Het is maar nog altijd de vraag in hoeverre een andere aanpak in de opvoeding tot goede resultaten zal leiden. Ik schrijf bewust 'andere' en geen 'betere'. Als elke generatie het beter gedaan zou hebben, zou de wereld er heel anders, beter, uitzien.
Een van de uitgangspunten was, dat we onze kinderen niet zouden slaan. Dat was iets wat in het verleden, in onze eigen jeugd, een gewoonte was. Niet alleen thuis, ook elders.
Een ander punt was zelfstandigheid in combinatie met zelfdiscipline. Ze mochten vanaf een bepaalde leeftijd thuisblijven. Onder de voorwaarde geen dingen te doen, die hen verboden waren. Bij overtreding moesten ze gewoon weer mee. Bijvoorbeeld om boodschappen te doen. De aanpak was gebaseerd op wederzijds vertrouwen. Ze mochten alleen op pad om te gaan vissen nadat ze hun zwemdiploma gehaald hadden. Later hadden wij er geen moeite mee om hen, uiteraard na het behalen van het rijbewijs, de auto of de motorfiets te laten gebruiken. Ze namen vrienden en/of vriendinnen mee naar de disco. De chauffeur was de BOB.
Met 5 vrienden met onze kampeerbus met vakantie gaan naar het buitenland kon dus ook. Al zetten de ouders van een paar vrienden daar wel flinke vraagtekens bij. 😀 Het was een kwestie van vertrouwen en de wetenschap, dat soort soort zoekt.
Ze zijn stuk voor stuk goed terechtgekomen. Wij zijn tevreden en trots op elk van hen en zeggen daarom : Missie geslaagd.