Zo heet ie. Hij is een stoere eigenzinnige stijfkop, die zijn eigen gang gaat. Na het uitlaten op de kleine wei, komt meneer als laatste weer naar huis. Ergens wel bewonderingswaardig, zo'n eigenwijs en eigenzinnige hond. Maar ja, er moet soms wel geluisterd worden. Dan spreek ik Tinus op wat strengere toon toe. En toch, als het erop aankomt, ligt Tinus toch graag bij mij. Vaak wil Tinus dan mijn gezicht aflebberen. Maar daar heb ik niet zoveel trek in. Omdat Tinus niet al te snel luistert, kwam ik na een aantal probeersels erachter wat hem wel deed luisteren. Of beter, hij reageerde dan heel teleurgesteld en ging dan wat verderop op de bank liggen. Ik zei op strikte toon : "Tinus, ik hou helemaal niet van jou!" Dat werkte wonderwel. Dan droop ie af en keek ie de hele tijd met een zielige blik naar mij (foto). Hij vond dat blijkbaar heel erg.
Ik liet Tinus even in zijn eigen sop gaar koken. Daarna zei ik : "Oké, kom maar". Niet op al te aardige toon, want dan zou ie mij weer willen aflebberen. En toch : ik mis die Tinus wel. Een beetje. Want eerlijk gezegd, voel ik me wat ongemakkelijk wanneer een man(netje) laat blijken, dat ie mij lief vindt.
