Zo terugkijkend op mijn leven, vond ik het telkens weer een verademing om weer thuis te zijn. Thuis, waar de rust heerste. Niet dat de kinderen stil moesten zijn, maar relatief bedoeld. Vergeleken met de omgevingen waar ik op werkdagen actief was. Het was fijn om telkens weer te merken, dat thuis alles in orde was. Het was ook fijn respect en dankbaarheid te merken. Ja, we hadden het goed, zonder anderen te vergeten. Het was voor mij de motivatie om de volgende dag weer op pad te gaan. Dag in, dag uit.
Thuis is iets bijzonders. Mijn moeders laatste woorden waren trouwens : "Ik ben bijna thuis."