomen had, was ik gaan solliciteren of had ik voor een andere optie gekozen. In een van de gevallen ben ik vrij snel na het nare en vooral rare gesprek voor mezelf begonnen als freelancer. Ik had weliswaar een dubbel inkomen, maar dat maakte de situatie niet goed. De valse beschuldiging dat ik gefraudeerd zou hebben, heb ik als de ergste ervaren.
Zelf heb ik als leidinggevende en Fieldmanager nooit op zo'n achterbakse manier gewerkt. Gewoon open en eerlijk zijn tegen elkaar lijkt mij nog steeds het beste alternatief.

Allemaal niets

Ze weten niets, doen niets, kunnen niets en willen niets. Wat een ellende! Oké, misschien wat overdreven, maar het lijkt wel structureel. Ik heb het over winkelpersoneel. Het is net of al die jongelui enkel rondlopen om een paar euro's te vangen. Verdienen doen ze het wat mij betreft niet. Af en toe zou ik willen roepen : "Hallo, ik ben een klant, ik betaal je salaris!" Maar ja, opa houdt zich maar koest want ze hebben ook nog vaak een kort lontje.
Stel je koopt wat spullen bij een landelijke zaak. Bij aflevering klopt de kleur niet. En de in een doos verpakt artikel blijkt beschadigd te zijn. De doos zelf is onbeschadigd. Men heeft dus een beschadigd artikel ingepakt. Dus je gaat terug naar de winkel. Wat zegt een medewerkster? "U moet een formulier invullen en opsturen naar het hoofdkantoor." Ze heeft een houding alsof ze een hekel heeft aan klanten of haar werk. De chef kan niet geroepen worden, want die heeft lunchpauze, zegt ze flauw. Jammer dan, ik ben een klant met een klacht. De chef weet wel hoe klachten afgehandeld moeten worden. De spullen worden vervangen door goede. De niet goede worden dan teruggenomen. Klaar. Het is helaas geen incident. Personeel kan, weet en doet weinig.
Wat mij ook opvalt is dat er sprake is van zo weinig pit bij het personeel. Wat rondhangen, doen alsof men bezig is, veel rookpauzes enz. Terwijl ze vaak het assortiment niet eens kennen. "Ga dat eens in je opnemen", denk ik dan. En er is altijd wel wat te doen. 

Gedachten lezen

Hier in de buurt heeft iemand een eind gemaakt aan zijn leven. Hij was nog erg jong, rond de dertig jaar. Zijn partner vond hem levenloos na thuiskomst. Naar zeggen was hij al een tijdje depressief. Volgens mij heb ik hem een paar gezien, toen ik Fenna uitliet.
Het is schrijnend trist dat mensen geen andere optie meer zien dan uit het leven te stappen. Konden we maar gedachten lezen. Want achter het ene en het andere gezicht zit nog een gezicht. Een onzichtbaar, verborgen gezicht. Ik hoop dat iedereen de problemen waarover men liever niet spreekt, zal overwinnen.

I've found my freedom